Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Molly’s game (***)
Σκηνοθεσία: Άαρον Σόρκιν
Πρωταγωνιστούν: Τζέσικα Τσαστέιν, Ιντρις Ελμπα, Κέβιν Κόστνερ, Μάικλ Σέρα

Η ολυμπιακών επιδόσεων σκιέρ Μόλι Μπλουμ αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον πρωταθλητισμό λόγω ενός τραυματισμού και στρέφεται στη Νομική. Στη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις σπουδές της κι εκμεταλλευόμενη τις γνωριμίες της, διοργανώνει παρτίδες πόκερ με «χοντρά» πονταρίσματα στις οποίες συμμετέχουν αρχικά κινηματογραφικοί αστέρες, επιχειρηματίες και αθλητές, ενώ στη συνέχεια θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζοι και περιβόητοι μαφιόζοι. Όμως από εκείνο το σημείο και ύστερα θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της Μόλι...

Γνωστός κυρίως ως γραφιάς -τα σενάρια του έχουν αποσπάσει ένα Όσκαρ («Social Network»)- ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Άαρον Σόρκιν στην πρώτη του σκηνοθεσία δείχνει ότι κατέχει τα μυστικά της κινηματογραφικής τέχνης. Άλλωστε η θητεία του σε κορυφαίους δημιουργούς (Φίντσερ, Ράινερ, Μίλερ, Μπόιλ) του πρόσφερε το know how στο πώς θα αφηγηθεί την ιστορία του με κινηματογραφικούς όρους, όπως μαρτυρά και η δουλειά που έχει κάνει στο «Molly’s game», αν και η επιλογή του θέματος με την παράλληλη σκιαγράφηση της ηρωίδας του θυμίζουν κυρίως... Μάρτιν Σκορσέζε! Βασιζόμενος στην πραγματική ιστορία της Μόλι Μπλουμ που έγινε η διοργανώτρια και επόπτρια υψηλών -από άποψης συμμετοχής παικτών αλλά και χρήματος που διακινούνταν στην πράσινη τσόχα- παιχνιδιών πόκερ, ο 57χρονος Σόρκιν διηγείται μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια με εσωτερικούς δαίμονες, σαρδόνιο χιούμορ και απρόσμενα ξεσπάσματα βίας. Ο Σόρκιν ξεκινά όχι μόνο εντυπωσιακά αλλά και με τη σοβαρότητα ενός ώριμου σκηνοθέτη που δουλεύει μεθοδικά την ταινία του οδηγώντας την στο λυτρωτικό φινάλε. Μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση η ιστορία του να δείχνει περιορισμένου ενδιαφέροντος (παρτίδες πόκερ μεταξύ παικτών από διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες) αλλά πίσω από τις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις κρύβεται το κυνήγι της επιτυχίας και του χρήματος. Ένα κυνήγι που θυμίζει δονκιχωτικές αναζητήσεις και κόντρες με φανταστικούς ανεμόμυλους, έχοντας για πρωταγωνιστές αντιφατικούς αλλά γοητευτικούς χαρακτήρες που υπονομεύουν τους ίδιους τους εαυτούς τους και βάζοντας την ψυχανάλυση (ο Κέβιν Κόστνερ στο ρόλο του ψυχαναλυτή πατέρα της ηρωίδας κουμπώνει ιδανικά όλο το συμβολικό βάρος της δραματουργίας με την ολιγόλεπτη εμφάνισή του λίγο πριν από το φινάλε) σε περίοπτη θέση κριτή-δικαστή που παρατηρεί την πλοκή πριν ανακοινώσει την τελική του απόφαση. Όμως πριν και πάνω από όλα, το παιχνίδι αυτό ανήκει ολοκληρωτικά στη Μόλι Μπλουμ της Τζέσικα Τσάστεϊν. Η ικανότατη αμερικανίδα ηθοποιός συνθέτει με ευφυΐα, ήρεμη δύναμη και υποδόριο χιούμορ ένα θαυμάσιο γυναικείο πορτρέτο που προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα.

Μικρόκοσμος (Downsizing) (**)
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Πρωταγωνιστούν: Ματ Ντέιμον, Κριστόφ Βαλτς, Χονγκ Τσάου, Κρίστεν Γουίγκ

Στο κοντινό μέλλον η λύση για το πρόβλημα του ανεξέλεγκτου πλέον υπερπληθυσμού της Γης δίνεται από έναν Νορβηγό επιστήμονα που ολοκληρώνει με επιτυχία τα πειράματά του γύρω από τη δυνατότητα της συρρίκνωσης του ανθρώπου. Σε λίγα χρόνια μετά από την πρωτοποριακή ανακάλυψη του επιστήμονα όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να συρρικνωθούν για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους. Ανάμεσά τους κι ο ρομαντικός Πολ, που γρήγορα όμως διαπιστώνει και την άλλη όψη του νομίσματος.

