Star Wars: Οι Τελευταίοι Jedi (Star Wars: The Last Jedi) (***) Σκηνοθεσία: Ράιαν Τζόνσον
Πρωταγωνιστούν: Ντέιζι Ρίντλεϊ, Τζον Μπογιέγκα, Όσκαρ Άιζακ, Ανταμ Ντράιβερ, Κάρι Φίσερ, Μαρκ Χάμιλ
Κι ενώ η Αυτοκρατορία έχει εντοπίσει την κρυψώνα των επαναστατών, η Ρέι ζητά από τον Λουκ να την εκπαιδεύσει στην τέχνη των Τζεντάι. Όμως εκείνος αρνείται πεισματικά θεωρώντας τους «μαχητές με τα φωτόσπαθα» ως την πηγή όλων των δεινών.
Το 8ο κεφάλαιο της περίφημης σειράς «Ο Πόλεμος των άστρων» είναι όχι μόνο το πιο ενδιαφέρον αλλά και το πιο προχωρημένο από τα τελευταία πέντε φιλμ. Χωρίς να χάνει τίποτα στο κομμάτι της εξέλιξης των χαρακτήρων (η σχέση του Κάιλο Ρεν και της Ρέι αποκτά απρόσμενο μεταφυσικό και σκοτεινό χαρακτήρα, ενώ η Λέια – τα τελευταία γυρίσματα της Κάρι Φίσερ που «έφυγε» στις 27 Δεκεμβρίου 2016– και ο Λουκ θα συναντηθούν για μια τελευταία φορά πριν από το οριστικό αντίο), του στιβαρού θεάματος ή της αναζήτησης της μεγαλοπρέπειας, ο σκηνοθέτης Ράιαν Τζόνσον αποδεικνύεται ο πλέον ικανός για να διαδεχτεί τον στiλίστα αλλά άτολμο σεναριακά Τζέι Τζέι Έιμπραμς για να οδηγήσει το μύθο σε νέα, ριψοκίνδυνα εδάφη. Από εκεί ακριβώς που τέλειωσε το προηγούμενο έβδομο επεισόδιο της σειράς «Η Δύναμη ξυπνάει» συνεχίζει η πλοκή της νέας ταινίας. Η αναπάντεχη συνάντηση του θρυλικού Τζεντάι Λουκ Σκάιγουκερ, του «τελευταίου των Μοϊκανών» και της νεοφερμένης ηρωίδας Ρέι, ενός κοριτσιού από «το πουθενά» που συμβολίζει το μέλλον της επανάστασης απέναντι στην πανίσχυρη και αλαζονική Αυτοκρατορία, είναι το βαρόμετρο του φιλμ. Γύρω από αυτό ο σκηνοθέτης Ράιαν Τζόνσον (απόλυτα επιτυχημένο για το είδος του το «The Looper») αναπτύσσει τη δική του άποψη για το μέλλον του «Star Wars», που ίσως και να απογοητεύσει τους φαν του διαστημικού saga αλλά οπωσδήποτε είναι μια θέση που διαθέτει βαρύτητα και ισχυρή ιδεολογικoπολιτική βάση που δεν θα περιμέναμε να δούμε σε μια ταινία όπως αυτή. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Τζόνσον μάς λέει να ξεμπερδεύουμε με το παρελθόν αφού τόσα χρόνια –φτάσαμε τα 40!– τίποτε δεν έχει αλλάξει, παρά μόνο οι αρχικοί πρωταγωνιστές που γέρασαν και δείχνουν πιο κουρασμένοι από πότε, ενώ οι δύσμοιροι αντάρτες της επανάστασης εξακολουθούν να κρύβονται στα μικρά σκάφη τους που δείχνουν σαν καρφίτσες δίπλα στα μεγαθήρια της Αυτοκρατορίας. Μάλιστα για να γίνει πιο πειστικός πολλές φορές σατιρίζει ιερά και όσια της σειράς που θα σηκώσουν την τρίχα κάγκελο στους φαν. Το ζουμί όμως κρύβεται αλλού. Καθώς ο Τζόνσον σωστά επισημαίνει ότι η… Επανάσταση δεν προχώρησε ούτε μια μέρα από εκείνο το καλοκαίρι του 1977 που βγήκαν για πρώτη φορά στη σκοτεινή αίθουσα οι τίτλοι αρχής του πιο γνωστού διαγαλαξιακού σινεπαραμυθιού, δίνει τη λύση για το μέλλον της από εδώ και πέρα. Με ένα σχεδόν μαρξιστικό σκεπτικό