Η θαμμένη, εδώ και 5.000 χρόνια στην έρημο, Αιγύπτια βασίλισσα Άμανετ, «ζωντανεύει» και αναζητά τρόπους να κυριαρχήσει στο σύγχρονο κόσμο, σκορπίζοντας γύρω της τον τρόμο. Ένας μισθοφόρος τυχοδιώκτης που αδιαφορεί για τα πάντα εκτός από το προσωπικό του κέρδος, έχει το χάρισμα και την κατάρα μαζί να είναι ο άνθρωπος-κλειδί που χρειάζεται η Άμανετ για να σφραγίσει την επικράτησή της.
Στο reboot της Universal γύρω από τον κλασικό μύθο της «Μούμιας» η προσπάθεια να συγκεραστεί το παλιό με το μοντέρνο είναι εμφανής σε κάθε σκηνή. Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο καθώς η ιστορία έχει το στοιχείο της αυθεντικότητας (οι σαρκοφάγοι της αρχαίας Αιγύπτου πάντα ασκούσαν έλξη στην ανθρωπότητα) που πρέπει όμως να προσαρμοστεί στα μέτρα της μπλοκμπαστεριάς και του καθηλωτικού θεάματος. Ο Τομ Κρουζ ως βασική επιλογή έχει καλές και μέτριες στιγμές, με την αυταπάρνησή του στις σκηνές δράσης να αποσπά το θαυμασμό μας, ενώ στο περίτεχνο φινάλε που μας προϊδεάζει για μια ακόμη πιο συναρπαστική συνέχεια, η εμπειρία του σε δραματικούς ρόλους ενισχύει τις θετικές εντυπώσεις. Η Άναμπελ Γουάλις («Peaky blinders») στο ρόλο της μυστηριώδους αρχαιολόγου που βοηθά τον ήρωα να ξεφορτωθεί την κατάρα του είναι κάπως χαμένη στο πώς να προσεγγίσει το χαρακτήρα της (η κωμωδία προφανώς και δεν είναι το φόρτε της δαντελένιας Βρετανίδας που δείχνει να είναι ταμάμ για φιλμ εποχής), ενώ η σκοτεινή Σοφία Μπουτέλα ως βασίλισσα Άμανετ βάζει τα δυνατά της και τα καταφέρνει σε ένα ρόλο που δείχνει χάρτινος και περιορισμένου δραματουργικού βάθους. Αυτή η «Μούμια» πάντως, παρά τις σκηνοθετικές αστοχίες (κάποια κλισέ από παλιές «Μούμιες» όπως το πρόσωπο που σχηματίζει η αμμοθύελλα κ.ά.) ή το άγχος να έχει επιτυχία και κατά συνέπεια κι άλλες συνέχειες, έχει σχετικό ενδιαφέρον, που σχετίζεται με την αναζήτηση της επόμενης μέρας σε έναν κόσμο όπου ο κυνισμός και η μανία για δύναμη μοιάζουν να επικρατούν. Εκεί είναι που ποντάρουν οι δημιουργοί του φιλμ προσδίδοντας στο χαρακτήρα του αμοραλιστή πρωταγωνιστή τους ψήγματα ανθρωπιάς και καλοσύνης. Και το εμπνευσμένο εύρημα του κλεισίματος της ιστορίας σε αυτό τον ιδιότυπο κόσμο θεών και τεράτων, με όχημα την αγάπη, κάνει τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού να γίνεται περισσότερο δυσδιάκριτη από ποτέ.
Φωνές: Όουεν Ουίλσον, Κριστέλα Αλόνζο, Κρις Κούπερ και στα ελληνικά Σάκης Ρουβάς, Δανάη Σκιάδη, Βίκυ Καγιά
Παραγκωνισμένος από μια καινούργια γενιά απίστευτα γρήγορων αγωνιστικών αυτοκινήτων, ο Κεραυνός Μακουίν ξαφνικά μένει εκτός του αθλήματος. Για να ξαναμπεί στο παιχνίδι, θα χρειαστεί τη βοήθεια μιας νεαρής τεχνικού, την έμπνευση του Ντοκ Χάντσον, αλλά και μερικές απροσδόκητες ιδέες.
