Η σκηνοθέτιδα της ταινίας "Χρυσόσκονη" Μαργαρίτα Μαντά μιλάει στην A.V.
Aνήκει στο ελπιδοφόρο ρεύμα των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της έχει ήδη αποσπάσει το βραβείο κοινού στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Τρία αδέρφια (ο Αργύρης Ξάφης, η Μάνια Παπαδημητρίου και η Άννα Μάσχα) κληρονομούν μετά το θάνατο των γονιών τους μια μονοκατοικία στο κέντρο της Αθήνας και βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα: να την κρατήσουν ή να τη δώσουν αντιπαροχή. H Μαργαρίτα Μαντά μας βυθίζει σε μια περιπλάνηση στην Αθήνα και εκφράζει την αγωνία της για το μέλλον της πόλης και των κατοίκων της.
Μια ταινία για την Αθήνα…
Εμπνεύστηκα από τη ζωή στην Αθήνα, τις μεταλλάξεις της, από την αγάπη γι’ αυτή την πόλη που γίνεται όλο και πιο αβίωτη, με την αγένεια, τη χυδαιότητα, το θόρυβο. Συντρίβει το βιωμένο παρελθόν της, οι κάτοικοί της χάνουν το ζωτικό τους χώρο και πελαγοδρομούν, συμβάλλοντας τελικά στον απάνθρωπο χαρακτήρα της.
Μια μονοκατοικία στην Κυψέλη...
Εκτός από γειτονιά μου, είναι η γειτονιά που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που ήθελα στην ταινία. Πρόλαβα την ένδοξη εποχή της Κυψέλης, όταν έμοιαζε με το σημερινό Κολωνάκι, και ασφαλώς με εκπλήσσει η εικόνα που αντικρίζω σήμερα, με τα νεοκλασικά που μαραζώνουν ανάμεσα στις πολυκατοικίες, με την πλήρη αλλοίωση του κοινωνικού ιστού. Σε τρεις δεκαετίες έγινε κάτι τελείως διαφορετικό.
Τα Εξάρχεια για εμένα συμβολίζουν την αντίσταση στη μετάπλαση, στη διαρκή προσπάθεια της πολιτείας για γκετοποίηση. Είναι ο ομφαλός της πόλης, το πιο ζωντανό κομμάτι της. Είτε για δουλειά, είτε για διασκέδαση, τόπος συνάντησης είναι το “Ginger Ale”, οι «Χάρτες», το “Floral”. Τρεις μέρες πριν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κάναμε γυρίσματα στην οδό Μεσολογγίου. Μετά το συμβάν κανείς από το συνεργείο δεν μπορούσε να δει την πόλη όπως πριν.
Περιπλάνηση στην Αθήνα...
Η σκηνή στην οποία ο Αργύρης Ξάφης μάς οδηγεί με τη μηχανή του από τη Βωβούπολη στο Μεταξουργείο, στην Ομόνοια και την Κουμουνδούρου, αποτυπώνει τα αταίριαστα πρόσωπα της πόλης. Ο ήρωας απλώνεται στον ιστό της, που αντικατοπτρίζει τις ψυχικές μεταπτώσεις του. Εγώ, αντίστοιχα, βρίσκω λύσεις στα προβλήματά μου περπατώντας στην πόλη. Μόνο που σε μερικές αγαπημένες γειτονιές, όπως στο εμπορικό κέντρο, δεν μπορώ πια να περπατήσω τα βράδια εξαιτίας της κάθε είδους μαφίας.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