γύρω από το τέλος των ειδώλων και των παλιών θεών (ο Λουκ Σκάιγουοκερ το λέει ξεκάθαρα: όλα τα κακά από τους Τζεντάι – ακόμη και η εκπαίδευση του Νταρθ Βέιντερ– ξεκίνησαν και πρέπει να τελειώνει ο μύθος τους) ο Τζόνσον βάζει τους φτωχούς και απόκληρους να ηγούνται της επανάστασης, στέλνει τις πριγκίπισσες και τους αυτοκράτορες σε αμετάκλητη συνταξιοδότηση ενώ εντοπίζει το χειρότερο μέρος του κόσμου «όπου κατοικούν τα πιο σιχαμένα πλάσματα» όχι σε κακόφημο στέκι με θαμώνες τους μεγαλύτερους εγκληματίες-τέρατα (όπως είχε πράξει πριν από 4 δεκαετίες ο Λούκας στην περίφημη Καντίνα) αλλά σε ένα πριγκιπάτο λάμψης και αριστοκρατίας, ίδιο με το Μονακό, όπου η χλιδή, το χρήμα και η σαμπάνια ρέουν άφθονα πάνω από τις ρουλέτες και τα χαρτοπαικτικά τραπέζια όπου διασκεδάζουν ανέμελοι οι πιο πλούσιοι του γαλαξία! Είπατε τίποτα;
Ο 12χρονος Μιγκέλ θέλει να γίνει μουσικός, όπως το είδωλό του Ερνέστο ντε λα Κρουζ, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του. Στη διάρκεια της μεξικάνικης γιορτής Μέρα των Νεκρών, ο Μιγκέλ θα βρεθεί πιο κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου του αλλά ταυτόχρονα θα παγιδευτεί στη Χώρα των Νεκρών έχοντας μόλις λίγες ώρες για να καταφέρει να «ζωντανέψει» και πάλι...
Χάρμα ιδέσθαι το νέο πρότζεκτ των Disney-Pixar, μεταφέρει το πολυπολιτισμικό όραμα μιας ξεχωριστά feelgood ταινίας στα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας με τρόπο που θα αγγίξει εξίσου μικρούς και μεγάλους. Είναι το όνειρο και η αγάπη για τη μουσική που κάνει τον αποφασισμένο Μιγκέλ να πάει κόντρα στις επιταγές της αυστηρής γιαγιάς (ένας ρεαλιστικός και συνάμα απολαυστικός χαρακτήρας στον οποίο ανήκει πάντως η πιο σκληρή σκηνή του φίλμ, το σπάσιμο της κιθάρας του ήρωα) και να ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια στην οποία μας κάνει συνοδοιπόρους του. Η φανταχτερή μεταθανάτια μητρόπολη των νεκρών είναι φτιαγμένη με μεγάλο μεράκι και έμφαση στη λεπτομέρεια. Ειδικής σημασίας το πέρασμα των νεκρών για μια μέρα στον κόσμο των ζωντανών, με γνώμονα τη μνήμη και την αγάπη των δεύτερων. Πολλές, έξυπνες και κυρίως κωμικές οι ιδέες που σκαρφίστηκαν οι σεναριογράφοι και οι τεχνικοί των εφέ για να αποδώσουν όλη τη γοητεία ενός κόσμου που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τη φινέτσα ή την ξεκαρδιστική καθημερινότητα των ζωντανών. Μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα μάλιστα ότι σε πολλά σημεία αυτοί οι δύο κόσμοι συναντιούνται. Ειδικά στη σκηνή που οι νεκροί περνούν τα σύνορα για να ξαναβρεθούν με τους δικούς τους στα γεμάτα από δώρα των δεύτερων νεκροταφεία, το μυαλό ταξιδεύει τόσο στην πραγματική ζωή και τις «αποδράσεις» των Μεξικανών στις ΗΠΑ όσο και στις ανατριχιαστικές δηλώσεις του Τραμπ για ανέγερση τείχους στα σύνορα των δύο χωρών.
