Στο δρόμο που χάραξε το «Άλιεν» του Ρίντλεϊ Σκοτ, βαδίζει με σταθερά και σίγουρα βήματα ο ταλαντούχος Ντάνιελ Εσπινόζα.
Εξαμελής ομάδα διαστημικού σταθμού αναζητά σημάδια ζωής στον πλανήτη Άρη με απώτερο σκοπό να γίνει το πρώτο βήμα της «μετανάστευσης» του ανθρώπου στο διάστημα. Ο ενθουσιασμός τους είναι δύσκολο να περιγραφεί όταν ανακαλύπτουν την πρώτη απόδειξη ύπαρξης ζωής έξω από τη Γη. Η αποστολή τους έχει μόλις στεφθεί με επιτυχία αλλά δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα προλάβουν να χαρούν το success story τους, αφού ο άγνωστος ζωντανός οργανισμός που ανακάλυψαν αναπτύσσεται ταχύτατα και επιπλέον έχει IQ αρκετά υψηλότερης βαθμίδας σε σχέση με τα γήινα στάνταρ. Επιπλέον όταν έντρομοι ανακαλύπτουν πως ο «ξένος» υπήρξε η αιτία αφανισμού κάθε ζωντανού οργανισμού στον πλανήτη του, πασχίζουν να βρουν τρόπο να τον ξεφορτωθούν ώστε να μη θέσουν σε κίνδυνο ούτε τις ζωές τους ούτε την ανθρωπότητα, καθώς το σκάφος τους έχει ξεκινήσει ήδη την πορεία επιστροφής προς τη Γη... Το διάστημα είναι το κατεξοχήν ιδανικό σκηνικό τρόμου. Εκεί που το σκοτάδι και η σιωπή είναι η κατάλληλη ατμόσφαιρα για να συναντηθεί ο άνθρωπος με το άγνωστο και να χωνευτεί αμάσητη κάθε ευκαιρία για να οργιάσει η φαντασία σεναριογράφων και θεατών. Αν και το «Life» δεν πρωτοτυπεί (είπαμε, τα δάνεια από το «Άλιεν» βγάζουν μάτι), πετυχαίνει να παίρνει καλούς βαθμούς σε ό,τι το αφορά και σχετίζεται με το τρίπτυχο «θέαμα, τρόμος, σασπένς». Κλειστοφοβία, αίσθηση αποπνικτική και εφήμερης ασφάλειας –ακόμη κι όταν η ομάδα γλεντά τα γεννητούρια του παιδιού ενός εξ αυτών υποψιάζεσαι ότι κάτι κακό θα συμβεί– αλλά και υποδειγματική ενορχήστρωση από πλευράς Εσπινόζα των κλισέ του «διαστημικού τρόμου» σε κάθε σκηνή που στοχεύει στο... τσίτωμα του θεατή. Ο ορισμός δηλαδή του ψυχαγωγικού σινεμά που επιπροσθέτως έχει και κάτι να πει (μια παραβολή για την «αληθινή» ζωή που φτιάχνουμε γύρω μας, θεωρώντας ότι ο κίνδυνος και το κακό ίσως να μη μας αγγίζουν μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον που ζούμε) από ένα σκηνοθέτη που ξέρει τα κατατόπια του θρίλερ, όπως μας έχει αποδείξει και με τις προηγούμενες δουλειές του «Το κρησφύγετο» (πάλι με πρωταγωνιστή τον Ρέινολντς) και το «Child 44» με τους Τομ Χάρντι, Γκάρι Όλντμαν.
O Φαρούκ, 20χρονος ράπερ από τα προάστια του Παρισιού, το σκάει από την πόλη του, έχοντας για παρέα το ρατσιστή πατέρα ενός φίλου του ο οποίος ταξιδεύει στα λιμάνια της Γαλλίας για να ζωγραφίσει τα αγαπημένα τοπία του κλασικού ζωγράφου Ζοζέφ Βερνέ.
Το φιλμ, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο γαλλόφωνο φεστιβάλ, είναι μια συμβατική δραμεντί με την πιο προβλέψιμη εξέλιξη. Δύο αντίθετοι χαρακτήρες που τους χωρίζουν τα πάντα, γίνονται εκτός από αναγκαστικοί συνοδοιπόροι και πραγματικοί φίλοι σε ένα αφελές road movie. Το σενάριο τις λίγες στιγμές που γίνεται κωμικό (με τάσεις αυτοσαρκασμού) κερδίζει πόντους, τους οποίους «καταργεί» κάθε φορά που η σοβαροφάνεια υποκαθιστά το χιουμοριστικό χαρακτήρα του. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να θίξει καίρια πολιτικοκοινωνικά θέματα όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, αλλά δεν καταφέρνει να βρει το δρόμο του.
