Η κλούβα

Η έκρηξη της «αιγυπτιακής άνοιξης» δίνεται με αμεσότητα που δεν αφήνει παρερμηνείες. Μέσω μιας πολυεπίπεδης αλληγορίας και ενός κλειστοφοβικού σχήματος χωρίς στεγανά, ο Ντιαμπ μετατρέπει την αστυνομική κλούβα σε... καμίνι, τοποθετώντας στον ασφυκτικά περιορισμένο χώρο τις αντίπαλες ομάδες (αδελφοί μουσουλμάνοι, υποστηρικτές του καθεστώτος, χριστιανοί, οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων κ.ά.) να πλακώνονται με μανία μεταξύ τους και στην ούγια βάζει το –προβλέψιμο πάντως– συμπέρασμά του, που αφορά την εμφυλιακή σύρραξη ενός παράλογου κόσμου όπου κάθε ιδεολογία (ειδικότερα οι θρησκευτικές) μπολιάζει με μίσος τους πιστούς της. Έχει αξία το φιλμ (ειδικά στο τεχνικό κομμάτι της συναρπαστικής κινηματογράφησης όπου ο καμεραμάν κάνει παπάδες στην κλούβα) αλλά και λίγες αληθινά πρωτότυπες ή ακόμη και ριζοσπαστικές ιδέες.