Υπάρχει πάντα η άλλη αφήγηση για τη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε πάντα! Παλιά τη σκέπαζε η βοή από τα μπουζούκια στα «Μαμούνια Live» ή τις λάουντζ αστακομακαρονάδες του «Shark». Τώρα το άλλοθι για να μην την ακροασθείς ή να τη βιώσεις είναι η παρατεταμένη κρίση με φιλολογίες του ύφους «ευρώ για κεφτεδάκι στα Λαδάδικα και φραπέ στην παραλία δεν μας περισσεύει, κι εσύ μας μιλάς για αντεργκράουντ υπόγες και πλουσιόπαιδα που κάνουν τέχνη».
Κυκλοφορώ πολύ και πεφτοακούω τέτοιου είδους απόψεις. Το υπέρτατο επιχείρημα στηρίζεται στο γνωστό δίπολο: τα πλουσιόπαιδα Πανοράματος ή Μητροπόλεως, που κάνουν τέχνη αφού ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στα εξωτερικά, και ο λαουτζίκος της Τούμπας ή του Κορδελιού, που υποφέρει και γι' αυτό μια ζωή τα σπάει σε θεάματα μασημένα κι αλεσμένες εικόνες ή ήχους ταπεινούς. Έμαθα να μην αντικρούω ή να ανοίγω διάλογο, ως αντίθετη άποψη μόνο χαμογελώ. Κι αυτό από μέσα μου. Κι έτσι όπως διαβάζω το μανιφέστο-αισθητική βούληση, που θα έλεγε κι ο Αντριά του μυθιστορήματος «Confiteor», του χώρου Vitruvian Thing, τέταρτος όροφος, Πτολεμαίων 29α, Θεσσαλονίκη, ζήτω λέω και επιχαίρω: 130 τετραγωνικά μέτρα, θεατρική σκηνή, οθόνη, προτζέκτορες, φιλοξενεί ήδη μουσικές, συζητήσεις, σεμινάρια, εκθέσεις και ταινίες, καλή ώρα όπως το Locus 17|a. Ένα μη φεστιβαλικό δρώμενο προβολών για θέαση και ανάδειξη έργων video dance και πειραματικού σινεμά από Θεσσαλονικείς δημιουργούς.
Παρένθεση: δεν υπάρχει σε καμιά εκδήλωση του Vitruvian Thing συγκεκριμένο κόστος εισιτηρίου, ο θεατής αποφασίζει για το αντίτιμο, με την είσοδό του στον χώρο. Περιορισμένος αριθμός καθημένων, μόνο 50 σε διάταξη-παράταξη τεσσάρων σειρών.
Πίσω πάλι στο Locus 17|A και τις ταινίες του: 9 δημιουργοί ή ομάδες με κοινή ρίζα-εντοπιότητα δράσης και πίξελ όπου νεορομαντικά ή θριλεροειδώς φουτουριστικά, κατακερματισμένα ή γραμμικά, πειραματικά ή ανθρωποκεντρικώς γραμμικά, ατομικά ή συνεργατικά, τα εννιά πρότζεκτ φιλμάκια θα προβληθούν και θα συζητηθούν. Πώς θα δείξουν όμως στην 5μετρη οθόνη του Vitruvian, ενώπιον κόσμου και διάδρασης κοινού και δημιουργών; Δολωματάκι σας ρίχνω, πάρτε μια γεύση!
Αυτά περιέχει το διήμερο της 11ης και 12ης Φεβρουαρίου έτσι όπως το οργανώνει η ομάδα των DieWolke. Μια δράση που ο πυρήνας και η αφήγησή της έρχεται από τα εντόσθια του κτήνους που λέγεται Θεσσαλονίκη. Μιας πόλης που βρυχάται και δονείται από Πάολα και Καρρά και σουβλάκια με 1 ευρώ και γούστα λαϊκά ή Μάνου Τσάο και τατού και ντου και ντου και ντου. Από τα σπλάχνα της άλλης πόλης, αν θέλεις. Που συναθροίζεται σε λιτανείες που τελούνται σε χώρους περίεργους και ανανεώνει τον μύθο που θέλει «εδώ πάνω» να γεννιέται και κάτι άλλο πέρα από ροκιές, τζατζίκια, λαϊκά και παικταράδες. Υποστηρίξατε, διαδώσατε, ενισχύστε, προσκυνώ, συμμετέχω, υπάρχω!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
19°
