Κρίστοφερ Νόλαν: Ο Άγγλος σκηνοθέτης, παραγωγός ταινιών και σεναριογράφος μέσα από τα δικά του λόγια για το σινεμά. Γεννήθηκε σαν σήμερα, 30 Ιουλίου 1970.
Έκανε αίσθηση με το «Memento» στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα, έδωσε βάθος στο σύμπαν των superheroes με την κινηματογραφική τριλογία του Batman, πήγε το IMAX στα αστέρια με το «Interstellar», με το φιλμ «Dunkirk» μας μετέφερε στη μάχη της Δουνκέρκης, τη στρατιωτική σύγκρουση-σταθμό στην πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ με το «Tenet» μπήκε στον κόσμο της διεθνούς κατασκοπείας. Ο Κρίστοφερ Νόλαν γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1970 στο Λονδίνο, η πρώτη του ταινία ονομαζόταν «Following» και κόστισε μόλις 6.000 δολάρια, σήμερα συγκαταλέγεται στους πιο αξιομνημόνευτους σκηνοθέτες της εποχής του. Ποιος είναι ο διάσημος σκηνοθέτης και τι πιστεύει για τον κινηματογράφο; Αυτά είναι όσα έμαθε πίσω από τις κάμερες.
«Όλοι ξυπνάμε το πρωί θέλοντας να ζήσουμε τη ζωή μας όπως γνωρίζουμε ότι πρέπει. Αλλά συνήθως δεν το κάνουμε, με μικρούς τρόπους. Αυτό είναι που κάνει έναν χαρακτήρα σαν τον Batman τόσο συναρπαστικό. Παίζει με τις συγκρούσεις μας σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα»
«Με ενδιαφέρουν τα όνειρα από τότε που ήμουν παιδί. Με συνάρπαζε ανέκαθεν η ιδέα ότι το μυαλό σου, όταν κοιμάσαι, μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο σε ένα όνειρο και το αντιλαμβάνεσαι σαν να υπήρχε πραγματικά»
«Μια κάμερα είναι μια κάμερα, ένα πλάνο είναι ένα πλάνο, πώς λες την ιστορία είναι το βασικό ζήτημα»
«Η μόνη δουλειά που μου ενδιαφέρει εκτός από το να φτιάχνω ταινίες είναι η αρχιτεκτονική»
«Αν μπορούσα να κλέψω ο ίδιος το όνειρο κάποιου, θα έπρεπε να πάω για κάποιο του Όρσον Γουέλς»
«Ποτέ δεν θεωρώ ότι είμαι τυχερός. Είμαι ο πιο εξαιρετικός απαισιόδοξος. Πραγματικά είμαι»
«Μου αρέσουν οι ταινίες που συνεχίζουν να στρέφουν το κεφάλι σου σε όλες τις διαφορετικές κατευθύνσεις αφού τις δεις»
«Κάθε μεγάλη ιστορία αξίζει ένα σπουδαίο τέλος»
«Οι υπερήρωες γεμίζουν ένα κενό στην ψυχολογία της ποπ κουλτούρας, παρόμοιο με το ρόλο της ελληνικής μυθολογίας. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να κάνει τη δουλειά με σύγχρονους όρους. Για μένα, ο Batman είναι αυτός που μπορεί να ληφθεί περισσότερο σοβαρά υπόψη»
«Πάντα πίστευα ότι αν θέλεις να δοκιμάσεις πραγματικά μια μεγάλη ταινία, όχι μια καλή ταινία, αλλά μια σπουδαία ταινία, πρέπει να πάρεις πολλά ρίσκα»
«Δεν πρέπει να φοβάσαι να ονειρευτείς λίγο παραπάνω, αγαπητέ μου»
«Οι καλύτεροι ηθοποιοί αισθάνονται ενστικτωδώς τι χρειάζονται οι άλλοι και απλώς το φιλοξενούν».
«Οι πιo απολαυστικές εμπειρίες μου από τις επισκέψεις μου στον κινηματογράφο ήταν όταν πηγαίνεις στο σινεμά, κάθεσαι εκεί, τα φώτα σβήσουν και στην οθόνη έρχεται μια ταινία για την οποία δεν γνωρίζεις τα πάντα, δεν γνωρίζεις κάθε χαρακτήρα και καθετί που πρόκειται να συμβεί»
«Ήρωας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ακόμη και ένας άνθρωπος που κάνει κάτι τόσο απλό και καθησυχαστικό, όπως το να βάλει ένα παλτό στους ώμους ενός νεαρού αγοριού για να τον αφήσει να ξέρει ότι ο κόσμος δεν είχε τελειώσει»
«Η ταινία που με εντυπωσίασε πραγματικά ήταν το Blade Runner του Ridley Scott. Αυτή ήταν μια ταινία που παρακολούθησα πολλές, πολλές φορές και βρήκα ατελείωτα συναρπαστική…»
«Πρέπει πάντα να γνωρίζετε ότι το ακροατήριο είναι εξαιρετικά αδίστακτο στη ζήτηση για νεωτερισμό, καινοτομία και φρεσκάδα»
«Νομίζω πως τα ακροατήρια αισθάνονται πολύ άνετα και οικεία με τις σημερινές ταινίες. Πιστεύουν ό, τι ακούν και βλέπουν. Μου αρέσει να το ταρακουνώ αυτό»
«Τα κινηματογραφικά logistics ποτέ δεν σου επιτρέπουν πραγματικά να κάνεις κάτι αλλά να γυρίσεις με τον τρόπο που υπαγορεύει το budget»
«Θέλω να εκπλαγώ και να διασκεδάζω από μια ταινία, και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε για το κοινό. Προφανώς, πρέπει επίσης να πουλήσουμε την ταινία»
«Οι άνθρωποι θέλουν να δουν κάτι που τους δείχνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι λες. Αυτό είναι το τέχνασμα»
«Κάθε φορά που τελείωσα ένα φιλμ και επέστρεψα και το κοίταξα, είχα αλλάξει ως άτομο»
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