Τα μυστήρια του Ιερώνυμου Μπος **½ [Bosch: The Garden of Dreams]
Ντοκιμαντέρ-φόρος τιμής πάνω στον Ιερώνυμο Μπος και το διασημότερο έργο του, τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων»...
Το 2016 με αφορμή τα 500 χρόνια από το θάνατο του ολλανδού ζωγράφου Ιερώνυμου Μπος, το Μούσειο Πράδο της Μαδρίτης έδωσε αποκλειστική πρόσβαση στον Χοσέ Λουίς Λοπέζ - Λινάρες για να φτιάξει μια ταινία με θέμα το διασημότερο έργο του αινιγματικού δημιουργού. Το φιλμ ξεκινάει με μια αέρινη σεκάνς όπου παρακολουθούμε τα έκπληκτα βλέμματα των επισκεπτών του μουσείου όταν αντικρίζουν τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων». Θαυμασμός, περιέργεια, δέος, μαζί με μια αδιόρατη ικανοποίηση είναι το συναισθηματικό κύμα που φορτίζει το φιλμ, πριν ο λόγος δοθεί σε γνωστούς καλλιτέχνες (Σαλμάν Ρούσντι, Ορχάν Παμούκ, Μισέλ Ονφρέ, Λουντοβίκο Εϊνάουντι, Ουίλιαμ Κρίστι, Κέες Νόοτεμποομ κ.ά.) που αποκαλύπτουν τη δική τους σχέση με το έργο αυτό, επιχειρώντας την αποκωδικοποίηση του αινίγματος.
Ο κύριος τίποτα (** ½ ) [Norman: The Moderate Rise and Tragic Fall of a New York Fixer]
Ο φιλόδοξος Νόρμαν Όπενχαϊμερ, που ζει μια μοναχική ζωή στη Νέα Υόρκη, ονειρεύεται να πιάσει την καλή. Δεν φαντάζεται όμως ότι θα φτάσει κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου του όταν δημιουργήσει «φιλία» με το μελλοντικό πρωθυπουργό του Ισραήλ…
Μεστή ερμηνεία από τον Ρίτσαρντ Γκιρ (που ωριμάζει όμορφα) σε μια ταινία που δεν δείχνει με την πρώτη ματιά την αξία της. O βασικός λόγος οφείλεται στη φλυαρία και τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του σεναρίου (η ταινία πηγαινοέρχεται διαρκώς μεταξύ δράματος και κωμωδίας), αλλά ο θεατής που θα καταφέρει να εισέλθει στον πυρήνα της προβληματικής του ικανότατου Σένταρ (αριστούργημα η ταινία του «Γράψε λάθος») θα ανταμειφθεί. Ντελικάτο, βραδυφλεγές, διανοουμενίστικο σε μεγάλο βαθμό φιλμ, που απλώνει τα χαρτιά του με σοφία και αυτοπεποίθηση.
Ακόμη...
»»» Το κύκνειο άσμα του Αντρέι Βάιντα «Afterimage» (**) έχει ως θέμα την πολυτάραχη ζωή του εικαστικού καλλιτέχνη Βλάντισλαβ Στρεμίνσκι, που έγινε σύμβολο αντίστασης της μεταπολεμικής Πολωνίας σε κάθε μορφή τυραννίας. »»» Το βραβευμένο στη Βενετία «Αίμα από το αίμα μου» (** ½ ) του Μάρκο Μπελόκιο συνδέει με ενδιαφέρουσες ιδέες (αλλά και άνισο τρόπο) το κυνήγι μαγισσών του 17ου αιώνα από την καθολική εκκλησία με ένα ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό σύγχρονο στόρι που έχει ως ήρωα ένα ηλικιωμένο βαμπίρ. »»» Το γαλλικό scifi «Ares - Κίνδυνος στο Παρίσι» (*) περιγράφει ένα δυστοπικό μέλλον όπου τα αναβολικά επιτρέπονται σε αγώνες πυγμαχίας μέχρι θανάτου κι ένας μαχητής πασχίζει να ξεφύγει από τα νύχια των φαρμακοβιομηχανιών που πειραματίζονται με το σώμα του »»» Σοκαριστικό το ντοκιμαντέρ «Night Will Fall» (***), δείχνει την ωμή αλήθεια που αντίκρισαν οι βρετανοί κινηματογραφιστές στρατιώτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. »»» Το πολωνικό «Ηνωμένες πολιτείες της αγάπης» σκιτσάρει μέσα από τις αλληλένδετες ιστορίες τεσσάρων γυναικών το ψυχολογικό δράμα της σύγχρονης Πολωνίας. »»» Το «Μπάντι, ο ροκ σταρ» αφορά σκυλίσιες μουσικές περιπέτειες και απευθύνεται αποκλειστικά σε ζωόφιλους.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
