«Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν θα εργάζεται πλέον ως ηθοποιός», ανακοίνωσε η εκπρόσωπός του Λέσλι Νταρτ σε δήλωση, προσθέτοντας πως «είναι ιδιαίτερα ευγνώμων για όλους τους συνεργάτες του και το ακροατήριό του όλα αυτά τα χρόνια». 46 χρόνιας κινηματογραφικής πορείας, 3 Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, μία σπάνια περίπτωση ηθοποιού που από την αρχή μέχρι το τέλος της καριέρας του επέμεινε να είναι επιλεκτικός απέναντι στη βιομηχανία του θεάματος και προτιμούσε να μιλά με τις ερμηνείες του παρά με τη συμμετοχή του στο σταρ σίστεμ του Χόλιγουντ.
Αυτή είναι μια αναδρομή στο timeline της σπουδαίας διαδρομής του
1957: O Ντάνιελ Μάικλ Μπλέηκ Ντέι Λιούις, γιος της ηθοποιού Τζιλ Μπάλκον και του Αγγλο-Ιρλανδού Σέσιλ Ντέι Λιούις, γεννιέται στις 29 Απριλίου του 1957 στο Λονδίνο.
1959: H οικογένεια του μετακoμίζει στο Κρουμς Χιλ, όπου ο Ντάνιελ μεγαλώνει μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του, Ταμασίν Ντέι Λιούις.
1968: Oι γονείς του τον στέλνουν εσώκλειστο στη σχολή Σεβενόουκς, στο Κεντ, λόγω της «απείθαρχης συμπεριφοράς του». Εκεί έρχεται σε επαφή με τα δυο βασικά του ενδιαφέροντα την ξυλουργική και την ηθοποιία. Το σχολείο του φαίνεται αδιάφορο.
1971: Πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση ως κομπάρσος υποδυόμενος ένα βάνδαλο νεαρό, σε ηλικία 14 ετών, στην ταινία «Καταραμένη Κυριακή». «Παράδεισος» είναι η λέξη που ο ίδιος χρησιμοποίησε για να περιγράψει την εμπειρία.
1973: Παίρνει μεταγραφή στο σχολείο Μπέντεϊλς στο Πίτερσφιντ.
1975: Αποφασίζει μετά την αποφοίτησή του να γίνει μαραγκός, παρά το γεγονός πως είχε διακριθεί στο Εθνικό Θέατρο Νέων, και επιχειρεί να γραφτεί σε μια σχολή, αλλά απορρίπτεται λόγω έλλειψης εμπειρίας. Τελικά γίνεται δεκτός στη θεατρική Σχολή Bristol Old Vic, όπου φοιτά για τρία χρόνια.
1982: Συμμετέχει με ένα μικρό ρόλο στην ταινία «Γκάντι»
1984: Αποκτά δευτεραγωνιστικό ρόλο στο φιλμ «Η Ανταρσία του Μπάουντι», μετά το οποίο εισάγεται στη Royal Shakespeare Company, παίζοντας το Ρωμαίο στο φιλμ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
1986: Συνεπαίρνει κοινό και κριτικούς στην ταινία «Δωμάτιο με Θέα», το ερωτικό δράμα σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Άιβορι παίζοντας δύο διαφορετικούς χαρακτήρες.
1987: Αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φίλιπ Κάουφμαν «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα, με συμπρωταγωνίστριες τη Λένα Ολίν και τη Ζιλιέτ Μπινός. Αποφασίζει να μάθει τσέχικα και αρνείται για πρώτη φορά να αποδυθεί το ρόλο του στα διαλείμματα των οκτάμηνων γυρισμάτων.
1989: Εφαρμόζει την προσωπική του μέθοδο υποκριτικής στο φιλμ του Τζιμ Σέρινταν «Το αριστερό μου πόδι» κερδίζοντας σειρά βραβείων, μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Είναι χαρακτηριστικό πως πριν την έναρξη των γυρισμάτων, ξεκίνησε τις επισκέψεις του σε κλινική του Δουβλίνου, προκειμένου να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που είχαν παρόμοια προβλήματα με το συγγραφέα Μπράουν. Άρχισε να ζει σε αναπηρικό καρότσι, από το οποίο δεν σηκωνόταν ποτέ φροντίζοντας να μπει όσο περισσότερο στο «πετσί του ρόλου». Έγραψαν για αυτόν πως δεν «έπαιζε» τον Μπράουν. Είχε γίνει Μπράουν.