Από τη μια έχουμε όλα τα αγαπημένα στερεότυπα του κεραυνού Μακουίν (ο αριθμός 95, η παλιά Δύση, οι καρδιακοί φίλοι) να βρίσκονται σε πλήρη παράταξη και από την άλλη ένας απρόβλεπτος –για παιδικό φιλμ– συναισθηματισμός που θα αποδείξει τελικά ότι η εξέλιξη του χαρακτήρα του ήρωα γίνεται με αξιοθαύμαστο στοχασμό και ωριμότητα. Ένα τρυφερό και σοφό στην απλότητα και το ρομαντισμό του φιλμ που κλείνει υποδειγματικά την τριλογία που άνοιξε πριν από μια δεκαετία περίπου, δείχνοντας την καρδιά του πρωταθλητή λίγο πριν από την οριστική και συγκινητική απόσυρσή του, παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα μεγαλοψυχίας και αυτογνωσίας.
O γιατρός έχει τρεχάματα (** ½ ) (Lasciati Andare)
Ο Ελία, ένας ψυχίατρος χωρισμένος εδώ και καιρό από τη σύζυγό του, μένει μόνος σε ένα διαμέρισμα που χρησιμοποιεί και ως ιατρείο για τις συνεδρίες με τους ασθενείς του. Ύστερα από ένα καρδιακό επεισόδιο ο γιατρός τού συνιστά γυμναστική και τότε μπαίνει στη ζωή του η παρορμητική και αφελής γυμνάστρια Κλαούντια.
Ο Φραντσέσκο Αμάτο (πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Ρώμης με το προηγούμενο φιλμ του «Cosimo and Nicole») υπογράφει τη γουστόζικη αποδόμηση κάποιων ιερών τοτέμ της κωμωδίας –το αλάθητο των ψυχαναλυτών, η ελάχιστη φαιά ουσία των γυμναστών, τα εβραϊκά στερεότυπα, η τσιγκουνιά κ.ά.– με όπλα του την ανελέητη σάτιρα, κάποιες απίθανες σεκάνς κανιβαλισμού (το τραπέζι που «κερνάει» ο Έλιο στην Κλαούντια) και κυρίως τους ιδανικά... αταίριαστους πρωταγωνιστές. Οι Τόνι Σερβίλο και Βερόνικα Ετσέγκι προσφέρουν απολαυστικές κωμικοτρυφερές σκηνές, αποφεύγοντας με δεξιοτεχνία τα αναμασημένα κλισέ.
Όλα όσα αγαπήσαμε (* ½ ) (From the land of the moon)
Η Γκαμπριέλ ενάντια στη θέλησή της παντρεύεται ένα στοργικό αγρότη. Όταν πηγαίνει στις Άλπεις για να θεραπευτεί από τις πέτρες που εμφάνισε στα νεφρά, γνωρίζει ένα γοητευτικό τραυματία βετεράνο του πολέμου της Ινδοκίνας.
Μέτριο και δίχως ιδιαίτερη έμπνευση ερωτικό δράμα, από την ικανή για το καλύτερο («Place Vendome») αλλά και το χειρότερο («Η εκδοχή του Τσάρλι») ηθοποιό- σκηνοθέτιδα Νικόλ Γκαρσιά, που εδώ γέρνει εμφανέστατα προς το δεύτερο. Η Γκαρσιά ποντάρει στον ερωτισμό της Μαριόν Κοτιγιάρ, η οποία ως συνήθως είναι λαμπερή και αποτελεσματική, αλλά όλο το σκηνικό προδίδει σοβαροφάνεια, πάθος χωρίς δραματουργία και ελάχιστη πειθώ.
