Στάθη Ψάλτη αγαπήσαμε, Στάθη Ψάλτη λατρέψαμε!

Του Χρήστου Δούρου

Στα 80s, αν κι εποχή του βιντέου, ο Στάθης Ψάλτης συνήθιζε να κάνει φιλμ και όχι βιντεοκασέτες, κάτι που λίγη σημασία έχει, αφού εμείς σε αυτές τον βλέπαμε. Τα 90s κι η ιδιωτική τηλεόραση ήρθαν να αποκαθηλώσουν τις συνήθειες, τα βιντεοκλάμπ το ένα μετά το άλλο κλείσανε, ηθοποιοί και φυσιογνωμίες ορφάνεψαν, μα το αντίβαρο σε θαλπωρή ήρθε από την ίδια την ιδιωτική τηλεόραση, Από το Μέγκα Τσάνελε μέχρι και το ΤV Λιανιοκλάδι, το πρόγραμμα των νεότευκτων σταθμών γέμιζε με ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στις προθήκες των βιντεοκλάμπ κι έτσι δεν υπήρχε στιγμή της ημέρας, που σε ένα ζάπινγκ (τότε ανακαλύπταμε το νεοφερμένο αυτό σπορ και τη χρησιμότητα του συν και πλην στο τηλεκοντρόλ) να μην πετύχαινες κάποιο από όλα τα δημιουργήματα της προηγούμενης δεκαετίας. Ναυαρχίδα της όλης ιστορίας το Άλτερ, το οποίο για τις ανάγκες τις μετακένωσης των ιδεών μετατράπηκε σε Κάλτερ, μυώντας με αυτόν τον τρόπο και τις νεότερες γενιές που, αν και δεν έζησαν την εποχή, είναι σε θέση πλέον να αναπαράγουν το κλίμα και να απαγγείλουν ωσάν να επρόκειτο για το πιο σπουδαίο έργο του Σαίξπηρ όλες τις ατάκες από τις ταινίες του καιρού. Εξέχουσα μορφή, το σήμα κατατεθέν, η κοκακόλα του είδους, το συνώνυμο της εποχής, ο Στάθης Ψάλτης. Ο απόλυτος σταρ, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν λες 80s. Η ψηλόλιγνη φιγούρα ήταν το πάντρεμα των new romantics της Αγγλίας με τον Γκουσκούνη, ο δανδής της γειτονιάς με τον σηκωμένο γιακά, το βλέμμα όλο περηφάνια και λαγνεία, με το οποίο κοιτούσε τα μανουλομάνουλα ξεστομίζοντας τα ημιπρόστυχα πειράγματά του. Το «μαλάκας», «χέσου» και «κώλος», λέξεις που αρκούσαν για να φέρουν κοκκινίλες στο πρόσωπο των πουριτανών έως αποστροφή και θυμό στους πουριτανότερους, για τον Ψάλτη ήταν το μισό σενάριο, καθώς τα επαναλάμβανε όσες φορές ο καθείς από μας επαναλαμβάνει το «δε θα ξαναπιώ ποτέ στη ζωή μου» τις Κυριακές τα μεσημέρια.

Κούλα, μ’ ακούς;

Από όλη τη φιλμογραφία του Ψάλτη, ταινία-σταθμός είναι το «Βασικά Καλησπέρα σας», στο οποίο δύο πειρατικοί σταθμοί κονταροχτυπιούνται για την κατάληψη μιας συχνότητας κι ο Στάθης για την καρδιά της «Κούλας». Τα «Κούλα, μ’ ακούς», «Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος» και «Γεια σου, Κούλα, με την κουλάρα σου» έχουν έκτοτε κατοικοεδρεύσει στα κεφάλια μας και ψάχνουν αφορμή να αναδειχθούν. Φετίχ της εποχής οι μηχανές ανωμάλου κυρίως, εμπνέουν ολόκληρα σενάρια, από το «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν» μέχρι και το «Καμικάζι Αγάπη μου», όπου κοινός τόπος το ότι και στις δυο ταινίες τρώνε τη μηχανή του Στάθη και η Καίτη Φίνου εκφράζει τη λύπη της.

«-Τελικά, μαζί σου δεν είναι γραφτό να κάτσω σε μοτοσικλέτα.

-Προς το παρών κάτσε στο…

-Α να χαθείς!

-Στο ταξί ήθελα να πω, αμέσως το μυαλό σου στο πονηρό. Κι εκεί να καθόσουν δηλαδή, κακό είναι; Είναι καλύτερα να κάτσεις πάνω σε μία μοτοσικλέτα και να σκοτωθείς; Ενώ στο άλλο… δε σκοτώνεσαι, πολλαπλασιάζεσαι», με τον Ψάλτη να δίνει μία νέα παράμετρο σε θέματα οδικής ασφάλειας.

Και το πρώτο καμάκι

Μιας και πλησιάζει το θέρος και τα πλήθη του αρσενικών θα επιδοθούν στο ολυμπιακό άθλημα του καμακίου, το στοίχημα είναι πόσο η εικόνα του επιδιδόμενου να μην παραπέμπει σημειολογικά στην εικόνα του Στάθη από το «Έλα να αγαπηθούμε, ντάρλινγκ», με τη διχτυωτή μπλούζα και τη νεκροκεφαλή σταμπαρισμένη. Αν και το ζητούμενο είναι το «Μανούλι, είσαι να τη βρούμε;», το θέμα είναι να κρατιούνται τα προσχήματα… και καλά. Πέρα από τους ήρωες-καρικατούρες που έπλαθε ο Ψάλτης, στην πραγματική του ζωή εξέπεμπε το attitude του ζεν πρεμιέ, αφού πάντα περιστοιχιζόταν από τις όμορφες παρουσίες της εποχής. Εμβληματική η σχέση του με την τοπ γκόμενα των 80s Καίτη Φίνου, μόνιμη συμπρωταγωνίστριά του σχεδόν, σχέση που μονοπωλούσε τη θεματολογία της «Σούπερ Κατερίνας», της «Μανίνας» και λοιπών κοριτσίστικων περιοδικών, πλάι στα άρθρα για τους Duran Duran, τη Μαντόνα και την «Τόλμη και Γοητεία». Κάτι σαν τον Παπαμιχαήλ και τη Βουγιουκλάκη στην ντίσκο εκδοχή τους.

Καμ του μι για να τη βρεις

Συνολικά ο Στάθης Ψάλτης γύρισε 39 ταινίες (32 για το σινεμά και 7 βιντεοκασέτες), στις περισσότερες εκ των οποίων είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δε δίσταζε δε να παίρνει πάνω του ένα ολόκληρο φιλμ υποδυόμενος γυναικείους χαρακτήρες, όπως στο «Τροχονόμος Βαρβάρα» και στις «Φανταρίνες», μια αγαπημένη του ίσως αμφίεση, αφού τη γυναίκα σε πιο μικρά περάσματα την έκανε και σε άλλες του ταινίες. Τα τελευταία χρόνια, ασχολήθηκε μόνο με το θέατρο και την επιθεώρηση, συσπειρώνοντας ένα ετερογενές κοινό, από τη γιαγιά με το εγγονάκι της μέχρι τον ντεθά οπαδό των Obituary. Άπαντες όμως έχουν μία σκέψη στο μυαλό σε οποιαδήποτε καλλιτεχνική τους συνεύρεση μέσα στον χρόνο με τον Στάθη Ψάλτη. «Δικέ μου, θα την περάσουμε φίνα». Ισχύει.