Ο Γιώργος Κρασσακόπουλος γράφει στην A.V. για το Φεστιβάλ Καννών 2013.
«This weather! What the fuck?» Η Ρούνι Μάρα έθεσε καλύτερα απ’ όλους αυτό που βρισκόταν στα χείλη όλων μας φέτος στη μουσκεμένη, με χαλασμένο μαλλί και υγρές τουαλέτες Λεωφόρο Κρουαζέτ των Καννών. Ο καιρός, στο πρώτο μισό του φεστιβάλ, υπήρξε αληθινός εφιάλτης. Τουλάχιστον οι ταινίες ήταν σαφώς καλύτερες.
Ο «Υπέροχος Γκάτσμπι» άνοιξε το φεστιβάλ, αλλά μάλλον διεκπεραιωτικά, αφού την ίδια στιγμή παιζόταν στις αίθουσες ολόκληρου σχεδόν του πλανήτη. Στο πάρτι του το βράδυ έβρεχε τόσο πολύ, που ο ουρανός των Καννών δεν είδε καν πυροτεχνήματα. Ο Γκάτσμπι, αν ήταν εδώ, θα ήταν απαρηγόρητος.
Όταν περιμένεις μια ώρα στην ουρά με βρεγμένα πόδια, είναι σίγουρο ότι κρίνεις τα φιλμ πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι αν είσαι απλά καθισμένος στον καναπέ σου. Ίσως γι’ αυτό στο πρώτο μισό του φεστιβάλ δεν ανακαλύψαμε κανένα αριστούργημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είδαμε μερικά πολύ καλά φιλμ.
Στο διαγωνιστικό τμήμα, οι αδελφοί Κοέν έκαναν μια ακόμη τρυφερή, αστεία, θλιμμένη, ελαφρώς σουρεαλιστική ταινία με το «Inside Llewyn Davis», την ιστορία ενός φολκ μουσικού στην αρχή των 60s που δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα σωστά. Σκηνοθετημένο όπως πάντα υπέροχα και με ένα θαυμάσιο καστ, είναι απολαυστικό, αλλά όχι μία από τις πιο σημαντικές ταινίες των Κοέν.
Ο Ασγκάρ Φαραντί, ο σκηνοθέτης του «Ένας χωρισμός», επιστρέφει με την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του, το «Le Passé», μία ακόμη οικογενειακή ιστορία γεμάτη μυστικά, αποκαλύψεις, δυνατά συναισθήματα και ηθικά διλήμματα. Το φιλμ έχει τη συναρπαστική φόρμα του «Ένας χωρισμός», τις πολύ καλές ερμηνείες, την ίδια υφή, είναι σαφώς το έργο του ίδιου δημιουργού, αλλά μοιάζει να χάνει λίγη από την έντασή του καθώς σκορπιέται σε μια σειρά από μάλλον αχρείαστες λεπτομέρειες και μια σχεδόν «αστυνομική» ίντριγκα.
Ο Φρανσουά Οζόν, έχοντας πάρει φόρα μετά το «Αγόρι στο τελευταίο θρανίο», κάνει με το «Jeune et Jolie» ίσως την καλύτερη ταινία του εδώ και καιρό. Με την υπέροχη Μαρίν Βακτ στο ρόλο μιας δεκαεπτάχρονης που βυθίζεται στην πορνεία, απλά για να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, ο Οζόν κάνει ένα μαγνητικό φιλμ που ίσως δεν βυθίζεται πολύ βαθιά κάτω από την επιφάνεια, αλλά που δεν παύει να παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος.
Αν ο Ιρανός Φαραντί, κάνει την πρώτη γαλλική ταινία του, ο Γάλλος Αρνό Ντεπλεσάν γυρίζει την πρώτη του αμερικάνικη με το «Jimmy P.» την αληθινή ιστορία της ψυχανάλυσης ενός ινδιάνου στην Αμερική των 50s από έναν Γάλλο ανθρωπολόγο. Όχημα για να προσφέρει δύο ζουμερούς ρόλους στον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο και τον Ματιέ Αμαλρίκ, δεν μοιάζει να έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον, αφού είναι υπερβολικά σχηματικό και συμβατικό.