Η ψυχή και το σώμα (On Body and Soul)(***) Σκηνοθεσία: Ιλντικο Ενιέντι
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάντρα Μπορμπέλι, Γκέζα Μορτσάνι
O εσωστρεφείς Έντρε και Μαρία δουλεύουν μαζί, όταν ανακαλύπτουν τυχαία ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αισθάνονται αμήχανοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι από την ανακάλυψη αυτή αλλά θα επιχειρήσουν να ζωντανέψουν τα όνειρά τους και να έρθουν πιο κοντά.
Η νικήτρια του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου Ουγγαρέζα Ίλντικο Ενιέντι αφηγείται μια ιστορία πυκνή σε μυστήριο και νοήματα σαν να πρόκειται για τον ορισμό της απόλυτης αγάπης. Πίσω όμως από το προφανές –με την καλή έννοια– μοιραίο δέσιμο των δύο αυτών μοναχικών ψυχών κρύβεται η καχυποψία κι ο μισανθρωπισμός των πολλών που αρνούνται να δεχτούν την ύπαρξη μιας «μεταφυσικής» σχεδόν αγάπης, η δύναμη της οποίας είναι ικανή να επισκιάσει τα πάντα. Ακόμη και την γκρίζα, μονότονη καθημερινότητα, δίνοντάς της την ποιητική διάσταση που χρειάζεται για να μπει το φως στη ζωή των δυσλειτουργικών ηρώων. Λυρισμός, ευαισθησία, παράξενες συμπτώσεις, εικαστική φωτογραφία –θαυμάσια τα ποιητικά πλάνα με τα δύο ελάφια στο χιονισμένο δάσος– σε μια ταινία που μετατρέπεται σε κραυγή αγωνίας για το φόβο, τη σύγχρονη αποξένωση και τον κυνισμό που μαστίζουν τη δυτική κοινωνία. Βραβείο ερμηνείας στα πρόσφατα ευρωπαϊκά βραβεία για την εκπληκτική τσέχα ηθοποιό Αλεξάντρα Μπορμπέλι.
Την παραμονή Χριστουγέννων τα 92.000 ξωτικά του Αϊ-Βασίλη ξαφνικά αρρωσταίνουν και ο συμπαθής άγιος πασχίζει να βρει λύση για να παραλάβουν στην ώρα τους τα παιχνίδια τους όλα τα παιδιά.
Οk, η υπόθεση βρίσκεται πέρα από κάθε κριτική ή ρεαλιστική αξιολόγηση αλλά ο Σεμπά («Αστερίξ και Οβελίξ - Επιχείρηση Κλεοπάτρα») ξέρει να παίζει καλά τα κουμπιά της κωμωδίας ξεπερνώντας σχετικά ανώδυνα, κάθε υποψία να κυλήσει σε ενοχλητικά ή κακόγουστα επεισόδια. Ευρηματικά γκαγκς, μερικές αστείες ατάκες, εύστοχη ενσωμάτωση του πνεύματος των γιορτών –και του ίδιου του Αϊ-Βασίλη τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Σεμπά– για μια ταινία που δεν είναι τίποτα άλλο από ό,τι δείχνει. Μια σάτιρα των Χριστουγέννων με την οποία περνάς μια χαρά.
ΑΚΟΜΗ
»»» Η ηθοποιός Δώρα Μασκλαβάνου σκηνοθετεί την «Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη» (-) που αποτελεί την άτυπη βιογραφία μιας δυνατής και ελεύθερης γυναίκας που πήγε κόντρα σε όλα για να βρει τη δικαίωση
»»» Το «Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ» (**1/2) είναι μια πετυχημένη στα βασικά της χαρακτηριστικά δραμεντί γύρω από την προσπάθεια ενός αγαπημένου ζευγαριού που χωρίζει, για να ευνοηθεί από τον νόμο που δίνει τη δυνατότητα σε νιόπαντρα ζευγάρια να αποκτήσουν εύκολα στέγη.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
