Το 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινά και διαρκεί μέχρι τις 22 του μήνα.
Έχει καθιερωθεί ως ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς – κι όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο. Έντεκα χρόνια μετά μπορεί να έχει αγγίξει την ωριμότητα, άλλα δεν έχει χάσει την ικανότητά του να εκπλήσσει. Ξεκινά αύριο και διαρκεί μέχρι τις 22 του μήνα. Δοκιμάσαμε να το κωδικοποιήσουμε σε δέκα σημεία, αλλά εσείς προτιμήστε καλύτερα να το ζήσετε από κοντά.
Προορισμός: Αφρική. Φέτος, για πρώτη φορά θα δούμε την αφρικανική πραγματικότητα καθαρά μέσα από φιλμ δημιουργών από το Μάλι, τη Λιβερία ή το Τόγκο, χώρες που όχι απλά αγνοούμε την κινηματογραφία τους αλλά που συχνά δυσκολευόμαστε να τις τοποθετήσουμε στο χάρτη.
Viva Mexico. Δεν είναι μόνο η μυθοπλασία που ανθεί στο Μεξικό, αλλά και οι ταινίες τεκμηρίωσης, όπως αποδεικνύουν τα επτά ντοκιμαντέρ που συνθέτουν το αφιέρωμα στη χώρα της κεντρικής Αμερικής, τα οποία στην πλειοψηφία τους εστιάζουν σε ανθρώπινες ιστορίες, σε απόκληρους, ονειροπόλους, σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας που περιμένουν ένα θαύμα.
Η Αυστρία πέρα από τα κλισέ. Σε μια χώρα που συχνά ακόμη και οι φιξιόν ταινίες έχουν την υφή ενός ντοκουμέντου, είναι λογικό το είδος του ντοκιμαντέρ να βρίσκεται στην παγκόσμια πρωτοπορία. Ανάμεσα στα φιλμ του αφιερώματος και το «7915 χμ.» του «σταρ» του είδους Νίκολαους Γκαϊράλτερ.
Φώτος Λαμπρινός. Έντεκα ταινίες από την εξαιρετικά πλούσια καριέρα του Έλληνα σκηνοθέτη που γυρίζει ντοκιμαντέρ από τη δεκαετία του ’60, αποτελώντας ούτε λίγο ούτε πολύ θεματοφύλακα της ιστορικής μνήμης της χώρας μας. Ανάμεσά τους και η ολοκαίνουργια ταινία του «Καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος».
Στέφαν Σβίτερτ. Ο πολυβραβευμένος Ελβετός σκηνοθέτης γυρίζει τον κόσμο με οδηγό τη μουσική, καταγράφοντας παραδόσεις και σκιαγραφώντας πορτρέτα σπουδαίων καλλιτεχνών.
Πίτερ Ουιντόνικ. Σκηνοθέτης, παραγωγός νεωτεριστής και άνθρωπος-κλειδί στο παγκόσμιο τοπίο του ντοκιμαντέρ, ο Καναδός παρουσιάζει δύο από τις ταινίες του σε ένα spotlight στον άνθρωπο και το έργο του.
It’s all Greek. To σύνολο σχεδόν της φετινής ελληνικής παραγωγής ντοκιμαντέρ σε 40 σχεδόν ταινίες. Καινούργια φιλμ από σκηνοθέτες σαν τον Γιώργο Αυγερόπουλο, την Εύα Στεφανή, αλλά και τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη ή τη Λουκία Ρικάκη.
Ένας μεγάλος κόσμος. Στις αίθουσες προβολών του «επισήμου προγράμματος» του φεστιβάλ, έρχεσαι αντιμέτωπος με «ανθρώπινες διαδρομές» που αγνοούσες κι «όψεις του κόσμου» που δεν γνώριζες. Κάθε ταινία μια ευχάριστη έκπληξη.
Ζω ένα δράμα. Για χρόνια το «είδος» του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ υπήρξε «αγκάθι» στις σχέσεις του φεστιβάλ με του Έλληνες (κυρίως) δημιουργούς. Φέτος αυτό το υβρίδιο μυθοπλασίας και καταγραφής αποκτά τη θέση του στο πρόγραμμα.
etc. Φυσικά έχει κι άλλο! Συζητήσεις, masterclasses (και ένα από το σπουδαίο διευθυντή φωτογραφίας Βίλμος Ζίγκμοντ), εκθέσεις φωτογραφίας, ημερίδες, πάρτι. Να είστε εκεί.
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
