Πλανητάριο

Το κοντράστ συναισθημάτων και πολιτικών ιδεολογιών (η ειδυλλιακή από κάθε πλευρά εικόνα μιας δημιουργικής και ζωντανής Ευρώπης, μοιραία θα θολώσει από τα σύννεφα πολέμου και τη σκοτεινή νέα πραγματικότητα που φέρνει η άνοδος του φασισμού) χαρίζει την ταυτότητα του φιλμ. Πρόκειται για ένα δράμα εποχής που αποκαλύπτει σταδιακά το θέμα του (ο διωγμός των εβραίων) μέσω μιας αφηγηματικής και δραματουργικής κλιμάκωσης που υπακούει κυρίως στον ακαδημαϊσμό και την προσηλωμένη στράτευση. Δεν προσφέρει πολλές συγκινήσεις η γραφή της Ζλοτόφκσι (η ευθύνη του μέσου πολίτη και τα απεχθή εβραϊκά στερεοτύπα είναι ιστορικά δεδομένα) και επιπλέον δυσκολεύει την παρακολούθηση του φιλμ τοποθετώντας στο κέντρο του κάδρου έναν ανούσιο και άστοχο ερωτικό μελοδραματισμό, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών- η Ναταλί Πόρτμαν σε άψογη γαλλική προφορά- αποδυναμώνει περαιτέρω το φιλμ.