Tα φετινά Όσκαρ αναμφισβήτητα μας χάρισαν άφθονες στιγμές προς συζήτηση, από το επικό μπέρδεμα του τέλους για τον τίτλο της Kαλύτερης Tαινίας, μέχρι το περίεργο χειροκρότημα της Nicole Kidman και το γεγονός πως το βίντεο "in memoriam" έδειξε ανάμεσα σε όσους έφυγαν από την ζωή το 2016 και μία γυναίκα που ακόμα ζει και εργάζεται στο Hollywood. Όμως ενώ οι περισσότεροι ασχολούμαστε με τα ευτράπελα της τελετής και ποια από τις ηθοποιούς έκανε την πιο εντυπωσιακή εμφάνιση (ήταν η Janelle Monae και η Taraji P. Henson, δεν σηκώνει πολλά debate η συγκεκριμένη συζήτηση), η μεγαλύτερη αδικία της βραδιάς είναι πως η νίκη της ταινίας Moonlight σχεδόν έχει χαθεί μέσα στο πανδαιμόνιο και τα memes που ακολούθησαν την άβολη στιγμή της λάθος ανακοίνωσης. Το cast και οι συντελεστές δεν είχαν την δυνατότητα να απολαύσουν τον θρίαμβό τους όπως τους άξιζε και η σημασία αυτού του τεράστιου φιλμ φαίνεται να περνάει απαρατήρητη από πολλούς, ακόμα και μετά την κατάκτηση του Όσκαρ. Ας προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε.
3 λόγοι για τους οποίους το Moonlight άξιζε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλύτερου Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου για τον Mahershala Ali)
1. Δεν έχει υπάρξει άλλη ταινία σαν εκείνη
Ενώ ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιποι συντελεστές του La La Land αναφέρονταν αδιακόπως στην μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισαν για να γυρίσουν ένα σύγχρονο musical με νέα, original τραγούδια, στην πραγματικότητα η ταινία που δημιούργησαν, αν και άκρως χαριτωμένη, δεν μας προσέφερε τίποτα που δεν είχαμε ξαναδεί. Τα σημεία αναφοράς σε φιλμ του παλιού Hollywood είναι ξεκάθαρα από την αρχή εώς το τέλος και επιπλέον, όταν το εγχείρημά σου ποντάρει στην νοσταλγία και τον προνομιούχο ρομαντισμό των λευκών με δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της βιομηχανίας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τότε το ρίσκο που παίρνεις δεν είναι πολύ μεγάλο. Αντιθέτως, το Moonlight εξέτασε ένα θέμα χωρίς να έχει την δυνατότητα να ανατρέξει σε κινηματογραφικές πηγές του παρελθόντος γιατί πολύ απλά, δεν έχει ποτέ υπάρξει άλλη mainstream ταινία που παρουσιάζει την σωματική, πνευματική, οικογενειακή και σεξουαλική εξέλιξη ενός αγοριού που μεγαλώνει στην σκληρή μαύρη κοινότητα της Αμερικάνικης επαρχίας και ανακαλύπτει σταδιακά πως είναι gay. Κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια την ιστορία του Chiron, o οποίος ανήκει σε δύο διαφορετικές ομάδες μειονοτήτων, με έναν τόσο άρτιο τρόπο που το συνήθως ακατάδεκτο, αδιάφορο, προκατειλημμένο κοινό (και η Ακαδημία) γοητεύτηκε και κάθισε να ακούσει. Δίνοντας στον θεατή να καταλάβει πόσο περίπλοκη είναι η ζωή ενός σύγχρονου African American στην Αμερική που χτίζει τοίχους, ο σκηνοθέτης Barry Jenkins έγραφε ιστορία με κάθε καινούρια σκηνή.
