Το 1982 ήταν χρονιά που ο Σπίλμπεργκ μάς έφερε σε φιλική –σωματική– επαφή με εξωγήινο ον. Τότε κυκλοφόρησε ο Ε.Τ. Ο Εξωγήινος και όλοι βγαίναμε από το σκοτεινή αίθουσα εντυπωσιασμένοι από τις ικανότητές του Ε.Τ. και ας μην ήταν τόσο όμορφος και ομιλητικός, όπως ο Σούπερμαν. Η επαφή με έναν εξωγήινο που μπορούσε να πετάει, να διαθέτει το χάρισμα της τηλεκίνησης και να τα πηγαίνει καλά με τα παιδιά, εύλογα μετατράπηκε σε μια παγκόσμια κινηματογραφική συνήθεια με εγγυημένα αποτελέσματα στο ταμείο.
Και ενώ όλοι περίμεναν με χαρά τους εξωγήινους, τραγουδώντας αγκαλιασμένοι το «Starman» του Ντέιβιντ Μπάουι, ξεκινά το πάρτι των αντιγραφών του Ε.Τ. ένα χρόνο μετά. Το 1983 κυκλοφορεί μια γαλλο-ισπανική παραγωγή, μετά μια ταινία από την Αργεντινή, ενώ την ίδια χρονιά κάνει πρεμιέρα και ο Badi. O Τούρκος Ε.Τ. ο Εξωγήινος δεν ήταν τόσο γλυκούλης όσο Αμερικάνος Ε.Τ., αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι και οι Τούρκοι δεν ήταν τόσοι συνηθισμένοι σε εξωγήινους. Ούτε ιπτάμενους δίσκους έβλεπαν στην Καππαδοκία, ούτε υπήρχαν κάτοικοι της επαρχίας που διαρκώς ισχυρίζονται ότι τους απήγαγαν εξωγήινα όντα.
Ο Badi δεν δημιουργήθηκε γιατί ο Ε.Τ. του Σπίλμπεργκ δεν προβλήθηκε στην Τουρκία. Οι λόγοι –πέρα από καλλιτεχνικοί– ήταν κυρίως οικονομικοί. Εκείνη την εποχή οι μεγάλες ξένες παραγωγές είχαν ακριβότερο εισιτήριο στην Τουρκία και ως εκ τούτου δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να πληρώνουν για μια ταινία επίπεδου Hollywood. Η λύση ήλθε από φθηνές παραγωγές/ρέπλικες μιας επιτυχημένης ταινίας, με φθηνότερο εισιτήριο και Τούρκους πρωταγωνιστές.
Έτσι προέκυψε και ο Badi του Τούρκου σκηνοθέτη Zafer Par, που στα 70s συμμετείχε ως βοηθός σκηνοθέτη στη μεταφορά του Άμλετ στο σινεμά, αλλά με την εξής πρωτοτυπία: o Άμλετ ήταν γυναίκα. Όπως και ο Ε.Τ. του Σπίλμπεργκ, ο Badi ήταν φιλικός με τα παιδιά, ικανός με την τεχνολογία, αλλά είχε διαστημόπλοιο που έμοιαζε περισσότερο με την disco Barbarella στη Συγγρού, ενώ όταν απειλήθηκε από τον πατέρα του αγοριού/προστάτη του, τον έκλασε… H πορεία για την ελευθερία του Badi δεν είχε ποδήλατο, αλλά κάρο… Δείτε την ταινία, χωρίς υπότιτλους διότι δεν χρειάζονται:
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
