Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Baby Driver (***)

Σκηνοθεσία: Εντγκαρ Ράιτ

Ηθοποιοί: Aνσελ Eλγκορτ, Κέβιν Σπέισι, Λίλι Τζέιμς, Τζον Χαμ, Τζέιμι Φοξ, Τζον Μπέρνταλ, Eϊζα Γκονζάλεζ

Ο νεαρός Μπέιμπι είναι φημισμένος οδηγός ληστειών που δεν αποχωρίζεται στιγμή τα ακουστικά στα αυτιά που παίζουν την αγαπημένη του μουσική, ακόμα και την ώρα της δράσης . Όταν συναντά το κορίτσι των ονείρων του αποφασίζει να αποχωριστεί οριστικά τον κόσμο της παρανομίας…

Ο Εντγκαρ Ράιτ έχει αποδείξει και στις προηγούμενες δουλειές του («Καυτοί και άσφαιροι», «Ο Scott Pilgrim εναντίον των επτά πρώην») πως διαθέτει αλάνθαστο timing στο συνδυασμό δράσης, χιούμορ και μουσικής. Στο νέο του φιλμ, μια ακαταμάχητα στιλάτη και σπιντάτη περιπέτεια όπου το heist movie συναντά τη ρομαντική κομεντί (το βασικό θέμα του φιλμ είναι ο αυθεντικός έρωτας), τα πάντα δουλεύουν ρολόι. Αν και σε επίπεδο πλοκής τα πάντα δείχνουν γνωστά και τετριμμένα, η δαιμονισμένη σκηνοθεσία του Ράιτ κάνει τη διαφορά. Ο αμερικανός σκηνοθέτης ακολουθεί τη σπιντάτη γραφή του… σάουντρακ (ίσως η πρώτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου όπου η αφήγηση της στηρίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στη μουσική της επένδυση) και προσφέρει ένα χορταστικό θέαμα που δεν έχει προηγούμενο. Το μουσικοφιλικό εύρημα της αδυναμίας του νεαρού ήρωα να αποχωριστεί τα ακουστικά του (ένα είδος αυτισμού αλλά και μια ιδέα αποστασιοποίησης από τη βία της ζωής) είναι η μόνη ουσιαστικά σεναριακή πρωτοτυπία του φιλμ. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτή τη συνθήκη που προσφέρει στο θεατή την ευκαιρία να απολαύσει ένα από τα πιο δυνατά σάουντρακ των τελευταίων ετών (Damned, Foundations, Commodores, T.Rex, Simon & Garfunkel, Queen με το «Brighton rock» να είναι το αγαπημένο κομμάτι του ήρωα) και μαζί μια διασκεδαστική ταινία που είναι ο ορισμός της καθαρόαιμης ψυχαγωγίας, δια χειρός ενός δημιουργού που απεχθάνεται στη σοβαροφάνεια όσο τίποτε άλλο.

Πλανητάριο (Planetarium) (**)           

Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι

Ηθοποιοί: Λίλι Ρόουζ Ντεπ, Νάταλι Πόρτμαν

Στο Παρίσι των τελών ’30ς, ένας πλούσιος γαλλοεβραίος κινηματογραφικός παραγωγός εντυπωσιάζεται από την παράσταση δύο αμερικανίδων αδερφών μέντιουμ και τις προσλαμβάνει για την επόμενη ταινία του.