"Υπήρξαν αρκετές στιγμές που πίστευα πως ήταν αδύνατον να γίνει." δηλώνει ο Barry Jenkins, για τον οποίο το Moonlight αποτελεί το δεύτερο project του ως σκηνοθέτης μετά τo low budget ντεμπούτο του με τίτλο Medicine for Melancholy (2008). Ο ίδιος επέμενε πως τα γυρίσματα έπρεπε να πραγματοποιηθούν στο Miami, όπου λαμβάνει χώρα το θεατρικό έργο In Moonlight, Black Boys Look Blue στο οποίο βάσισε το σενάριο της ταινίας του. Οι παραγωγοί (η επιχείρηση Plan B Entertainment του Brad Pitt και τα στούντιο A24 επένδυσαν στην ταινία) συμφώνησαν με το όραμά του, παρόλο που το Miami δεν προσφέρει πλέον πιστώσεις φόρου στην κινηματογραφική βιομηχανία και οι περισσότεροι αποφεύγουν να γυρίζουν εκεί. Το casting ήταν εξίσου δύσκολο, καθώς η ιστορία του Chiron χωρίζεται σε τρία μέρη, όπου τον συναντούμε σε διαφορετικές ηλικίες και ψυχικές καταστάσεις.Για το καθένα από αυτά λοιπόν χρειαζόταν ένας ξεχωριστός ηθοποιός, εκ των οποίων οι δύο είναι νέοι και χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία. Επιπλέον η Naomie Harris, που υποδύεται την ναρκoμανή μητέρα του Chiron, μπορούσε να αφιερώσει μόνο τρεις ημέρες στα γυρίσματα καθώς εκείνη την εποχή προωθούσε το James Bond blockbuster με τίτλο Spectre. Τελικά το κόστος του Moonlight έφτασε τα 1,6 εκ. δολάρια, ποσό εξαιρετικά ταπεινό για το Hollywood και παρόλο που κυκλοφόρησε σε επιλεγμένες αίθουσες και δεν έκανε τεράστια επιτυχία σε εισπράξεις εισιτηρίων, κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο των Όσκαρ, δίνοντας έτσι ελπίδα σε πολλούς νέους σκηνοθέτες και δημιουργούς.
"Η θλιβερή αλήθεια είναι πως φιλμ σαν και αυτό απλώς δεν φτιάχνονται." μας πληροφορεί ο κριτικός κινηματογράφου Michael Nordine. "Δεν έχει κανένα μεγάλο σταρ. Είναι απίστευτα ειλικρινές και σεμνό, πηγαίνοντας έτσι κόντρα σε ότι πιστεύουμε πως θεωρείται εμπορικό σινεμά. Στο σημερινό 'οικοσύστημα' του ανεξάρτητου κινηματογράφου, το Moonlight απλώς δεν μπορεί να υφίσταται. Και όμως υπάρχει. Πάλι καλά."
Όταν ανακοινώθηκε πως το Moonlight κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αυτόματα συνέβησαν τα εξής: Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, ένα cast με αποκλειστικά μαύρους ηθοποιούς απέσπασε το Όσκαρ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, μία ταινία με LGBT πρωταγωνιστές απέσπασε το Όσκαρ. Ο Mahershala Ali έγινε ο πρώτος Αφρικανοαμερικάνος μουσουλμανικής θρησκείας που βραβεύτηκε για τον ρόλο του ως Juan ενώ ήταν η πρώτη χρονιά στην 89χρονη πορεία των βραβείων που παραπάνω από τρεις μαύροι δημιουργοί νίκησαν στις κατηγορίες που ήταν προτεινόμενοι (τα συγχαρητήρια μας στην Viola Davis για την ερμηνεία της στο Fences και στον σκηνοθέτη-παραγωγό Ezra Edelman για το ντοκιμαντέρ του O.J.: Made in America). Μετά το σκάνδαλο δημιουργήθηκε τα δύο προηγούμενα χρόνια όπου οι προτεινόμενοι και οι νικητές της τελετής ήταν σχεδόν αποκλειστικά λευκοί, γεγονός που προκάλεσε δικαιολογημένη οργή και το hashtag #OscarsSoWhite, o θρίαμβος του Moonlight γυρίζει σελίδα στην ιστορία του κινηματογράφου και θέτει υψηλά τον πήχη για ένα Hollywood που επιτέλους πρέπει να αγκαλιάσει την διαφορετικότητά του.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
