Τι κάνει ο Μάκης Παπαδημητρίου στην «Πλατεία Αμερικής»;

Ισως να μην υπάρχει άλλος ηθοποιός σαν εκείνον στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Ο Μάκης Παπαδημητρίου αρχικά μας συστήθηκε σαν ένα αξιοπερίεργο κράμα κωμικού ηθοποιού με αδρές δραματικές πινελιές, που όμως εξελίχτηκε με τον καιρό σε κάτι σαφώς ανώτερο και ποιοτικά υποδειγματικό. Ο κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του είναι πλέον ένας αληθινός σταρ, παρότι η ευγένεια και το χαμητότονο προφίλ που επιλέγει, δεν «κραυγάζει» για την πραγματική αξία του. Ένας σταρ- χαμαιλέοντας που μεταμορφώνεται σε διαφορετικό χαρακτήρα κάθε φορά που ένας σκηνοθέτης του ζητάει να μπει στο... πετσί του εκάστοτε ρόλου. Αυτή την εβδομάδα τον γνωρίζουμε ως τον ελληναρά της διπλανής πόρτας (κομπλεξικό και ρατσιστή) στην «Πλατεία Αμερικής», τη νέα ταινία του Γιάννη Σακαρίδη...   

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις και εντυπώσεις που είχατε από τις αρχικές συναντήσεις σας με το σκηνοθέτη Γιάννη Σακαρίδη σε σχέση με το φιλμ που θα γυρίζατε και ποιος ήταν ο βασικός λόγος που δεχτήκατε να πάρετε μέρος σε αυτήν;

Είναι ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο που μιλάει για το τώρα σε μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική γειτονιά της Αθήνας. Ο Γιάννης μαζί με τον Γιάννη Τσίρμπα (σ.σ. το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» του Τσίρμπα) είχαν πολύ καλά ζυγισμένη στο μυαλό τους την ιστορία και ο ρόλος που μου πρότεινε ο Γιάννης να παίξω είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το βασικό όμως δεν ήταν ο ρόλος, αλλά το ότι είναι ωραίος τύπος και ξέρει από σινεμά.

Είστε γέννημα θρέμμα Αθηναίος – μεγαλώσατε στην Ηλιούπολη, αν θυμάμαι καλά από παλιά συνάντησή μας. Ποια είναι η δική σας Αθήνα, ποιες γειτονιές ή γωνιές της αγαπάτε, θεωρείτε ότι πρόκειται για μια πόλη φιλόξενη στον ξένο;

Γεννήθηκα στην Κυψέλη αλλά μεγάλωσα στην Ηλιούπολη. Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, ξαναγύρισα στην Κυψέλη. Με τραβάει το κέντρο και οι περιοχές γύρω από αυτό, Κυψέλη, Εξάρχεια, Σύνταγμα, Κουκάκι κ.λπ. Όσο για το αν η Αθήνα είναι φιλόξενη στον ξένο φαντάζομαι δεν εννοείτε τον τουρίστα, γιατί εκεί μια χαρά φιλόξενη είναι. Η φιλοξενία δεν προέρχεται από την πόλη αλλά από τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτήν. Όσο αφιλόξενη και να είναι μια τσιμεντούπολη, χωρίς πρόβλεψη για τους κατοίκους της, αν οι ίδιοι είναι άνθρωποι ζεστοί και νοιάζονται η φιλοξενία θα είναι εκεί... 

Tι είναι αυτό που σας τραβάει στο κέντρο; Θα μπορούσατε να ζήσετε κάπου αλλού, για παράδειγμα στα βόρεια προάστια;

Λόγω δουλειάς δεν θα μπορούσα να ζω κάπου αλλού. Ο βασικός λόγος είναι πως το κέντρο είναι η περιοχή που κινούμαι επαγγελματικά. Τα περισσότερα θέατρα είναι εδώ. Επίσης είναι η γειτονιά μου, εδώ είναι όλοι οι φίλοι μου, οι παρέες μου. Εδώ κάνω τις περισσότερες δραστηριότητές μου επίσης. Θα μπορούσα να ζω σε κοντινές γειτονιές, όπως το Παγκράτι π.χ., που μου αρέσει πολύ. Ή και στα νότια προάστια λόγω της θάλασσας. Παλαιό Φάληρο, Γλυφάδα, Βούλα. Στα βόρεια δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω για όλους τους παραπάνω λόγους.

