Η ενοχή των αθώων

Η ταινία έχει αφηγηματικές αρετές και ρεαλιστική υπόσταση, με το δεσμό πίστης - πολέμου - θρησκείας να λειτουργεί παραπάνω από ικανοποιητικά. Το δε ιστορικό πλαίσιο ενισχύει την ψαγμένη ματιά της Φοντέιν που αποδεικνύεται ικανότατη στο να αφηγηθεί μια συνταρακτική, δυσοίωνη περιπέτεια, όπου ο εξωτερικός τρόμος (το τέλος του πολέμου δεν αποτελεί και το φινάλε της φρίκης για τις γυναίκες του μοναστηριού) συναντά την εσωτερική αγωνία θέτοντας καίρια ερωτήματα γύρω από το θέμα της θρησκευτικής πίστης. Όμως εκεί που η γαλλίδα σκηνοθέτρια δείχνει έτοιμη να κάνει το άλμα καριέρας, προβαίνει σε μια εικαστική μεγαλοπρέπεια που θαμπώνει το μάτι (τέλειο κοντράστ το ασπρόμαυρο χιονιού και ράσων) αλλά στερείται σε βαρύτητα της ιστορικής μαρτυρίας. Η άποψή της γύρω από τις θηριωδίες των σοβιετικών είναι, εκτός από πονηρή, και ελλειπτική. Πολύ πριν από τα νέα κεφάλαια των αναθεωρητών της ιστορίας, υπήρξε η πραγματική ιστορία (οι θηριωδίες των ναζιστών) που ήταν, αν μη τι άλλο, ακόμη πιο φρικαλέα και απάνθρωπη από τη «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα» ιστορία της.