Το κοντράστ συναισθημάτων και πολιτικών ιδεολογιών (η ειδυλλιακή από κάθε πλευρά εικόνα μιας δημιουργικής και ζωντανής Ευρώπης, μοιραία θα θολώσει από τα σύννεφα πολέμου και τη σκοτεινή νέα πραγματικότητα που φέρνει η άνοδος του φασισμού) χαρίζει την ταυτότητα του φιλμ. Πρόκειται για ένα δράμα εποχής που αποκαλύπτει σταδιακά το θέμα του (ο διωγμός των εβραίων) μέσω μιας αφηγηματικής και δραματουργικής κλιμάκωσης που υπακούει κυρίως στον ακαδημαϊσμό και την προσηλωμένη στράτευση. Δεν προσφέρει πολλές συγκινήσεις η γραφή της Ζλοτόφκσι (η ευθύνη του μέσου πολίτη και τα απεχθή εβραϊκά στερεοτύπα είναι ιστορικά δεδομένα) και επιπλέον δυσκολεύει την παρακολούθηση του φιλμ τοποθετώντας στο κέντρο του κάδρου έναν ανούσιο και άστοχο ερωτικό μελοδραματισμό, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών- η Ναταλί Πόρτμαν σε άψογη γαλλική προφορά- αποδυναμώνει περαιτέρω το φιλμ.  

Αβέβαιος θρίαμβος (Incerta gloria) (**)

Σκηνοθεσία: Αγκουστί Βιγιαρόνγκα

Πρωταγωνιστούν: Μαρσέλ Μποράς, Νούρια Πριμς, Μπρούνα Κουζί, Οριόλ Πλα, Τερελέ Πάβεζ, Χουάν Ντιέγκο 

Ισπανία, 1937. Στα πρώτα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου, δύο παιδικοί φίλοι χωρίζονται σε διαφορετικά στρατόπεδα αλλά εξακολουθούν να διεκδικούν την ίδια γυναίκα.

Το περίφημο μυθιστόρημα του Joan Sales πάνω στον ισπανικό εμφύλιο μετεφέρεται από τον Αγκουστί Βιγιαρόνγκα (μετά κι από το «Μαύρο ψωμί» ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία του για το φρανκικό παρελθόν της χώρας του) στη μεγάλη οθόνη σαν ένα μοιρολόι βγαλμένο από τα σκοτεινά οράματα του Λόρκα. Θέμα του φιλμ είναι η αδελφοκτόνα φιλία, που σφραγίζει με το αίμα της τις χαμένες αυταπάτες και τα ψεύτικα ιδανικά ενός πολέμου παραδομένου στην τρέλα και το μίσος. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως το φιλμ ξεφεύγει κάπως από την κοινοτυπία και τον προβλέψιμο καταγγελτικό χαρακτήρα, για να μετατραπεί σε ένα μελαγχολικό σχόλιο για την επιβίωση με κάθε μέσο, το θάνατο του ρομαντισμού και τη σκληράδα της χαμένης νιότης, όπως εξαιρετικά απεικονίζεται στην προσωπικότητα της πλούσιας αρχόντισσας του χωριού και στις ερωτικές σχέσεις της με τους δύο πρωταγωνιστές.

150 mg (La fille de Brest) (**½)

Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Μπερκό

Ηθοποιοί: Σίντσε Μπάμπετ Κνούντσεν, Μπενουά Μαγκιμέλ

Μια γαλλίδα πνευμονολόγος ανακαλύπτει ότι ανεξήγητοι θάνατοι ασθενών συνδέονται με την λήψη ενός φαρμάκου και αποφασίζει να αποκαλύψει την αλήθεια

Το βιογραφικό δράμα της Μπερκό ακολουθεί τη λογική των στιβαρών φιλμ καταγγελίας όπου ένας και μόνο ήρωας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, παίρνει την κρίσιμη απόφαση να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πάει κόντρα σε όλα. Είναι αρκετά δυνατό το θέμα ώστε παρακολουθείται με αμείωτο το ενδιαφέρον αλλά όχι και με «κομμένη την ανάσα» (αγαπημένο δημοσιογραφικό κλισέ) αφού η σκηνοθέτιδα ναι μεν αποφασίζει να τα πει όλα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και το ανάλογο καλλιτεχνικό εκτόπισμα.  Η Σίντσε Μπάμπετ Κνούντσεν είναι αποτελεσματική (παρά κάποιες εκρήξεις υστερίας) στο ρόλο «μιας γυναίκας δυνατή σαν την αλήθεια» αλλά τα αναμενόμενα πλάνα μιας ξεπερασμένης τηλεοπτικής αισθητικής και το αποτύπωμα της καθημερινότητας σε κοινότυπες καταστάσεις, οδηγούν την ιστορία στην απόλυτα προβλέψιμη πλοκή.

