Η λιακάδα μέσα μου

Όλο το φιλμ είναι χτισμένο γύρω από το πείσμα της Ιζαμπέλ να τα καταφέρει. Οι ελπίδες της δεν πτοούνται ακόμη κι όταν η απογοήτευση διαδέχεται ένα καλό, ευκαιριακό σεξ ή όταν οι ατυχίες συνεχίζονται. Το σινεμά της Ντενί τελευταία βρίσκει την αναγνώριση που του αξίζει. Όμως η «Λιακάδα», παρότι έρχεται και με βραβείο από τις Κάννες (Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών), δεν είναι μια καλή ταινία. Διαθέτει μια ειλικρίνεια και μια συνέπεια στην κεντρική της ιδέα γύρω από τη μοναξιά της σύγχρονης γυναίκας που βάλλεται από το χρόνο, αλλά η αφήγησή της έχει χτυπητές αδυναμίες. Κοινοτυπίες, καταστάσεις αφελείς, διάλογοι εξοντωτικοί (με αποκορύφωμα το άστοχο φινάλε και το διάλογο μεταξύ Ντεπαρντιέ - Μπινός που μας έστειλε αδιάβαστους), χαρακτήρες ενοχλητικοί, ξεσπάσματα όπως αυτό της ηρωίδας στο δάσος με την παρέα των καλλιτεχνών που δεν πείθουν. Ακόμη κι η Μπινός, που το παλεύει προσπαθώντας να φτιάξει ένα ρόλο της προκοπής μετά από αρκετό καιρό, καταλήγει θλιβερή σκιά του εαυτού της, αν όχι καρικατούρα της κινηματογραφικά μοιραίας γυναίκας που έχει υποδυθεί εύστοχα στο παρελθόν. Κρίμα και για τις δύο.