Η «Πλατεία Αμερικής» είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας;

Σίγουρα είναι ένα κομμάτι του καθρέφτη, αλλά δεν θα μπορούσα να δώσω αυτόν το χαρακτηρισμό από όποια πλατεία κι αν ξεκινούσα. Ο καθρέφτης είναι ένα σύνολο πραγμάτων με πολλά χαρακτηριστικά, που δεν μπορεί να τα περιγράψει μόνο μια πλατεία. Τελικά γιατί να είναι η πλατεία Αμερικής κι όχι η πλατεία Βαρνάβα ή η πλατεία Κλαυθμώνος ή οποιαδήποτε άλλη πλατεία;  

O κόσμος μοιάζει με καζάνι που βράζει (Τραμπ, Λεπέν, Ερντογάν, μνημόνια, κρίση, μεταναστευτικό κ.ά.). Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί στις επόμενες δεκαετίες στην ανθρωπότητα και πώς θα περιγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος αυτά που ζούμε σήμερα;

Δεν ξέρω και δεν είμαι καλός στις προβλέψεις, κι επίσης αν μιλάμε για πολύ μακριά στο μέλλον οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι έγκυρη... Θα έρθει δηλαδή μια στιγμή –όταν έρθει, όσο και να αργήσει– που αυτό που θα πεις τώρα θα γίνει, αλλά αυτό ούτε προφήτη σε κάνει ούτε ιδιαίτερα εύστροφο. Εύχομαι πάντως ο ιστορικός του μέλλοντος να έχει χιούμορ.

Σας προβλημάτισε η απόδοση του χαρακτήρα σας στην ταινία και πώς σκεφτήκατε να τον «χτίσετε»; Σε μια από τις πρώτες σκηνές (αυτή που αρπάζετε και τρώτε το γλυκό του μετανάστη) το δραματικό και το «κωμικό» φαίνεται να συνυπάρχουν. Ήταν αυτό στις προθέσεις σας;

Όχι δεν με προβλημάτισε, το αντίθετο μάλιστα. Το «χτίσιμο» που λέτε δεν είναι μόνο δουλειά του ηθοποιού αλλά και του σκηνοθέτη. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για την απόδοση. Κάποιος είναι εκεί και βλέπει και αυτή η διαδικασία στη συγκεκριμένη ταινία ήταν πολύ ευχάριστη. Ο Νάκος είναι ένας αφελής άνθρωπος που λόγω έλλειψης παιδείας βασικά θεωρεί ότι για τη μιζέρια του φταίνε οι άλλοι και δη οι πρόσφυγες. Και αποφασίζει –ο άμοιρος– να κάνει κάτι για να τους εκδικηθεί. Όσο για τη σκηνή που λέτε, κάθε άλλο παρά κωμική μου φάνηκε. Είναι από ποια μεριά θα την κοιτάξεις.

Πολλοί λένε ότι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε δύσκολες πολιτικές περιόδους οφείλει να είναι στρατευμένος. Συμφωνείτε;

«Δεν γίνεται διαφορετικά γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει έργο που να μην είναι στρατευμένο. Κάθε καλλιτέχνης έχει ορισμένες ιδέες για τους ανθρώπους και τον κόσμο, τις οποίες συνειδητά ή ασυνείδητα προβάλλει μέσα από το έργο του. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει». (απόσπασμα απο το λεξικο λογοτεχνικών όρων) 

Τελικά αυτό που ζούμε σήμερα, όλος αυτός ο αναβρασμός και η ένταση, για ποιο λόγο θεωρείτε ότι συμβαίνει; Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας ή ζούμε π.χ. το τέλος του καπιταλισμού με ό,τι συνεπάγεται αυτό; 

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι φυσιολογικό. Με την έννοια πως δεν μπορεί το 99% του πλούτου να το διαχειρίζεται το 1% της ανθρωπότητας –οι πιο πλούσιοι– και ο υπόλοιπος κόσμος να υποφέρει. Το σύστημα έχει φτάσει στα όριά του. Ζούμε τις τελευταίες στιγμές του καπιταλισμού. Δεν είναι ανάγκη να γίνει κάποιος μεγάλος παγκόσμιος πόλεμος για να το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς κι αυτοί ότι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Μικροί καθημερινοί πόλεμοι γίνονται παντού και η ένταση που υπάρχει θα φέρει αποτελέσματα. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και νομίζω ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Βλέπω, δηλαδή, το ποτήρι μισογεμάτο. Απλώς όλοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι σε λίγο η πραγματικότητα θα τους ξεπεράσει και προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στα παλιά μεγαλεία τους. 

Info: Η ταινία «Amerika Square» του Γιάννη Σακαρίδη κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood στις 23 Μαρτίου 2017.