Atomic blonde (***)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λέιτς

Πρωταγωνιστούν: Σαρλίζ Θερόν, Τζέιμς ΜακΑβόι, Τζον Γκούντμαν

Τέλη της δεκαετίας του ’80. Μια πράκτορας της MI6 φθάνει στο Βερολίνο για να εξιχνιάσει τον φόνο ενός συναδέλφου της και να εντοπίσει μία χαμένη λίστα διπλών πρακτόρων…

Όλα τα εύσημα για την απίθανη και σέξι Σαρλίζ Θερόν που κάνει σκόνη τους περισσότερους άρρενες συναδέλφους της  (νομίζω ότι μετά από αυτήν την ταινία τα ιερά τοτέμ τύπου Σον Κόνερι μάλλον διαλύονται οριστικά και αμετάκλητα) προσφέροντας ένα υπερθέαμα βίαιης και ρεαλιστικής δράσης, με σκηνές σώμα με σώμα που καθηλώνουν και οδηγούν την κατασκοπική περιπέτεια σε άλλα επίπεδα. Φυσικά η συνδρομή του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λέιτς στο επίπεδο της χορογραφημένης δράσης είναι πολύτιμη. Ο ηθοποιός και στάντμαν που είχε γυρίσει κάποιες σκηνές στο «John Wick» το 2014 πετυχαίνει να είναι εξαιρετικά πετυχημένο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του και να μας προετοιμάζει για σπουδαία πράγματα στο «Deadpool 2», το επόμενο φιλμ που θα σκηνοθετήσει και θα δούμε του χρόνου στις αίθουσες. Το φιλμ «Atomic blonde» κυκλοφορεί  από τις 21 Αυγούστου στις ελληνικές αίθουσες.

Ακόμη

Στο «Σωματοφύλακα του εκτελεστή» (**) ο σωματοφύλακας Ράιαν Ρέινολντς και ο πληρωμένος εκτελεστής Σάμιουελ Τζάκσον μισούνται θανάσιμα από την εποχή που ο δεύτερος κατέστρεψε την καριέρα του πρώτου, αλλά θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν όταν η πρώην του Ρέινολντς που τυγχάνει να είναι πράκτορας της Ιντερπόλ ζητήσει τη βοήθεια του προκειμένου να μεταφέρει με ασφάλεια τον δεύτερο στο δικαστήριο της Χάγης. Περισσότερο κωμωδία παρά περιπέτεια το φιλμ θυμίζει τις γουστόζικες buddy movies αλλοτινών εποχών όπου το απενοχοποιημένο θέαμα οργίαζε σε όλα τα επίπεδα. »»»  Ο «Γιος του Μεγαλοπατούσα» είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων για τις περιπέτειες του νεαρού Άνταμ που ξεκινά ένα παράτολμο ταξίδι για να ξετυλίξει το μυστήριο πίσω από τον χαμένο για χρόνια πατέρα του, τον θρυλικό Μεγαλοπατούσα.»»» Η θρυλική «Λάμψη» (*****) του Στάνλεί Κιούμπρικ δεν είναι απλώς ένα από τα κορυφαία θρίλερ όλων των εποχών. Είναι και η αφορμή για τη μακρόχρονη βεντέτα του σπουδαίου δημιουργού με ένα από τους εμβληματικότερους συγγραφείς του φανταστικού, τον Στίβεν Κινγκ (στο μυθιστόρημα του οποίου βασίζεται η ταινία), που ακόμη και σήμερα αναρωτιέται «τι βρίσκουν όλοι σε αυτή την μέτρια ταινία;»