Νεαρός αφροαμερικάνος ταξιδεύει με τη λευκή κοπέλα του στο πατρικό της για να περάσουν Σαββατοκύριακο με την οικογένειά της. Αρχικά αυτό που αντικρίζει ο ήρωας (η παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι και κυρίως το υπηρετικό προσωπικό που αποτελείται μόνο από μαύρους) το θεωρεί ως ένα είδος private joke, αλλά σύντομα θα αναγκαστεί να αλλάξει γνώμη….
Μακριά από την αναμενόμενη δράση ενός μπαμπούλα που τρομοκρατεί αθώες κορασίδες και με «αταίριαστο» για το είδος πολιτικό προφίλ (η ταινία είναι κυρίως ένα αντιρατσιστικό σχόλιο για την Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ), το «Τρέξε» είναι το θρίλερ της χρονιάς. Χωρίς βαριά ονόματα στα credit και με μοναδικά όπλα την πρωτοτυπία, τη φρεσκάδα και την εξυπνάδα, ο νεοφερμένος Τζόρνταν Πιλ στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του τινάζει την μπάνκα στον αέρα. Με μπάτζετ μόλις 4,5 εκατομμύρια δολάρια και ένα απίθανο ξεκίνημα (στο πρώτο τριήμερο έκοψε σχεδόν τα δεκαπλάσια από όσα κόστισε, ενώ έχει ξεπεράσει ήδη τα 110 εκατομμύρια) κατάφερε να αφήσει πίσω του πολυδιαφημισμένα μπλοκμπάστερ και να βάλει έντονη τη τζίφρα του ως ένα από τα πιο εμβληματικά φιλμ των τελευταίων χρόνων. Ο Πιλ πατάει σε γερές αξίες προκειμένου να χτίσει την προβληματική του. Το ξεκίνημα θυμίζει φόρο τιμής στο «Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ», ενώ μεγάλο σημείο της πλοκής κλείνει το μάτι στις «Γυναίκες του Στέπφορντ». Το κρίσιμο σημείο στην πλοκή εντοπίζεται κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας οικογενειακής συνάθροισης, όπου η διαφυλετική επιλογή της νεαρής αριστοκράτισσας περνάει από κόσκινο και η σεναριακή ρελάνς που πραγματοποιεί ο σκηνοθέτης είναι ανεπανάληπτη: χιούμορ, έμπνευση και κυρίως αποφασιστικότητα στο να λάμψει η ιστορική αλήθεια που έθαψε συνειδητά ο Στάνλεϊ Κράμερ («η Αμερική δεν έπαψε ποτέ να είναι ρατσιστική» είναι σαν να λέει ο δημιουργός του φιλμ) στη συμβιβαστική και light κομεντί του με τον Σίντνεϊ Πουατιέ (τον μόνο μαύρο που αποδεχόταν εκείνη την εποχή κυρίως λόγω ομορφιάς το... λευκό Χόλιγουντ) στην αφελή και ξεπερασμένη κομεντί του 1967.
Μια ειδικευόμενη γιατρός αρνείται να δει μια τελευταία ασθενή στο τέλος μιας μεγάλης και κουραστικής ημέρας. Το επόμενο πρωί, η αστυνομία την ενημερώνει ότι μια άγνωστη γυναίκα βρέθηκε νεκρή κοντά στο σπίτι της. Γεμάτη ενοχές, θέτει σκοπό της ζωής της να ανακαλύψει τι συνέβη στη γυναίκα.
Με νέα πρωταγωνίστρια τη δυναμική Αντέλ Ανέλ («Έρωτας με την πρώτη μπουνιά») αλλά την ίδια πάντα αυταπάρνηση στο στρατευμένο κοινωνικοπολιτικό σινεμά που υπηρετούν εδώ και τρεις δεκαετίες οι δύο φορές βραβευμένοι με Χρυσό Φοίνικα βέλγοι αδερφοί Νταρντέν, φτάνουν τον προβληματισμό τους στα γνώριμα λημέρια του κοινωνικού θρίλερ (παλιά τους τέχνη κόσκινο) αλλά αυτή τη φορά δεν βρίσκουν στόχο. Το «Κορίτσι» είναι σαφέστατα η πιο αδύναμη ταινία τους, αλλά δεν είναι κακή σε καμιά περίπτωση. Αν μάλιστα την υπέγραφε κάποιος άγνωστος σκηνοθέτης, πολλοί θα μιλούσαν για το νέο μεγάλο ταλέντο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Το πρόβλημα με το φιλμ είναι πως από ένα σημείο και μετά ξέρεις προς τα πού πηγαίνει. Η απουσία δραματουργικής έντασης και κάποιες αδυναμίες στο σενάριο αφήνουν κάπως απροστάτευτη την ταινία – όπως κάνουν εν μέρει και οι Νταρντέν με την ηρωίδα τους στην προσπάθειά της να ανακαλύψει την αλήθεια.