Ο Πάολο Σορεντίνο, μετά την αποτυχημένη βόλτα του στις Ηνωμένες Πολιτείες με το «This Must Be the Place», γυρίζει πίσω στη Ρώμη με το «La Grande Bellezza» για να ανακαλύψει την υπέροχη ομορφιά και τη σαρωτική ευτέλεια της «αιώνιας πόλης» και των ανθρώπων της. Μέσα από την ιστορία ενός απόλυτα κοσμικού συγγραφέα που σκέφτεται να γράψει επιτέλους το καινούργιο βιβλίο του, ο Σορεντίνο κάνει μια ενδιαφέρουσα αλλά άνιση ταινία για την επιφάνεια των πραγμάτων και το βάθος τους, για την ουσία του εαυτού μας, για το χρόνο που περνά και τα όσα αφήνουμε πίσω.
Ο Μεξικάνος Αμάτ Εσκαλάντε, protege του Κάρλος Ρεϊγάδας, φτάνει για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό με το «Heli», μια βίαιη ιστορία στην επαρχία της χώρας του, στην οποία μια οικογένεια σύρεται στη βία εξαιτίας ενός πακέτου ναρκωτικών. Περιέχει μια σκληρή σκηνή βασανισμού κι έγινε ήδη γνωστή ως «η ταινία με το φλεγόμενο πέος».Ο Ζία Ζανγκέ κάνει στο «A Touch of Sin» σκληρή κριτική στη νέα Κίνα και την προσπάθειά της να κοιτάζει μόνο μπροστά και μόνο τους οικονομικούς δείκτες βάζοντας τους ανθρώπους σε δεύτερη μοίρα. Ο Τακάσι Μίκε με το «Shiled of Straw» στήνει μια συναρπαστική αλλά και λίγο επιφανειακή ταινία δράσης για την προσπάθεια μιας ομάδας αστυνομικών να οδηγήσουν σώο στη δικαιοσύνη ένα δολοφόνο που όλη η Ιαπωνία θέλει να σκοτώσει.
Στα παράλληλα προγράμματα, η Σοφία Κόπολα απογοήτευσε με το υπερβολικά ελαφρύ «The Bling Ring» και ο Τζέιμς Φράνκο κάνει το ίδιο για μια ακόμη φορά προσπαθώντας να αποδείξει ότι, ναι, είναι βαθυστόχαστος, μεταφέροντας επιφανειακά σε φιλμ το βιβλίο του Φόκνερ «As I Lay Dying». Η Κλίο Μπάρναρντ κάνει με το «The Selfish Giant» μία από τις πιο ώριμες ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ, μέσα από την ιστορία δύο παιδιών που προσπαθούν να κερδίσουν μια καλύτερη ζωή μαζεύοντας scrap, φέρνοντας στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές του Κεν Λόουτς.
Η Βαλέρια Γκολίνο μιλά για το θέμα της ευθανασίας στο «Miele» κάνοντας παράλληλα το σκηνοθετικό της ντεμπούτο και δείχνοντας ότι μπορεί να έχει μέλλον και πίσω από την κάμερα. Ο Αλέν Γκιροντί στήνει ένα ψυχολογικό θρίλερ στις όχθες μια λίμνης όπου άντρες συναντιούνται για σεξ στο «L’ Inconnu du Lac» και μιλά με ενδιαφέροντα τρόπο για το λαβύρινθο της επιθυμίας. Ο Άρι Φόλμαν, μετά το «Βαλς με τον Μπασίρ», επιστρέφει με το «The Congress», ένα φιλμ γεμάτο ιδέες, που μπλέκει το animation με το live action και γεννά ένα αληθινό κινηματογραφικό trip που εντυπωσιάζει.
Και στα πιο σημαντικά νέα των ημερών: επιτέλους, σταμάτησε να βρέχει!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
18°
