Ο ιδιοκτήτης της «Μπουτίκ για αυτόχειρες»

Ο Γάλλος σκηνοθέτης του «Εραστή της κομμώτριας» ή του «Riducule» μιλά στην ATHENS VOICE για τους λόγους που τον έκαναν να γυρίσει, μετά από μια μακρόχρονη καριέρα, την πρώτη του ταινία κινουμένων σχεδίων.

«Ανέκαθεν μου άρεσαν τα σκίτσα και το animation, αλλά ακόμη κι αν ασχολήθηκα με τα κόμικ νεότερος δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι θα έκανα μια ταινία κινουμένων σχεδίων. Το βιβλίο του Ζαν Τελ ήταν κάτι που ήθελα να μεταφέρω στην οθόνη ούτως ή άλλως, αλλά βρήκα ότι δεν θα μπορούσα να το φέρω εις πέρας σαν μια ταινία με ηθοποιούς. Ήταν ο παραγωγός μου, ο Ζιλ Ποντέστα, που πρότεινε την ιδέα των κινουμένων σχεδίων και τη βρήκα πανέξυπνη.

Γνώριζα τον Ζαν Τελ και όταν αποφάσισα ότι θα κάνω το φιλμ, μου έδωσε την άδεια να αλλάξω οτιδήποτε ήθελα στην ιστορία του. Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα, εκτός από το τέλος. Στο βιβλίο ήταν πολύ πιο σκοτεινό. Εγώ προτιμούσα κάτι πιο θετικό, έστω και με μια δόση ειρωνείας.

Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θέλω να είναι μιούζικαλ. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα τραγούδια επεκτείνουν την ιστορία της ταινίας. Και ήθελα να είναι μια ταινία που να κατορθώνει ακόμη κι όταν είναι μακάβρια να δείχνει χαρούμενη. Κι ένα τραγούδι είναι πάντα κάτι χαρούμενο.

Σε ένα animation μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Όπως και με τα τραγούδια (μπορεί στη ζωή οι άνθρωποι να μην τραγουδάνε χωρίς λόγο, αλλά σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων μπορούν δίχως πρόβλημα), έτσι και με τη σκηνοθεσία είσαι απόλυτα ελεύθερος. Δεν έχεις την κάμερα, τα φώτα, το συνεργείο να σε περιορίζει, είσαι εσύ η φαντασία σου και οι animators.

Το όνομα του Τιμ Μπάρτον επανέρχεται στις συζητήσεις που κάνω με δημοσιογράφους για αυτή την ταινία. Το παίρνω ως κομπλιμέντο. Βρίσκω το σινεμά του ιδιοφυές και νομίζω ότι ίσως εκείνος να μπορούσε να έκανε αυτό που δεν κατάφερα εγώ, να γύριζε την ταινία με ηθοποιούς δίχως να είναι απόλυτα μακάβρια.

Χτίσαμε αυτή την ταινία πάνω σε κάποια πολύ πρόχειρα σκίτσα που έκανα και που στη συνέχεια εξελίξαμε με τους animators και, ναι, το φιλμ είναι 3D, αλλά για μένα δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το πώς θα έπρεπε να δείχνει. Σαν σκίτσα που ζωντάνεψαν, φτιαγμένα στο χέρι, κι όχι με την άψογη πατίνα του computer animation.

Μεγάλωσα με τις ταινίες της Disney, αλλά δεν ήθελα καθόλου να κάνω μια ταινία κινουμένων σχεδίων που να τις θυμίζει. Δεν ήθελα η τεχνική τελειότητα να αποτελέσει το κύριο μέλημά μου στο φιλμ, ούτε αυτό που θα έκλεβε την παράσταση. Ήθελα το φιλμ να είναι πρώτα απ’ όλα ένα όχημα για την ιστορία και τους χαρακτήρες».