Ο έρωτας μιας διευθύντριας διεθνούς φιλανθρωπικού οργανισμού κι ενός «γιατρού χωρίς σύνορα» θα περάσει από πολλές δοκιμασίες στην πολυτάραχη Αφρική των δεκάδων πολέμων και ασθενειών...
Πλήρης η αποτυχία του Σον Πεν να προσδώσει το κάτι παραπάνω πλην του εύκολου και ανούσιου συναισθηματισμού στην ταινία του που ήταν παλιό πρότζεκτ της πρώην του συζύγου Ρόμπιν Ράιτ, ενώ εδώ ο σκηνοθέτης δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε άλλη μια τέως (η Σαρλίζ Θέρον άδικα παλεύει να βγάλει το φίδι από την τρύπα). Η ταινία, που ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα (κάποιος στην Κρουαζέτ πρέπει να απολύθηκε), είναι ένα ναυάγιο από κάθε άποψη. Την αναβίωση του ρομάντζου (παρακολουθούμε σε φλας μπακ τη σχέση που διακόπτεται απότομα πριν αναβιώσει κάπως μετά από 10 χρόνια) εν μέσω φυλετικών εκκαθαρίσεων, πολιτικών παιχνιδιών και του καθημερινού αγώνα για επιβίωση, μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορούμε να την εκλάβουμε.
Η Πεντάμορφη και το Τέρας ** (Beauty and the Beast)
Η νεαρή Μπελ φυλακίζεται από το Τέρας στο κάστρο του, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του πατέρα της. Παρά το φόβο της, γίνεται φίλη με το στοιχειωμένο προσωπικό του κάστρου και μαθαίνει να προσπερνά την εξωτερική εμφάνιση του Τέρατος διακρίνοντας την αληθινή καρδιά του Πρίγκιπα που κρύβεται μέσα του.
Ένα από τα πιο θρυλικά παραμύθια που μεταφέρεται με σεβασμό και κάπως συγκρατημένη άποψη από τον Μπιλ Κόντον (Όσκαρ σεναρίου για το αριστουργηματικό «Gods and Monsters»). Ως μια τυπική ντισνεϊκή υπερπαραγωγή πάντως που βρίσκεται στο στοιχείο της, τίποτε δεν είναι αφημένο στην τύχη. Εντυπωσιακά σκηνικά, κοστούμια που θυμίζουν τη μαγεία της πρώτης ταινίας, ενώ η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας κεντάει στα σημεία που τα στοιχειωμένα αντικείμενα του πύργου αποκτούν ζωή. Λίγο επίπεδη η αφήγηση, ενώ και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών δεν φαίνεται να φτάνει σε υψηλά επίπεδα.
Ακόμη...
»»»Το γαλλικό «Ένα βήμα τη φορά» (** ½ ) των Φαμπιέν Μαρσόντ και Μεντί Ιντίρ με τους Πάμπλο Πόλι, Σουφιάν Γκεράμπ, Ντομινίκ Μπλανκ, μπορεί να δείχνει καταθλιπτικό –παρακολουθούμε την ιστορία του Μπεν ο οποίος μετά από ένα σοβαρό ατύχημα μένει σχεδόν παράλυτος και μπαίνει σε μια κλινική αποκατάστασης–, αλλά διατηρεί μια ατόφια αισιοδοξία χάρη στην αυτοσαρκαστική φύση και το μη πολιτικά ορθό χιούμορ του. »»» Η «Παράδοξη ευτυχία» είναι ένα γερμανικό ψυχολογικό δράμα με τη Μαρτίνα Γκέντεκ σε σκηνοθεσία Σβεν Τάντικεν. Πρόκειται για το πορτρέτο μιας εγκλωβισμένης σε έναν αποτυχημένο γάμο γυναίκας, η οποία ψάχνοντας για βοήθεια βλέπει το κλειδί της απελευθέρωσής της στο πρόσωπο ενός ψυχολόγου. Μόνο που ο τελευταίος έχει τους δικούς του δαίμονες να παλέψει...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
18°
