Αυτοί που «ανοίγουν δρόμο»

Moving Image Random Report

Where the trail ends: χαράδρα ή δρόμος;

Εκεί που τελειώνει ο δρόμος άλλοι σταματούν και άλλοι προσπαθούν να φανταστούν ότι υπάρχει δρόμος. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι πρωταγωνιστές του κορυφαίου ντοκιμαντέρ  για την ακραία ποδηλασία βουνού,που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012, “Where the trail ends”.

Μια ομάδα με ποδηλάτες που η αδρεναλίνη μονίμως κατακλύζει τον εγκέφαλό τους, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν «προηγούμενα» με βουνά, που στους φυσιολογικούς ανθρώπους προκαλούν δέος μόνο με την εικόνα τους. Όχι, αυτοί οι τύποι δεν υποκύπτουν, καταφέρνουν αντί να τους προκαλέσει δέος το βουνό, να προκαλέσουν αυτοί δέος στο βουνό. Γυρίζουν σε όλο τον πλανήτη για να βρουν δρόμους εκεί που ακόμα και τα κατσίκια φοβούνται και προσέχουν. Κατεβαίνουν από την κορυφογραμμή, το κενό χάσκει δίπλα τους αλλά αυτοί έχουν μπει στο «τούνελ»…

Δείτε τι σημαίνει ακραία ποδηλασία βουνού και τους κορυφαίους ποδηλάτες του πλανήτη, στο τρέιλερ των 4.5 λεπτών του ντοκιμαντέρ της Red Bull Media “Where the trail ends”:

To φαντασιακό τούνελ του Σένα

«Μόντε Κάρλο 1988, τελευταία περίοδος κατατακτήριων δοκιμών. Είχα ήδη εξασφαλίσει την πολ-ποζίσιον και πήγαινα ολοένα και ταχύτερα, ταχύτερα. Σε κάθε γύρο που περνούσε οδηγούσα όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Σε κάποια στιγμή βρισκόμουν απλώς στην πολ, κατόπιν η διαφορά από τον δεύτερο έγινε μισό δευτερόλεπτο και στη συνέχεια ένα δευτερόλεπτο… Κι εγώ συνέχιζα. Ξαφνικά ήμουν δύο δευτερόλεπτα ταχύτερος από οποιονδήποτε άλλο, ακόμη και τον συνάδελφό μου στη ίδια ομάδα με το ίδιο αυτοκίνητο. Και αίφνης αντιλήφθηκα ότι δεν οδηγούσα το αυτοκίνητο συνειδητά. Ήταν σαν να οδηγούσα με το ένστικτο, μόνο που βρισκόμουν σε μια διαφορετική διάσταση. Ήταν σαν να βρισκόμουν σε ένα τούνελ –δεν μιλάω για το τούνελ κάτω από το ξενοδοχείο- ολόκληρο το σιρκουί είχε γίνει για μένα ένα τούνελ. Απλώς πήγαινα, πήγαινα - όλο και πιο μακριά, όλο και πιο μακριά, όλο και πιο μακριά. Βρισκόμουν πολύ πιο πέρα από τα όρια, κατάφερνα όμως να βρίσκω και άλλα περιθώρια να κινηθώ πιο γρήγορα. Τότε ξαφνικά κάτι με κλώτσησε. Σαν να ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε μια διαφορετική διάσταση από αυτήν που συνήθως βρίσκεται κανείς. Η άμεση μου αντίδραση ήταν να κόψω ταχύτητα, να επιβραδύνω. Επέστρεψα αργά αργά στα πιτ και δεν ήθελα να ξαναβγώ στην πίστα εκείνη την μέρα. Τρόμαξα, γιατί κατάλαβα ότι είχα βγει πολύ έξω από το συνειδητό μέρος του μυαλού μου».*

Αυτή η μέρα θα χαραχθεί στο μυαλό του Σένα αφήνοντάς του απορίες που δεν θα λύσει ποτέ: «Τι ακριβώς μου συνέβη; Μπορώ να το ελέγξω; Μπορώ να το επαναλάβω κατά βούληση; Θα μου ξανασυμβεί ποτέ; Δείτε το βίντεο που μιλάει ο ίδιος ο Σένα για την «εμπειρία» του:

Ο χορός της ανάβασης

Είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της αγωνιστικής οδήγησης. Ο Φιλανδός οδηγός ‘Αρι Βάτανεν «τα βάζει» με το βουνό-θρύλο της Αμερικής και βγαίνει νικητής. Ανεβαίνει το Πάικς Πικ με το θρυλικό Peugeot 405 T16 και η καταγραφή του εγχειρήματος αποτελεί μια από τις πλέον δημοφιλείς στιγμές του πλανήτη «οδήγηση».

Αυτό που κάνει το –το μυθικό πια- φιλμ τόσο ξεχωριστό δεν είναι οι τροχοί του Peugeot που φλερτάρουν με τον γκρεμό, ούτε η ταχύτητα και σίγουρα όχι τα βραβεία που έχει κερδίσει. Είναι η ποιητική ματιά του σκηνοθέτη Jean Louis Mourey που στον Βάτανεν βλέπει τον χορευτή, στο αυτοκίνητο την ικανή ντάμα και στην χωμάτινη διαδρομή την πίστα χορού.

Δείτε ίσως την καλύτερη ένωση τέχνης και αγωνιστικής οδήγησης και διαπιστώστε για ακόμα μια φορά ότι σε αυτά τα «τούνελ» ο οδηγός ξεφεύγει από την συνήθη ανθρώπινη κατάσταση:

*Απόσπασμα από την βιογραφία “Ayrton Senna, a deus” του Έλληνα δημοσιογράφου και συγγραφέα, Βασίλη Τσακίρογλου.