1989: Επιστρέφει στη θεατρική σκηνή για να συνεργαστεί με τον Ρίτσαρντ Έιρ, παίζοντας τον Άμλετ στο National Theatre, αλλά καταρρέει στη μέση της σκηνής όπου το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ πρωτοεμφανίζεται στο γιό του, κλαίγοντας ανεξέλεγκτα και αρνούμενος να επιστρέψει στη σκηνή. Το απρόοπτο συμβάν αποδόθηκε σε υπερκόπωση, αλλά ο ίδιος εμφανιζόμενος στην τηλεόραση επιβεβαίωσε τη φήμη πως είχε δει το φάντασμα του πατέρα του. Από τότε δεν ανέβηκε ξανά στο σανίδι.
1992: Ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του ιστορικού μυθιστορήματος του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών». Γυμνάστηκε σκληρά μεταμορφώνοντας το σώμα του και έμαθε ως άλλος «Ινδιάνος» να ζει φύση μόνος επιδιδόμενος σε κυνήγι και ψάρεμα, ακόμα και να φτιάχνει κανό.
1993: Διεκδικεί το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως Τζέρι Κόνλον στο ιρλανδικό, βρετανικό, αμερικανικό βιογραφικό δράμα «Εις το όνομα του Πατρός» σε σκηνοθεσία Τζιμ Σέρινταν, βασισμένο στην αληθινή ιστορία των «Τεσσάρων του Γκίλντφορντ», των ανθρώπων που καταδικάστηκαν άδικα για τις βομβιστικές επιθέσεις του IRA σε παμπ του Γκίλντφορντ στις οποίες σκοτώθηκαν τέσσερις Βρετανοί στρατιώτες και ένας πολίτης. Για τις ανάγκες του ρόλου απομονώθηκε σε κελί και υποχρέωσε την παραγωγή να τον βρίζει και να του πετά νερό.
1996: Πρωταγωνιστεί στο φιλμ «Οι μάγισσες του Σάλεμ» μαζί με τη Γουινόνα Ράιντερ, βασισμένο σε θεατρικό του Άρθουρ Μίλερ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων επισκέφθηκε το σπίτι του θεατρικού συγγραφέα όπου γνώρισε την κόρη του, Ρεμπέκα Μίλερ. Το ζευγάρι έχει δυο γιους.
1997: Αποσύρεται προσωρινά από την υποκριτική, μετακομίζοντας στη Φλωρεντία. Εκεί αποφασίζει να μάθει την τέχνη των τσαγκάρηδων, παρακολουθώντας μαθήματα.
2002: Επιστρέφει στο σινεμά πρωταγωνιστώντας στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Μάρτιν Σκορτσέζε.
2007: Εμφανίζεται στην ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον «Θα χυθεί αίμα». Κερδίζει τα βραβείο BAFTA, Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Το χρυσό αγαλματίδιο το αφιέρωσε στον Χιθ Λέτζερ, για την ερμηνεία του στο φιλμ «To μυστικό του Brokeback Mountain».
2012: Υποδύεται τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αβράαμ Λίνκολν, στην ταινία «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, σε μια ερμηνεία που του χάρισε το τρίτο του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα, Βραβείο BAFTA και Βραβείο SAG.
2017: Αποσύρεται από την ηθοποιία με μια λιτή ανακοίνωση. Τον προσεχή Δεκέμβριο, αναμένεται εναγωνίως η ερμηνεία του στο «Phantom Thread», μια ταινία με θέμα τον κόσμο της μόδας του Λονδίνου των 50s. Λέτε να πάρει το τέταρτο Όσκαρ; Του το ευχόμαστε!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
19°
