Σε ινδιάνικο οικισμό του Γουαϊόμινγκ εντοπίζεται το πτώμα νεαρής κοπέλας. Μια άπειρη πράκτορας του FBI φτάνει στην περιοχή για να κατευθύνει τις έρευνες και μαζί με ένα έμπειρο κυνηγό πλησιάζει κοντά στη λύση του μυστηρίου.
Από ηθοποιός της τηλεόρασης και σκηνοθέτης της μιας και μόνο ταινίας (κι αυτής σπλάτερ- το «Vile» από το 2011), ο ΤέιλορΣέρινταν την τελευταία τριετία αναδείχτηκε σε γραφιά υψηλών επιδόσεων («Sicario, ο εκτελεστής», «Πάση θυσία») φτάνοντας μέχρι την πεντάδα των οσκαρικών πρωτότυπων σεναρίων με το νεογουέστερν του Μακένζι. Σαν σε συνέχεια εκείνου του φιλμ, το δεύτερο σκηνοθετικό πρότζεκτ του έχει και πάλι στοιχεία δανεισμένα από την Άγρια Δύση, με τη διαφορά πως ο καυτός ήλιος της ερήμου έχει αντικατασταθεί από το θαμμένο στο χιόνι σκηνικό του Γουαϊόμινγκ και ο γερο-σερίφης του Τζεφ Μπρίτζες από τις σκιές των απογόνων εκείνων των ξεχασμένων πρώτων αυτόχθονων κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου. Η χρονική στιγμή της πλοκής αφορά στο σήμερα περιγράφοντας μια κοινότητα- φάντασμα με περιθωριακούς ινδιάνους που προσπαθούν να επιβιώσουν στο αφιλόξενο μέρος που τους πέταξαν. Φυσικά η συνύπαρξη με τους εχθρικούς λευκούς έχει πολλά προβλήματα, τα οποία διογκώνονται όταν το νεκρό σώμα μιας νεαρής ινδιάνης ξεθάβεται από το χιόνι. Αστυνομικό θρίλερ, κοινωνικό δράμα και πολιτική αλληγορία, η νέα επίσκεψη του ταλαντούχου Σέρινταν στην καρδιά του σκότους αποδεικνύει αρκετούς ακόμη λόγους για να συγκρατήσουμε το όνομα του στη λίστα των μελλοντικών εκπλήξεων. Ακόμη κι αν η σκηνοθετική ματιά του θέλει ακόμη δουλειά (αρκετά σημεία επανάληψης παρά τα κολπάκια με την σπαστή αφήγηση και τα φλας μπακ), ενώ από ένα σημείο και ύστερα καταλαβαίνεις με ακρίβεια που θα καταλήξει το σενάριο.
Μια ακόμη εναλλακτική ρομαντική κομεντί για αυτό το καλοκαίρι που ποντάρει στην αβίαστη και ρεαλιστική απόδοση της πραγματικότητας μέσω της κρίσης ενός ζευγαριού. Ο ήρωας που φέρει το άλεγκρο στυλ του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι μια χαρισματική προσωπικότητα που ενώ αγαπά τη σύντροφο του την απατά κατά συρροή. Ακόμη κι όταν παίρνει το μάθημα του – καθώς κι εκείνη τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα φτιάχνοντας τα πολωνό ποιητή- και αποφασίζει να αλλάξει τροπάρι δύσκολα μπορεί να αντισταθεί στην εικόνα μιας γοητευτικής γυναίκας, ειδικά όταν εκείνη τον φλερτάρει! Ανθρώπινη, τρυφερή και κωμική μαζί αλλά χωρίς επιπλέον εκπλήξεις στο β μέρος μετά από το θαυμάσιο εισαγωγικό κομμάτι του πρώτου ημιώρου. Διαβάζεται και ως ανάλυση της πολιτισμικής διαφοράς μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικό.
Στο Νέο Δελχί το 1947 ο τελευταίοςβρετανός Αντιβασιλέας αναλαμβάνει να οδηγήσει την Ινδία στην ομαλή μετάβαση της ανεξαρτησίας της αλλά οι αντιπαλότητα μουσουλμάνων, σιχ και ινδουιστών του προκαλούν πονοκέφαλο.
Δραμεντί εποχής με ιστορική αξία από τη Γκούριντερ Τσάντα, δημιουργό του «Κάντο όπως ο Μπέκαμ», που μέσα από την απλοϊκότητα και την αφέλεια του (ένα άστοχο love story που υπακούει στη λογική «ο έρωτας θρησκεία δεν έχει» ενώ δεν κρύβεται και ο φιλοαποικιακός χαρακτήρας της ταινίας !), κατορθώνει να αρθρώσει δύο-τρία πραγματάκια πολιτικής ουσίας. Είναι όμως τόσο επιδερμική η αφήγηση της Τσάντα που ακόμη κι αν αντλεί στυλ από τη φλεγματική περσόνα της Τζίλιαν Άντερσον (η πράκτορας Σκάλι των «X Files» έχει τις καλύτερες ατάκες του σεναρίου) δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη χρυσή – και φανταχτερή λόγω διάκοσμου- μετριότητα.
