Κάθε φορά που μπαίνει ο Μάρτης για τρία πράγματα αγωνιώ: πρώτον, αν παίζει ο Θρύλος στην Ευρώπη, δεύτερον πότε θα μυρίσει καλοκαίρι και τρίτον τι καλό θα δω –και φέτος- στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Μετράει ήδη 19 χρόνια αυτή η… σχέση και κοντεύει να επισκιάσει ακόμη και το φεστιβάλ του Νοέμβρη. Με άλλα λόγια η προσμονή για να βρεθώ στις αίθουσες του Ολύμπιον, του Παύλου Ζάννα και των Αποθηκών είναι πιο έντονη κάθε Μάρτη από ότι στο μεγάλο φεστιβάλ του Νοέμβρη. Αρχικά θεωρούσα ότι η εποχή έπαιζε καθοριστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή διάθεσης: όσο να’ ναι η άνοιξη βγάζει τον κόσμο έξω (τα παγκάκια στο παλιό λιμάνι είναι πάντα γεμάτα) και η βόλτα στο Θερμαϊκό είναι απόλαυση κάτω από τέτοιο λαμπερό ήλιο. Όμως δεν είναι αυτό. Ή έστω δεν είναι μόνο αυτό. Το ίδιο το φεστιβάλ κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να φτιάξει ένα «προϊόν» όχι απλώς ανθεκτικό στο χρόνο αλλά άκρως ελκυστικό για τον σινεφίλ. Θυμάμαι τις πρώτες χρονιές που ερχόμουν εδώ, κάποιους συναδέλφους να με ακούν έκπληκτοι, να αναφέρω τα κινηματογραφικά «θαύματα» που απόλαυσα στη διάρκεια του. Προφανώς ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος, αφού μιλούσα λες και γύριζα από τα Όσκαρ ή τις Κάνες. Κι αν στα Όσκαρ δεν καίγομαι να πάω, ενώ οι Κάνες από ένα σημείο και μετά με κούρασαν με όλο αυτό το πανηγύρι χλίδας και κοσμοσυρροής (άσε που θες κι ένα κάρο λεφτά για να βρεθείς εκεί), το «μικρό» Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης δεν το βαριέμαι ούτε λεπτό. Ξέρω ότι εκεί θα δω ταινίες που θα με ξαφνιάσουν (ας είναι κι από το Μπαγκλαντές ή τη Μπουρκίνα Φάσο), είμαι σίγουρος ότι όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύψω γύρω από μια ιστορική βεβαιότητα, ενώ πολλά από τα «σενάρια» αυτών των ταινιών (πρόκειται για αληθινές ιστορίες) ξεπερνούν σε πρωτοτυπία ακόμη και την πιο καλπάζουσα φαντασία του Χόλιγουντ. Επισης, το καθιερωμένο ραντεβού με αγαπημένα πρόσωπα είναι δέλεαρ από μόνο του.
Όσον αφορά τις ταινίες για φέτος έχω σημειώσει στην ατζέντα μου 2-3 φιλμ που δεν θα χάσω : η «Great Utopia» του Φώτου Λαμπρινού γύρω από την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει πολλές εντάσεις, το φιλμ του Κώστα Νταντινάκη «Ο Ελκόμενος επί Κρημνού, Κρήτη 1947» αφορά σε μια άγνωστη ιστορία του εμφυλίου στα Χανιά, με τον αγωνιστή ιερέα του Ε.Α.Μ. Νικόλαο Αποστολάκη να θανατώνεται βίαια και την οικογένειά του να διώκεται, η τελευταία δημιουργία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Της Πατρίδας μου η Σημαία...» έχει ως θέμα την Ελλάδα του χθες και σήμερα με βασικό άξονα ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, όπου μια αυτάρκης κοινωνία ζει με ό,τι η ίδια παράγει. Παράλληλα τα αφιερώματα σε ξένους δημιουργούς (τιμώμενα πρόσωπα φέτος ο Ρώσος Βιτάλι Μάνσκι, ο Βρετανός Τζον Μπέρτζερ και οι Ιταλοί πρωτοπόροι Γέρβαντ Τζανικιάν και Άντζελα Ρίτσι Λούκι) έχουν πάντα αξία.
Η σημαντικότερη καινοτομία του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (3-12/3) που έχει για χορηγό τον Cosmote TV είναι η θέσπιση για πρώτη φορά ενός επίσημου Διεθνούς Διαγωνιστικού με 12 ταινίες, τρεις εκ των οποίων θα είναι ελληνικές, ενώ έχει ενδιαφέρον το αφιέρωμα στις Μειονότητες, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως προβολές της φετινής διοργάνωσης απλώνονται στην πόλη στους Δήμους Παύλου Μελά και Καλαμαριάς και ότι η φετινή Carte Blanche δίνεται στον Δημήτρη Εϊπίδη, τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο οποίος θα επιλέξει 10 ντοκιμαντέρ που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
8°