Μικρές πόλεις που θυμίζουν τα αμερικανικά προάστια της ευμάρειας του ’50. Τολμηροί πιονέροι που τρέφονται λιγότερο, δημιουργούν ελάχιστα σκουπίδια και ανήκουν σε μια γενιά όπου οι αποφάσεις της ωφελούν την ανθρωπότητα. Στο επιστημονικής φαντασίας σενάριο του Αλεξάντερ Πέιν κυριαρχεί η διάθεση του ήρωα να κάνει το σωστό (εκτός της παγκόσμιας ανησυχίας για το μέλλον της ανθρωπότητας η οικονομική κρίση οδηγεί τους ανθρώπους στην ριψοκίνδυνη «αλλαγή») ακόμη κι αν οι αποφάσεις του δεν είναι οι πλέον ενδεδειγμένες. Μάλιστα η αφέλεια δείχνει να τον καθοδηγεί, όπως φαίνεται και η αρχική αναποδιά με τη φυγή της γυναίκας τους λίγο πριν από την κρίσιμη μεταμόρφωση. Ο ήρωας δεν πτοείται από αυτή την εξέλιξη και ψάχνει να βρει τα πατήματά του στη νέα πραγματικότητα. Ο Πέιν έχει ιδέες και κέφι για να προσδώσει στην πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας που κατασκευάζει, τη γλυκόπικρη γεύση του ανθρωποκεντρικού σύμπαντος που γνωρίσαμε σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του. Δεν τα καταφέρνει πάντα (πολλά σημεία της σάτιρας του επαναλαμβάνονται από ένα σημείο και μετά) ενώ η αγωνία του για να είναι η σκηνοθετική του επίδοση αποτελεσματική επισκιάζει το όραμά του γύρω από την αλληγορική διάσταση του σεναρίου. Ένα σενάριο που επιπλέον χάνει την ισχύ του ύστερα κι από την ομολογουμένως εντυπωσιακή αρχή της πανέξυπνης βασικής ιδέας και αναλώνεται σε διδακτικές πινελιές με αποκορύφωμα το αποτυχημένο φινάλε.

Παγιδευμένη ψυχή: Το τελευταίο κλειδί (Insidious: The Last Key) (*1/2)
Σκηνοθεσία: Ανταμ Ρόμπιτελ
Πρωταγωνιστούν: Λιν Σέι, Ανγους Σάμπσον, Λι Γουάνελ, Τζος Στιούαρτ

Το έμπειρο μέντιουμ Ελίζ Ρενιέρ καλείται να τα βάλει με το πιο τρομαχτικό φάντασμα στη ζωή της. Η νέα της αποστολή θα την οδηγήσει πίσω στο πατρικό σπίτι, εκεί δηλαδή που ξεκίνησαν όλα.

Έχοντας φτάσει στο τέταρτο μέρος του δημοφιλούς franchise που ξεκίνησε πριν από 8 χρόνια ο Τζέιμς Γουάν («Saw»), με ικανοποίηση διαπιστώνουμε την αποφασιστικότητα των δημιουργών να μπει μια τελεία στην περιπέτεια της παγιδευμένης αυτής ψυχής. Το προηγούμενο τρίτο φιλμ είχε το ρόλο του πρίκουελ για τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς, ενώ τώρα η αίσθηση της τελικής αναμέτρησης εστιάζει με θεαματικό τρόπο στο κλείσιμο όλων των εκκρεμοτήτων από τη ζωή της βασικής ηρωίδας (το μέντιουμ Ελίζ) που βιάστηκαν να ξεκάνουν οι παραγωγοί στο 2ο φιλμ πριν την ξαναφέρουν στο προσκήνιο με τη μορφή του πρίκουελ. Περιέργως εδώ το σενάριο είναι η δύναμη του φιλμ κι όχι η σκηνοθεσία που μάλλον αναπαράγει αμήχανα –αν όχι ρουτινιάρικα- τα κολπάκια των προηγούμενων φιλμ. Η πλοκή περιλαμβάνει αναφορές στην ενδοοικογενειακή βία, στο σκοτεινό αμερικανικό όνειρο, τη θέση της γυναίκας κι άλλα σύμβολα που σχετίζονται με τα όσα έζησε η ίδια η Ελίζ στα πιο μαρτυρικά χρόνια της ζωής της οδηγώντας την στο μοναχικό δρόμο που επέλεξε, αλλά δεν διαθέτει τη δέουσα σκηνοθετική υποστήριξη. Ναι μεν υπάρχει ατμόσφαιρα και κάποια χιουμοριστικά κλεισίματα του ματιού, αλλά ως εκεί.