Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Το Σινικό Τείχος (Great wall) 

Σκηνοθεσία:  Ζανγκ Γιμού

Πρωταγωνιστούν: Ματ Ντέιμον, Πέδρο Πασκάλ, Γουίλεμ Νταφόε, Άντι Λάου, Τιαν Τζινγκ

Δυναστεία των Σονγκ, 10ος αι. μ.Χ. Δύο δυτικοί μισθοφόροι αιχμαλωτίζονται στο Σινικό Τείχος και έντρομοι ανακαλύπτουν τους πραγματικούς λόγους της δημιουργίας του: οι Kινέζοι το έχτισαν για να προφυλαχτούν από την επιδρομή τεράτων που τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα.  

O Ζανγκ Γιμού είναι σκηνοθέτης που κατασκευάζει εικόνες μοναδικής εικαστικής ομορφιάς. Τα μυστικά της κινηματογραφικής αφήγησης τα γνωρίζει όσο λίγοι και μεγαλουργεί είτε καταπιάνεται με επικές ιστορίες («Ήρωας», «Ιπτάμενα στιλέτα») είτε με χαμηλόφωνα ανθρωποκεντρικά δράματα («Coming home», «Ζου Ντου»). Στο νέο του φιλμ που είναι η ακριβότερη κινεζική παραγωγή όλων των εποχών, το προσχηματικό σενάριο (όλο σχεδόν το φιλμ είναι απορροφημένο με την  πολιορκία του Τείχους από τα μυθικά τέρατα) θεωρητικά εξυπηρετεί την ανάδειξη ιδεών όπως η γενναιότητα, η αυτοθυσία και η πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που ενδιαφέρει τον εικονοκλάστη σκηνοθέτη στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του είναι η ενορχήστρωση ενός θεάματος που δεν έχει προηγούμενο. Σε αυτό τον τομέα ο Γιμού κάνει θαύματα. Επιβλητικές εικόνες, πανσπερμία χρωμάτων και ήχων (το παραμικρό τρίξιμο ξύλου ή αλυσίδας πριν από κάθε μάχη ακούγεται σαν ήχος βγαλμένος από θρίλερ που συντείνει ακόμη περισσότερο το σασπένς), τέλειες χορογραφίες πολέμου, λεπτομέρεια σε κάθε κοστούμι ή μακιγιάζ, στρατηγικός σχεδιασμός βγαλμένος από πραγματικές μάχες. Όλα είναι φτιαγμένα στην εντέλεια. Όλα είπα; Γράψτε λάθος. Το θέαμα (συνδυασμός σκηνών μεγάλου πλήθους και ειδικών εφέ) μπορεί να καθηλώνει αλλά όχι και οι χαρακτήρες. Η έλλειψη βάθους ή ρεαλιστικής σκιαγράφησης σε αυτούς δεν περνάει απαρατήρητη. Επίσης τα δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης της ιστορίας (η σχέση Κίνας-Δύσης, το ψευτοδίλημμα έρωτας ή φιλία) δεν εξελίσσονται όσο θα έπρεπε, καθώς το πρώτο –αλλά και το τελευταίο– μέλημα του Γιμού είναι η σκηνοθετική μεγαλοπρέπεια. Κι εκεί αριστεύει αδιαφορώντας όμως για όλα τα υπόλοιπα.   

Γιατί Αυτόν; (Why Him?)

Σκηνοθεσία:  Τζον Χάμπουργκ

Πρωταγωνιστούν  Μπράιαν Κράνστον, Τζέιμς Φράνκο, Τζόι Ντας, Μέγκαν Μαλάλι

Απελπισμένος πατέρας βλέπει την μονάκριβη κορούλα του να γίνεται σφόδρα ερωτευμένη με αλαζόνα, κακομαθημένο και ζάμπλουτο επιχειρηματία που ζει στον κόσμο του.