Πλούσιος διευθυντής τράπεζας βρίσκεται σε πολυτελές εστιατόριο μαζί με την όμορφη γυναίκα του, αλλά η τελευταία εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Του ζητούνται λύτρα τα οποία πληρώνει αλλά η γυναίκα του παραμένει άφαντη.
Ατμοσφαιρικό και σέξι ερωτικό θρίλερ, βασισμένο στην ταινία «Chaos» (2000) του ιάπωνα ΧιντέοΝατάκα από τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστήΖαλίλΛεσπέρ («Yves Saint Laurent») που έχει ως στόχο τη δημιουργία ενός νουάρ με μπόλικο μυστήριο και συνεχείς ανατροπές, όμως το παρακάνει με τις τελευταίες, οδηγώντας την ταινία του στο πεδίο της μη αληθοφάνειας. Ακόμη και η στυλάτη, βιντεοκλιπίστικη αισθητική που επιλέγει για να ντύσει τα κάδρα του είναι επιπέδου εντυπωσιασμού που δεν έχει καμιά απολύτως βαρύτητα. Η προσθήκη ενός πολιτικού σχολίου γύρω από την οικονομική κρίση και τα παράγωγά της (ο καταχρεωμένος μηχανικός είναι το πρόσωπο κλειδί του έργου) αντί να σώζει κάπως τα προσχήματα, οδηγεί την πλοκή σε αφηγηματικές αυθαιρεσίες και λύσεις ελάχιστα πειστικές.
Σε ένα παράλληλο με το δικό μας σύμπαν, ο τελευταίος Πιστολέρο μάχεται με τον Μαυροντυμένο Άντρα, για τη σωτηρία ή την καταστροφή του Μαύρου Πύργου που εγγυάται την ισορροπία όλου του κόσμου. Ένας χαρισματικός εφήβος που εισέρχεται στον κόσμο τους από τη δική μας πραγματικότητα θα είναι ο καταλύτης για την έκβαση της αέναης πάλης των δύο αντρών...
Το υλικό προέρχεται από μια σειρά βιβλίων του Στίβεν Κινγκ που ξεκίνησε να τα γράφει στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μέχρι πρότινος θεωρούνταν απίθανο να μεταφερθούν στο σινεμά. Βλέποντας το φιλμ καταλαβαίνουμε αμέσως τις δυσκολίες αυτές αλλά και συνειδητοποιούμε την ωρίμανση στη σκέψη των παραγωγών και του συγγραφέα να δώσουν επιτέλους το πράσινο φως (η ψηφιακή δυνατότητα γαρ…) για να βγει στην επιφάνεια το κινηματογραφικό ξαδελφάκι τους. Η απεικόνιση του παράλληλου σύμπαντος που δρουν οι δύο αντίπαλοι έχει πολλά προβλήματα (η έλλειψη φαντασίας το κυριότερο), ενώ πολλά σημεία στο σενάριο επαναλαμβάνονται χωρίς λόγο σε μια δράση μονοδιάστατη και άχρωμη. Πάλι καλά που η αντιπαράθεση των δύο σταρ Ίντρις Έλμπα και Μάθιου Μακ Κόναχι έχει ψαχνό με το δεύτερο στο ρόλο του «Μάγου» να κλέβει την παράσταση χάρη στα σατανικά κόλπα του.
Βετεράνος των ειδικών δυνάμεων που εργάζεται ως φύλακας ασφαλείας σε εμπορικό κέντρο αναλαμβάνει να προστατεύσει κορίτσι που είναι μάρτυρας κατηγορίας σε δίκη αρχιμαφιόζου.
Ο Αντόνιο Μπαντέρας σε ρόλο Μπρους Γουίλις ή Σιλβέστερ Σταλόνε δεν τα πάει άσχημα σε μια b movie περιπέτεια που ακολουθεί πιστά τη συνταγή της ακατάπαυστης δράσης όπου αρχετυπικοί κακοί (ο Μπεν Κίνγκσλεϊ είναι ανατριχιαστικά καλός σε ότι κάνει- ακόμη και τον κακό όπως εδώ) και αθώοι με περίσσευμα συνείδησης και ηθικής πασχίζουν για την αποκάλυψη ή όχι της αλήθειας. Κάποια σοβαροφάνεια ακυρώνει το ίσως θετικότερο πρόσημο που θα είχε η ταινία αν διέθετε λίγο αυτοσαρκασμό πέρα από την επίδειξη σκηνοθετικής ευφυίας («θαυμάστε τι πλάνα φτιάχνω ο άτιμος» είναι σαν να μας λέει κάποιες στιγμές ο σκηνοθέτης) που χαράζει τη ρότα του φιλμ αυτού.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
14°
