Το Γούντστοκ του Αγνκ Λι

Από τους πιο διακριτικούς masters του σύγχρονου σινεμά και ίσως ο μοναδικός που κατορθώνει να ακροπατά ανάμεσα στην Aνατολή και τη Δύση, στο Χόλιγουντ και το ανεξάρτητο σινεμά αφήνοντας πάντα το δικό του στίγμα. Με την καινούργια του ταινία «Έτσι πήραμε το Γούντστοκ» επιστρέφει στις μέρες των λουλουδιών του 1969 αλλά και στην κωμωδία.

Τι ήταν αυτό που σας έλκυσε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Έλιοτ Τίμπερ;

Ήθελα να κάνω μια ζεστή κωμωδία, που να είναι διασκεδαστική και να σημαίνει κάτι.

Περισσότερο από καθαρόαιμη κωμωδία το φιλμ είναι μάλλον η ιστορία μιας οικογένειας...

Όχι δεν είναι κωμωδία ούτε dramedy (αν και σιχαίνομαι τη λέξη). Μιλά για την απεξάρτηση ενός νεαρού άντρα από την οικογένειά του, για τον ενθουσιασμό αλλά και τη θλίψη που φέρνει μια τέτοια στιγμή. Πιστεύω πως είναι ευχάριστη, έχει ειρωνεία, αστεία στοιχεία και χιούμορ. Όλα αυτά είναι αληθινά, ανθρώπινα συναισθήματα και αυτά είναι που αναζητώ πάντα.

Σκεπτόμενοι το Γούντστοκ, ο νους μας πάει στους χίπηδες. Πολλοί όμως ήταν συνηθισμένα παιδιά, έτσι;

Η πλειοψηφία. Παιδιά που ήθελαν να γίνουν χίπηδες. Ήθελαν να πάνε στο Γούντστοκ. Ήθελαν τρεις μέρες ειρήνης και μουσικής. Ήθελαν να ξεφύγουν απ’ τους γονείς τους. Αυτή ήταν η μαγκιά τότε. Οι χίπηδες, στην πραγματικότητα, ήταν μία πολύ μικρή μειονότητα στην κοινωνία. Πιστεύω πως τα Μέσα της επικρατούσας τάξης το αντιμετώπισαν πολύ ελαφρά. Τους αποκάλεσαν χίπηδες. Στην πραγματικότητα τους μείωναν. Λες και ήταν άχρηστοι, ξεπεσμένοι, υπερβολικά κακομαθημένοι.      

Τι έκανε ο νεαρός Ανγκ Λι το 1969; Είχατε αφήσει μακριά μαλλιά;

Όχι. Είχα ξυρισμένο κεφάλι, όπως όλα τα παιδιά του γυμνασίου. Μελετάγαμε όλη την ημέρα και ετοιμαζόμασταν για τις εξετάσεις του λυκείου. Θα ήμουν τυχερός αν πήγαινα ένα σινεμά το σαββατοκύριακο! Δεν είχα καμία σχέση με όλα αυτά, αλλά η αίσθηση ότι ο κόσμος αλλάζει βρισκόταν στην ατμόσφαιρα.

Σε τι αντιδράσεις ελπίζετε από τους ανθρώπους που θα δουν το φιλμ;

Ελπίζω να απολαύσουν την ταινία, να κατανοήσουν την εποχή. Σε κάποιες άλλες ταινίες, σαν το «Προσοχή: πόθος», αν βγει κάποιος από το σινεμά και μου πει πως το απόλαυσε, ίσως να προσβληθώ. Αυτή η ταινία όμως διαφέρει...