Το κλου της ταινίας είναι η κωμική σύγκρουση (ή και συνύπαρξη αν θέλετε) του σταρ του «Breaking bad» Μπράιαν Κράνστον και του φευγάτου κωλοπαιδαρά που υποδύεται ο Τζέιμς Φράνκο. Το κωμικό ένστικτο του έμπειρου Κράνστον ανταποκρίνεται καλά στις πετυχημένες κωμικές σκηνές που προκύπτουν πάντως από την αναιδή, αθυρόστομη και υπερβολικά αυθόρμητη συμπεριφορά του φίλου της κόρης του που δεν διστάζει ακόμη και να φλερτάρει ανοιχτά τη μητέρα της που διαθέτει «πολύ hot κορμί»! Tο σκηνικό δράσης είναι ένα υπερμοντέρνο και πολυτελές σπίτι που διαθέτει ειδικό εκπαιδευμένο προσωπικό το οποίο αναλαμβάνει να κάνει τη διαμονή της οικογένειας όσο πιο άνετη γίνεται χαρίζοντάς μας φυσικά σκηνές απείρου κωμικού κάλλους, όπως εκείνη της ντιζαϊνάτης γιαπωνέζικης τουαλέτας που χρησιμοποιεί ο πάτερ φαμίλιας μετά από το γκουρμέ γεύμα που είχε ως κύριο πιάτο το «κρέας αρκούδας με οικολογικό χαρτί»!

Ποίηση χωρίς τέλος (Poesia sin fin)

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Χοδορόφσκι

Πρωταγωνιστούν: Αδάν Χοδορόφσκι, Παμέλα Φλόρες

Σαντιάγο Χιλής, δεκαετία του ’50. Ο «Αλεχαντρίτο» Χοδορόφσκι αποφασίζει να γίνει ποιητής, ενάντια στη θέληση του αυστηρού πατέρα του. Μπαίνοντας στους καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής, ο 20χρονος ήρωας γνωρίσει τον Ενρίκε Λιν, τη Στέλα Ντίαζ, τον Νικάνορ Πάρρα και άλλους ανερχόμενους καλλιτέχνες της αβάν γκαρντ σκηνής.

Το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του Χιλιανού Αλεχάντρο Χοδορόφσκι «Ποίηση χωρίς τέλος», ακολουθεί τα αυστηρά χνάρια του σουρεαλιστικού «Χορού της πραγματικότητας». Είναι μια συναισθηματική δοκιμασία, διανθισμένη με ψυχολογικές αναφορές, δοσμένη μέσα από οδυνηρές μνήμες (η αυταρχική φιγούρα του πατέρα εξακολουθεί να σκιάζει τη χαμένη παιδικότητα του ήρωα όπως και στο προηγούμενο φιλμ, ενώ η μονίμως αέρινη μητέρα τραγουδάει όπερα), εικόνες τρόμου (ο καταστροφικός σεισμός των 9,5 ρίχτερ στο Σαντιάγο τη δεκαετία του ’50) αλλά και βραδιές καλλιτεχνικής δημιουργίας ή απέραντης ηδονής, όπως η ερωτική σκηνή με την πληθωρική Στέλα Ντιάζ που μας φέρνει στο νου τη διαστροφική γοητεία μιας άλλης ταινίας του σκηνοθέτη, το αριστουργηματικό «Santa Sangre». Κάθε κομμάτι από την πλούσια ζωή του 87χρονου σκηνοθέτη έχει τη δική του αξία στο φιλμ. Κάθε σκηνή κουβαλά μέσα της τη δική του αλήθεια ακόμη και μέσω της άποψης του διευθυντή φωτογραφίας του φιλμ, του Κρίστοφερ Ντόιλ, που με τη συμμετοχή του εδώ προφανώς και αποτίει φόρο τιμής στο μεγάλο χιλιανό. Το πυκνογραμμένο και φορτισμένο από δεκάδες συμβολισμούς  φιλμ είναι σημαδεμένο – χαρακωμένο καλύτερα- από τη σχέση του Χοδορόφσκι  με τον πατέρα του, τον οποίο στο φιλμ υποδύεται ο γιος του σκηνοθέτη. Σε μια απόπειρα συμφιλίωσης με το παρελθόν, ο δημιουργός βάζει στο ίδιο πλάνο τους δύο γιους του, οι οποίοι στην ταινία υποδύονται το γερασμένο πατέρα και τον ώριμο πλέον γιο. Είναι μια σκηνή έντασης, σύγκρουσης αλλά και κάθαρσης μαζί. Μια σκηνή ανθολογίας βγαλμένη από το χορό της  πραγματικής ζωής του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι. 

