Η χαμένη πόλη του Ζ

Φιλόδοξο, μεγαλόπνοο αλλά και με το βάρος της κατάρας ενός έργου που είναι μοιραίο να καταπιεί το δημιουργό του, όπως συνέβη κι άλλες φορές στο παρελθόν με σκηνοθέτες όπως ο Χέρτζογκ ή ο Τσιμίνο, το φιλμ του Γκρέι δεν θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες δουλειές («Μικρή Οδησσός», «Η Νύχτα μας ανήκει», «Two lovers») του Αμερικανού. Πρόκειται για ένα φιλμ που αποπνέει δέος για την αληθινή περιπέτεια του βρετανού εξερευνητή που χάθηκε στα δάση του Αμαζονίου, διαθέτει εικόνες μεγαλείου και επικής αντίληψης αλλά δεν γίνεται ποτέ συναρπαστικό παρά την ικανότητα του σκηνοθέτη αλλά και την αποτελεσματική παρουσία του Χάναμ, ανερχόμενου διαρκώς ηθοποιού, τον οποίο είδαμε και πρόσφατα στο ρόλο του βασιλιά Αρθούρου. Ο λόγος έχει να κάνει με την υπερβολική διάρκεια (σχεδόν 2,5 ώρες κρατά το φιλμ) που κουράζει, καθώς και την αίσθηση επανάληψης σε αρκετά κρίσιμα σημεία του έργου.