Ημέρες Ιρανικού Κινηματογράφου φιλοξενεί για πρώτη φορά η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στις 1-4 Φεβρουαρίου 2018, προσφέροντας μια σπάνια ευκαιρία στους έλληνες κινηματογραφόφιλους να γνωρίσουν τον σύγχρονο κινηματογράφο του Ιράν.
Η εκδήλωση διοργανώνεται από το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στην Αθήνα με αφορμή την 39η επέτειο της νίκης της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν.
Θα προβληθούν οκτώ ιρανικές ταινίες (έξι μυθοπλασίας και δύο ντοκιμαντέρ) παραγωγής των τελευταίων ετών, που πραγματεύονται πτυχές της καθημερινής ζωής σε διάφορα μέρη του Ιράν και εστιάζουν στον Άνθρωπο με τον τρόπο του ποιητικού, αισθητικού, χαμηλόφωνου, διεισδυτικού και ουμανιστικού ιρανικού κινηματογράφου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί ως ένας από τους πιο επιτυχημένους εθνικούς κινηματογράφους στον κόσμο.
Πρόκειται για τις ταινίες: Εδώ χωρίς εμένα του Μπαχράμ Ταβακολί, Τόσο απλά του Σεγιέντ Ρεζά Μιρκαριμί, Πισίνα ζωγραφικής του Ναζιάρ Μιρί, Κουράγιο των Αφσχίν Χασεμί και Μοχσέν Γκαραϊ, Ένας κύβος ζάχαρης του Σεγιέντ Ρεζά Μιρκαριμί, Μr Yousef του Aλί Ραφί και το ντοκιμαντέρ Τhe Last Supper (Το τελευταίο δείπνο) του Μοχάμαντ Γκανεφάρντ.
Kαθημερινά η έναρξη των προβολών θα πραγματοποιείται με το 25λεπτο ντοκιμαντέρ Spring Wind (Ο αέρας της Άνοιξης) του Φαζίν Ρεζαγιάν - μια παραγωγή του Υπουργείου Τουρισμού του Ιράν που παρουσιάζει τα τουριστικά αξιοθέατα της χώρας με έναν ποιητικό τρόπο.
Η θεματολογία των ταινιών αυτών καλύπτει μια ευρεία γκάμα: από τον ρόλο της γυναίκας στην ιρανική κοινωνία, μέχρι τον πόλεμο και τη νοητική στέρηση – ενώ ένα φιλμ εμπνέεται από τον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς.
Στην Αθήνα θα βρεθεί ως προσκεκλημένος της Πρεσβείας ο διακεκριμένος σκηνοθέτης της ταινίας έναρξης "Τhe Last Supper" Μοχάμαντ Γκανεφάρντ (Mohammad Ghanefard). Το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του θα παρουσιαστεί σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα.
Η ταινία μάς μεταφέρει στο αρχαίο χριστιανικό χωριό Μααλούλα της Συρίας, όπου επί χρόνια συνυπάρχουν αρμονικά μουσουλμάνοι και χριστιανοί μιλώντας αραμαϊκά, τη γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς Χριστός. Κατά την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Συρία το χωριό δέχτηκε βάναυση επίθεση από εξτρεμιστές μουσουλμάνους οι οποίοι έκαψαν τις εκκλησίες, λεηλάτησαν τα αρχαία αντικείμενα που βρίσκονταν στα μοναστήρια, βανδάλισαν τις χριστιανικές εικόνες και πήραν ομήρους μοναχές και παιδιά.
Η επιλογή της ταινίας δεν είναι τυχαία. Όπως υπογραμμίζει ο Δρ. Αλί Μοχάμαντ Χελμί, μορφωτικός σύμβουλος της Πρεσβείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στην Ελλάδα, «στο Ιράν μας ενδιαφέρει πολύ η θρησκευτική συνύπαρξη και είμαστε η μόνη από τις ισλαμικές χώρες που σε πείσμα του εξτρεμισμού δίνουμε έμφαση στον διαθρησκευτικό διάλογο».
Η έναρξη της Εβδομάδας Ιρανικού Κινηματογράφου θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου, στις 6.45 μ.μ. παρουσία του Ιρανού Μορφωτικού Ακόλουθου Δρ. Α.Μ. Χελμί, ο οποίος θα απευθύνει χαιρετισμό. Η είσοδος θα πραγματοποιηθεί μόνο με προσκλήσεις.
Στο πλαίσιο της τελετής έναρξης, ο κύριος Γκανεφάρντ θα προλογίσει την προβολή των 8 μ.μ. και μετά το τέλος της ταινίας του «The Last Supper» θα ακολουθήσει Q&A με το κοινό. Η ταινία θα επαναπροβληθεί για το κοινό την Παρασκευή 2/2 με Q&A.
Ο ΙΡΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.
Το ισλαμικό κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70 ενάντια στον δυτικόφιλο ιρανό μονάρχη δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής απουσίαζαν.
Το ιρανικό σινεμά με τα χρόνια διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (σ.σ. το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ' αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.
Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
