Η «Αόρατη κλωστή» είναι η πιο στρωτή αφηγηματικά (με την έννοια της άνετης παρακολούθησής της από τον θεατή) ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον («Έμφυτο ελάττωμα», «The master»). Την ίδια στιγμή είναι και η πιο απαιτητική, η πιο δύσκολη από όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Στην προσπάθεια να αποκωδικοποιήσεις τα κρυφά νοήματα ή να εντοπίσεις τα μυστικά της, που ο Άντερσον τα κρύβει καλά όπως κι ο ήρωάς του πίσω από τη «φόδρα των ρούχων του», πολλές φορές πέφτεις σε αδιέξοδο. Η «Κλωστή» δεν αφορά όμως την υψηλή ραπτική και τους οίκους μόδας, όπως πιθανότατα θεωρήσει ο θεατής που θα διαβάσει την ιστορία που πραγματεύεται. Είναι μια ταινία βασισμένη μεν στη μοναχική ζωή του ισπανού μόδιστρου Μπαλενθιάγα (1895-1972), την οποία όμως χρησιμοποιεί ο αμερικανός σκηνοθέτης ως πρόσχημα για να θίξει κάποια άλλα θέματα που τον απασχολούν: η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας –ο Άντερσον υπογράφει το δικό του «Οκτώμισι»– γίνεται ο καμβάς μιας παράξενης ταινίας γεμάτης ερωτήματα γύρω από το ερωτικό χτικιό (μακράν η πιο περίεργη αλλά και ρεαλιστική με το δικό της ιδιότροπο στιλ ερωτική σχέση που έχει απεικονιστεί στο μοντέρνο σινεμά), το γκρέμισμα του καθωσπρεπισμού αλλά και του τείχους μεταξύ ανδρών και γυναικών, και φυσικά της αναζήτησης της θέσης της γυναίκας στη (μελλοντική) κοινωνία. Από τις φετινές Χρυσές Σφαίρες έως τα Γκράμι και τα επερχόμενα Όσκαρ, όλες οι τελετουργίες του αμερικανικού θεάματος οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: η νέα εποχή είναι η εποχή της γυναίκας. Η Άλμα είναι η πρώτη γυναίκα –μετά από την αδελφή του– που τολμά να αντιμιλήσει στον Ρέινολντς. Ο χρόνος σας τελείωσε, λέει ο Άντερσον στους κυρίαρχους (άρρενες) θεσμούς εξουσίας. Η ισορροπία και ισονομία στις σχέσεις, η έννοια της τέχνης ως πυξίδα ζωής, οι γυναίκες που φέρνουν τον αέρα αλλαγής στο κορεσμένο και «καταραμένο» ανδροκρατούμενο μοντέλο καταξίωσης, οι κλυδωνισμοί στην καθεστηκυία τάξη αποδίδονται με μερικές ευφυείς σκηνές εικαστικού μεγαλείου, όπως εκείνες του γάμου μεταξύ των αριστοκρατών ή του πρωτοχρονιάτικου πάρτι που ο ντελικάτος Ρέινολντς αναζητά τη γυναίκα του σε ένα σκηνικό κακογουστιάς αλλά και ορμητικής ζωής. Η υποψήφια για 6 όσκαρ «Αόρατη κλωστή» έχει πολλά προτερήματα (ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε και το ειρωνικό χιούμορ, ειδικά στις σκηνές που ο ήρωας διαλύει τα κλισέ της μόδας όπως το «σικ») κι ένα ακαταμάχητο ατού: το απόσταγμα της υποκριτικής ευφυΐας του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ειδικά αν τηρήσει την «υπόσχεσή» του και δεν ξαναεμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη. Ο 61χρονος Βρετανός κυριαρχεί με απόλυτο έλεγχο όλων των εκφραστικών του μέσων στον ρόλο του Ρέινολντς Γούντκοκ. Είναι γοητευτικός και απωθητικός μαζί. Η μισογύνικη σκληράδα στη συμπεριφορά του αντανακλά την έντονη ανασφάλεια και την απόλυτη εξάρτηση από την αδελφή του (μια θαυμάσια λιτή, γεμάτη εσωτερικότητα ερμηνεία από τη Λέσλι Μάνβιλ, που προτάθηκε για το Β΄ όσκαρ) φέρνοντας στον νου το φελινικό χαρακτήρα του μιούζικαλ «Nine». O δύστροπος, καταθλιπτικός και μονόχνωτος ράφτης της υψηλής κοινωνίας και των γαλαζοαίματων που υποδύεται, δεν επιτρέπει στον εαυτό του τίποτα να τον αγγίξει. Ούτε ο πόλεμος, ούτε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ούτε οι μούσες που τις αλλάζει ανάλογα την εποχή που έρχεται. Η Άλμα, ύπουλα αλλά και αποτελεσματικά, θα προσπαθήσει να διεισδύσει στα απόκρυφα των δημιουργιών του και στα βαθύτερα σημεία της ψυχής του. Θα επιχειρήσει να τον «δηλητηριάσει» αλλά και να τον βοηθήσει να ξαναγεννηθεί σπάζοντας την κατάρα που τον βαραίνει. Στο ρόλο της τελευταίας η πρωτοεμφανιζόμενη και εκ Λουξεμβούργου προερχόμενη ηθοποιός Βίκι Κριπς είναι μια αποκάλυψη.
11°