Passengers

Σκηνοθεσία: Μόρτεν Τάιλντουμ

Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Λόρενς,  Κρις Πρατ, Λόρενς Φίσμπερν, Μάικλ Σιν

Δύο επιβάτες ενός διαστημόπλοιου που μεταφέρει 5.000 ανθρώπους σε μακρινό πλανήτη με σκοπό τη δημιουργία γήινης αποικίας, «ξυπνούν» 90 χρόνια νωρίτερα λόγω μηχανικής βλάβης…

Boy meets girl στο διάστημα. Ο Νορβηγός Μόρτεν Τάιλντουμ, σκηνοθέτης που μας έδωσε το «Παιχνίδι της Μίμησης», καταθέτει μια ενδιαφέρουσα άποψη για το ανάλαφρο είδος της ρομαντικής κομεντί βάζοντας δύο μοναχικούς (κυριολεκτικά) και ξένους μεταξύ τους νέους να συναντηθούν σε ένα σκηνικό που ανέκαθεν στο «πλανήτη σινεμά» ήταν συνυφασμένο με το τρομακτικό, το κλειστοφοβικό και το μεταφυσικό θρίλερ. Όχι δηλαδή πως ως ένα βαθμό δεν υπάρχουν και μερικά από δαύτα στο φιλμ. Όμως το ζητούμενο για το σκηνοθέτη είναι να κάνει μια αλλιώτικη, πρωτότυπη αισθηματική κομεντί παρά άλλη μια ταινία για το αφιλόξενο σκοτάδι του διαστήματος εκεί όπου κανείς δεν ακούει τη φωνή σου όπως μας έχει μάθει από παλιά ο κύριος Ρίντλεϊ Σκοτ. Κι έτσι προσεγγίζει αρχικά την ιστορία των δύο άτυχων νέων. Σαν μια κομεντί με συγκρατημένο χιούμορ, σπινθηροβόλες ατάκες, αίσθηση ρομαντισμού που απογειώνεται χάρη στο ειδυλλιακό τοπίο του διαστημοπλοίου που παρέχει όλα τα κομφόρ –και βάλε– στους μοναδικούς ξύπνιους επιβάτες του αλλά και μια πικρή γεύση καθώς οι ήρωες γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα ωραία είναι μάταια και με σύντομη ημερομηνία λήξης. Όμως το «παραμυθάκι» του Τάιλντουμ δεν μπορούσε να κρατήσει παραπάνω από τα συνηθισμένα και έτσι κάποια στιγμή αλλάζει πορεία για τα γνώριμα διαστημικά κλισέ. Υποχρεώνεται  να στραφεί σε ανατροπές και βεβιασμένες λύσεις (αγώνας επιβίωσης, σκοτεινά ένστικτα, αίσθηση απειλής από το άγνωστο και την απεραντοσύνη του διαστήματος) που, αν και δεν μειώνουν την αξία του έργου, μετριάζουν κάπως τις ομολογουμένως θετικές εντυπώσεις του δυνατού και ατμοσφαιρικού πρώτου μέρους.     

Η Χορεύτρια (La Danseuse)

Σκηνοθεσία: Στεφανί Ντι Τζούστο

Πρωταγωνιστούν: Σόκο, Γκασπάρ Ουλιέλ, Λίλι Ρόουζ Ντεπ

Η αληθινή ιστορία της χορεύτριας Λόι Φούλερ, που ήταν σύμβολο της Μπελ Επόκ.

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, η ταινία που συμμετείχε στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών 2016 αφηγείται την ιστορία της Λόι Φούλερ την οποία υποδύεται η σταρ Σόκο. Τίποτε στην αρχή της ζωής της Φούλερ δεν προμήνυε ότι θα γινόταν σύμβολο της Μπελ Επόκ, πόσο μάλλον χορεύτρια στην Όπερα του Παρισιού. Ακόμη και μπροστά στο φόβο του μόνιμου τραυματισμού ή της τύφλωσης, η φλογερή Λόι δε σταματούσε σε τίποτα, προκειμένου να τελειοποιήσει το χορό της. Η συνάντησή της με την Ισιδώρα Ντάνκαν, μια νεαρή γεμάτη ταλέντο και φιλοδοξία, θα σημάνει όμως την αρχή της πτώσης της.