Ρεμί Μπεζανσόν, πώς είναι «Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου»;

H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, «Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου», ένα τρυφερό, γλυκόπικρο φιλμ για την εμπειρία της οικογένειας, υπήρξε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στη Γαλλία. Λίγο πριν έρθει στην Αθήνα για την πρώτη προβολή της στο 10ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, ο Ρεμί Μπεζανσόν μίλησε στην Athens Voice.

O τίτλος της ταινίας σας υπονοεί ότι υπάρχουν γεγονότα που μπορούν ν’ αλλάξουν τη ζωή από τη μια μέρα στην άλλη. Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί;
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι υπάρχουν κάποιες μέρες που είναι πιο σημαντικές από άλλες. Που μπορεί να είναι καθοριστικές στη ζωή μας, αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω ζήσει ακόμα καμία τέτοια.

Ίσως η μέρα της εξόδου της ταινίας στη Γαλλία και η επιτυχία της να ήταν ένα τέτοιο γεγονός. Πού θα αποδίδατε το ότι το φιλμ συνάντησε τόσο ενθουσιώδη υποδοχή;
Η επιτυχία δεν άλλαξε και πολλά πράγματα. Και οφείλω να πω ότι το box office της ταινίας με εξέπληξε. Νομίζω ότι η ταινία δούλεψε γιατί το κοινό ταυτίστηκε με τους ήρωες, μ’ αυτή την οικογένεια που ζει καταστάσεις αρκετά συνηθισμένες. Το γεγονός ότι παρεμβάλλονται μεγάλα χρονικά κενά μεταξύ των πέντε ημερών επιτρέπει στην ουσία στους θεατές να συμπληρώσουν τα ενδιάμεσα χρόνια με τις δικές τους εμπειρίες, πράγμα που ενισχύει ακόμα πιο πολύ την ταύτιση.

Πώς ήταν η δική σας οικογένεια; Η ταινία είναι βασισμένη σε εμπειρίες σας ή είναι αποκύημα της φαντασίας ενός μοναχογιού που πάντα επιθυμούσε μια πολυμελή οικογένεια;
Έχω δύο μεγαλύτερους αδελφούς και μια μικρότερη αδελφή. Οπότε μεγάλωσα σε μια πολυμελή οικογένεια. Αλλά για να γράψω το σενάριο της ταινίας μου προτίμησα ν’ απομακρυνθώ από αυτό το οικογενειακό σχήμα, ίσως για να μπορέσω να παρατηρήσω τα πράγματα από μεγαλύτερη απόσταση.

Πώς προέκυψε η ιδέα της αφήγησης μιας μέρας στη ζωή καθενός από τους ήρωες του φιλμ;
Ήθελα να κάνω μια ταινία για το χρόνο που περνά. Πολύ νωρίς σκέφτηκα ότι η οικογένεια είναι το ιδανικό υλικό για να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα, που με απασχολεί με πάθος. Αλλά ήθελα επίσης ν’ αποφύγω το είδος του «οικογενειακού saga». Μ’ αρέσει πολύ η αφαιρετικότητα.

Η μουσική δείχνει να παίζει σημαντικό ρόλο στο ρυθμό και το ύφος του φιλμ. Κάποιες σκηνές μοιάζουν στημένες πάνω σ’ αυτή. Πώς δουλεύετε με τον Sinclair;
Γράφει πάνω στο μονταρισμένο φιλμ ή μοντάρετε πάνω στα κομμάτια του; Από την αρχή ήθελα η ταινία να είναι έντονα μουσική. O Sinclair ήταν από τους πρώτους που διάβασαν το σενάριο κι αμέσως μου έβαλε ν’ ακούσω ένα θέμα που μου φάνηκε τέλειο για την ταινία. Ήρθε πολλές φορές στο πλατό κατά τη διάρκεια του γυρίσματος (εμφανίζεται στην ταινία μεταμφιεσμένος σε Angus Young…) και κυρίως ερχόταν συχνά στο μοντάζ. Μετά τα μαγειρέψαμε μεταξύ μας.

Είστε κομμάτι μιας νέας γενιάς του γαλλικού σινεμά. Βρίσκετε ομοιότητες με άλλους συναδέλφους σας που ταράζουν αυτό τον καιρό τα νερά;
Δεν ξέρω. Δεν έχω πολλές σχέσεις με άλλους σκηνοθέτες. Γνωρίζω κάποιους των οποίων τη δουλειά εκτιμώ, αλλά δεν νομίζω, όπως αφήνει να εννοηθεί η ερώτησή σας, ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός «νέου κύματος». Ίσως ένα κυματάκι.

Όπως σε κάθε πετυχημένη ταινία στη Γαλλία και η δική σας υπήρξε θύμα σκληρής κριτικής. Κάποιοι μίλησαν για «ζαχαρωμένη νοσταλγία». Τι θα απαντούσατε;
Μια και δεν είμαι ούτε νοσταλγικός ούτε φίλος του «ροδόνερου», αυτό μάλλον δείχνει ότι έχω τουλάχιστον μεγάλη φαντασία...