Όπως και στην πρώτη της ταινία, έτσι και εδώ η Ψύκου καταγράφει στιγμιότυπα από τη νεοελληνική πραγματικότητα ανιχνεύοντας τη σκληρή αλήθεια πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα. Στην «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» η βιτρίνα αφορούσε στη δημοφιλία των τηλεοπτικών ριάλιτι που κρύβει την ανασφάλεια και το εγωιστικό πρόσωπο των τηλεοπτικών αστέρων, ενώ στον «Γιο της Σοφίας» η ερευνητική κάμερα της Ψύκου προσγειώνεται στο αποχαυνωτικό παραμύθι μιας ολόκληρης χώρας που πίστεψε στο θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και της Μεγάλης Ελλάδας. Κεντρικό πρόσωπο του φιλμ είναι ο νεαρός Μίσα (το όνομά του είναι δανεισμένο από τη μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980) που αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον προσπαθεί να βρει τη θέση του σε μια άγνωστη και αφιλόξενη χώρα. Θα στραφεί για ασφάλεια στα αγαπημένα του παραμύθια και την αγκαλιά της μητέρας του, η οποία ύστερα από επίμονες παρατηρήσεις του («Γιατί μετακόμισες;», «ποιο είναι το δωμάτιό σου;» τη βομβαρδίζει με συνεχείς ερωτήσεις) θα αναγκαστεί να του πει την αλήθεια. Ο «κύριος Νίκος» είναι ο νέος του πατέρας. Σκληρό και βαρύ το φορτίο που βάζει στους ώμους των άτυχων ηρώων της η Ψύκου, οι οποίοι μην έχοντας στον ήλιο μοίρα μετά από την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος βλέπουν τη ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή και την ελεημοσύνη των άλλων. Η σκηνοθετίδα συμπάσχει μαζί τους κι επιχειρεί να απαλύνει το φορτίο αυτό με δύο τρόπους. Η εικαστική σύνθεση των φροντισμένων κάδρων της σκηνοθέτιδας είναι το μεγάλο ατού της ταινίας (εξαιρετική η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Διονύση Ευθυμιόπουλου) ενώ η κωμική αποσυμπίεση κάποιων δραματικών σεκάνς έχει αποτέλεσμα. Στο κομμάτι της σκιαγράφησης των χαρακτήρων, κάποιοι ήρωες (η Σοφία, ο Μίσα) αποδίδονται με ρεαλιστικά μεγέθη αλλά δεν λείπουν και οι αστοχίες. Παρότι ο χαρακτήρας του ξεπεσμένου Νίκου (που μέσω των φαρδιών ρούχων και των αμέτρητων πορτρέτων στο σπίτι του προσπαθεί να καλύψει το χαμηλό του «ανάστημα») έχει πολύ ζουμί, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα όρια της καρικατούρας. Πίσω από την ιστορία της ενηλικίωσης με το σχήμα του σκοτεινού παραμυθιού που δεν έχει happy end, η Ελίνα Ψύκου μιλάει και για κάτι άλλο ακόμη. Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει πολλά επίπεδα (η αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε ένα σκληρό, ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου τα μαθήματα ιστορίας και οι βίαιες εκφάνσεις της ορίζουν τους νέους κανόνες) αλλά κυρίως σοκάρει με τον τρόπο που ένας πολιτισμός προσπαθεί να «σβήσει» έναν άλλο με τέτοια ευκολία.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