MUST SEE
Το Athens Open Air Festival ξεκίνησε ήδη και την Πέμπτη 15 Ιουνίου προβάλλει στην πλατεία Αυδή στις 21.30 μία από τις πιο επιδραστικές βρετανικές κωμωδίες των 80s. «Ο φίλος μου κι εγώ» του Μπρους Ρόμπινσον με τους Ρίτσαρντ Γκραντ, Πολ ΜακΓκαν και Ρίτσαρντ Γκρίφιθς, ο σκηνοθέτης αφηγείται μια σχεδόν προσωπική ιστορία καθώς οι δύο άνεργοι και πάμφτωχοι ηθοποιοί που ακροβατούν στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία από την τραγωδία, είναι εμπνευσμένοι από δικές του εμπειρίες. Τη Δευτέρα 19/6 σειρά έχει η «Πρισίλα, η βασίλισσα της ερήμου» (Ακαδημία Πλάτωνος) ενώ στις 21/6 στη Πλατεία Αβησσυνίας προβάλλεται το «Stop making sense», το ντοκιμαντερίστικο cult δημιούργημα του Τζόναθαν Ντέμι με θέμα τις τρεις συναυλίες που έδωσαν οι Talking Heads το 1984, κατά την προώθηση του δίσκου τους «Speaking in Tongues».
ΑΚΟΜΗ
»»» Στη μέτρια και πιασάρικη γαλλική κωμωδία «Άλλοθι για παντρεμένους» (*) ο ιδιοκτήτης μιας εταιρείας που καλύπτει τους πελάτες της σε όλες τις απιστίες και τις παρανομίες τους, βρίσκεται μπλεγμένος σε έναν κυκεώνα παρεξηγήσεων όταν ερωτεύεται την τέλεια γυναίκα που απεχθάνεται το ψέμα και τους απατεώνες. Το πράγμα δυσκολεύει αφάνταστα όταν πατέρας της αποδεικνύεται πως είναι ένας από τους πελάτες του.
»»» Η συνύπαρξη δύο δυναμικών Κατρίν (η Ντενέβ και η Φρο στους ρόλους) προσφέρει κάποιες έξυπνες και κωμικές ατάκες στη γαλλική δραμεντί του Μαρτίν Προβόστ «Μικρά βήματα» (* ½ ) αλλά όλα δείχνουν τόσο ξεπερασμένα και προκάτ στην εξέλιξη του στόρι (μια μεσήλικη μαία περιθάλπει την άρρωστη ηλικιωμένη δεύτερη σύζυγο του χαμένου πατέρα της) που από ένα σημείο και μετά παύουν να μας αφορούν.
»»» Το ελάχιστα κωμικό και χοντροκομμένο ισπανικό «Είναι για το καλό σου» (*) αφορά στην παθολογική σχέση τριών πατεράδων και των θυγατέρων τους, οι οποίες σύμφωνα με τα κριτήρια των πρώτων ερωτεύονται τους λάθος άντρες. »»» Στο φιλότιμο αλλά και γραφικό «Ξα μου» (* ½ ) της Κλειούς Φανουράκη ένας μεσήλικας (Γιώργος Χωραφάς) βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση αλλά η Κρήτη και οι ντόπιοι θα τον βοηθήσουν να συνέλθει.
»»» Στην επανέκδοση της βδομάδας «Σιντ και Νάνσι» (***) με πρωταγωνιστές τους Γκάρι Ολντμαν και Κλόε Γουέμπ, ο Άλεξ Κοξ σκιαγραφεί με ένταση –και τη μουσική στο διαπασών– το φαινόμενο Σιντ Βίσιους των Sex Pistols μέσα από τον καταστροφικό έρωτα του πανκ ινδάλματος με τη Νάνσι Σπάνγκεν.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
15°
