Άφτερλωβ: Ντου γιου λωβ μι?

Φρεσκάδα, πρωτοτυπία, μοντέρνα γραφή κι ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που κουβαλάει εμπνευσμένα όλη την τρέλα, την ορμή και τη ζωντάνια των χαρακτήρων που υποδύονται. Ο συνδυασμός του μυθοπλαστικού και του ψευδοντοκιμαντερίστικου στοιχείου (αρκετές φορές ο Φραγκούλης κόβει το διάλογο με την πρώην του για να στραφεί στην κάμερα και το θεατή ζητώντας την αποδοχή ή τη συμπάθειά του όταν νιώθει πως εκείνη τον «τρελαίνει») προσφέρει ακαταμάχητες κωμικές σκηνές, ενώ η μπριόζικη ερμηνεία της Μπέζου «ντύνει» ιδανικά όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της. Πολλά βέβαια από τα δρώμενα ανακυκλώνονται όσο περνάει η ώρα, το σενάριο παρά την αποτελεσματικότητα και τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα του, λίγες φορές γίνεται καυστικό (παραμένει έρμαιο ενός στιλιζαρίσματος που δείχνει κάπως σαν ένα πετυχημένο ανέκδοτο), όμως και πάλι το ταλέντο του Πάσχου σε αυτή την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του είναι αδιαμφισβήτητο και δικαίως απέσπασε δεκάδες διακρίσεις σε διάφορα ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ.