Μας συγκίνησαν, μας ταρακούνησαν, μας έκαναν να χτυπιόμαστε από τα γέλια, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό...Ιδού οι σκηνές που ξεχωρίσαμε μέσα στη διάρκεια του χρόνου από μερικές ταινίες που είχαν το χάρισμα να καρφωθούν στη μνήμη μας χάρη στον οίστρο των δημιουργών τους...
1) Ο χορός του Ρέιφ Φάινς στο «Κάτω από τον ήλιο».
Από το Λούκα Γκουαντάνινο, σκηνοθέτη του «Είμαι ο έρωτας» προήλθε μια παράξενα αισθησιακή ταινία. Τίτλος της «Κάτω από τον ήλιο» και ο ιταλός σκηνοθέτης συνεργάζεται εκ νέου με την Τίλντα Σουίντον, που υποδύεται μια ροκ τραγουδίστρια η οποία ύστερα από επέμβαση στις φωνητικές χορδές ξεκουράζεται με τον σύντροφό της σε μια απομονωμένη νησιώτικη βίλα της Σικελίας. Εκεί καταφτάνει ο πρώην φίλος της σταρ (Ρέιφ Φάινς) με την έφηβη κόρη του (Ντακότα Τζόνσον) και γίνεται το έλα να δεις, με το σύνθημα να δίνει ένα αυτοσχέδιο, τολμηρό και διονυσιακό χορευτικό σόου του απίθανου Φάινς υπό τους ήχους του Emotional Rescue» των Rolling Stones.
2) Το τραγούδι της Σάντρα Χίλερ στο «Τόνι Έρντμαν»
Η ταινία θεωρήθηκε μαύρη κωμωδία αλλά η πιο δυνατή σκηνή της είναι ένα συναισθηματικό κρεσέντο, απέραντα τρυφερό και συγκινητικό, υπό τους ήχους του «The greatest love of all» της Γουίτνι Χιούστον που ερμηνεύει μοναδικά η Σάντρα Χίλερ και εμπεριέχει όλη την πεμπτουσία της σχέσης πατέρα και κόρης που ορίζει και το περίγραμμα του φιλμ.
Mετεωρίτες και άστρα φωτίζουν τo σκηνικό της επικείμενης μάχης, το πλήρωμα του Enterprise ετοιμάζεται για τη βουτιά θανάτου και στη γέφυρα του σκάφους κάποιος πατάει ένα κουμπί. Οι ήχοι του «Sabotage» των Beastie Boys πλημμυρίζουν τους χώρους του θρυλικού διαστημόπλοιου και ο κάπτεν Κερκ δίνει την εντολή της επίθεσης («Let’s make some noise») με τη διαπίστωση «αυτή είναι μια εξαίρετη επιλογή» για το συνοδευτικό της δράσης κομμάτι του νεοϋορκέζικου hip hop συγκροτήματος.
Κομμάτια διάλυσης, ένα σκηνικό θανάτου, οι λαμαρίνες του αυτοκινήτου να ανακατεύονται με κομμάτια ανθρώπινης σάρκας και σκόρπια αντικέιμενα (cds, περιοδικά, φαγητά, κλειδιά κλπ) να αιωρούνται υπό τους ήχους του τραγουδιού της Juice Newton “Angel of the Morning” που παίζει το σάουντρακ. Μακάβρια ειρωνικό και απέραντα πετυχημένο για μια εισαγωγή σε ένα εναλλακτικό κόμικ σύμπαν από τα φιντάνια της Marvel που μας σύστησαν τον πιο σαρκαστικό σούπερ ήρωα της χρονιάς.
5) Ο Ράιαν Γκόσλινγκ τραγουδάει στο «La La Land»
Αρχικά βλέπουμε τα αθώα πειράγματα ή ακόμη και τις δήθεν προσβλητικές εκατέρωθεν ατάκες γύρω από το αμφίβολο ταλέντο του καθενός. Στη συνέχεια διαπιστώνουν τη χημεία τους οι δύο πρωταγωνιστές (ο Σεμπάστιαν και η Μία) που όμως περιορίζεται στο φιλικό επίπεδο αφού δεν «θα μπορούσε να υπάρξει ερωτική φλόγα ανάμεσα τους». Όλα αυτά με ένα ύφος μπλαζέ και τη σιγουριά του έμπειρου παίχτη που δεν λυγίζει από έρωτα. Ο ουρανός και η θέα του LA όμως είναι ικανά να κάνουν ακόμη και τον πιο σλκηρόπετσο να λυγίσει. Και κάπως έτσι ο Γκόσλινγκ τραγουδάει τον ύμνο για τα αστέρα της πόλης των Αγγέλων στο «La La Land» και παίρνει στην αγκαλιά του τη Στόουν.
6) O Ρέιφ Φάινς (ξανά) στο «Χαίρε Καίσαρ»
Στο Χόλιγουντ ως γνωστό ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Το αντίθετο μάλιστα. Οι αδελφοί Κοέν γνωρίζοντας καλύτερα από τους περισσότερους συναδέλφους τους τα μυστικά της βιομηχανίας του θεάματος έδωσαν μια ανεπανάληπτη κωμική σκηνή γύρω από τα παρασκήνια των γυρισμάτων μιας χολιγουντιανής ταινίας. Ο ανίδεος πρωταγωνιστής (Έλντεν Έρενράιχ) δεν μπορεί να αρθρώσει τα λόγια του, φέρνοντας στα όρια της απόγνωσης το σκηνοθέτη του (ο Ρέιφ Φάινς ως ένας άλλος...Λόρενς Ολίβιε), ο οποίος δεν μπορεί να χωνέψει πως μια τόσο εύκολη φράση - ο σταρ πρέπει να πει απλώς τη φράση «Χα, ας ήταν τόσο απλό» αλλά τα κάνει μαντάρα- γίνεται γόρδιος δεσμός για τη συνέχιση και την ίδια την ύπαρξη της ταινίας!
7) Οι βραδύποδες δημόσιοι υπάλληλοι στη «Ζωούπολη»
Ακόμη και οι πιο ιδανικές κοινωνίες έχουν τις αδυναμίες της. Στη «Ζωούπολη» η φοβερή αστυνομικίνα λαγουδίνα, έχει μόλις 48 ώρες για να διαλευκάνει την περίεργη υπόθεση εξαφάνισης μαζί με τον παλιό φίλο της, την αλεπού. Εκείνος την οδηγεί για σημαντικές πληροφορίες στον κολλητό του βραδύποδα που δουλεύει σε μια δημόσια υπηρεσία αλλά εκεί η βιαστική ηρωίδα θα έρθει αντιμέτωπη με το παράλογο παράλληλο σύμπαν που κινείται στο αργό τέμπο των συμπαθών βραδύποδων με το νυσταγμένο βλέμμα και την αδυναμία στα καλά – πλην χρονοβόρα- ανέκδοτα!
8) Οι επαφές με το άγνωστο στην «Αφιξη»
Έχοντας να αναμετρηθεί με τιτάνες από το παρελθόν (Λούκας, Σπίλμπεργκ, Κάμερον, Σκοτ) ο καναδός Ντενίς Βιλνέβ έκανε παπάδες στο sci-fi πρόλογο του -ακολουθεί μέσα στο 2017 το ριμέικ του «Μπλέιντ Ράνερ»- και παρουσίασε μια αλλιώτικη ιστορία επιστημονικής φαντασίας που ξεκινά από τα τετριμμένα για να οδηγηθεί σε μεγαλειώδη επίπεδα. Ο ερχομός 12 εξωγήινων διαστημοπλοίων φέρνει σε αμηχανία τους ηγέτες των πιο ισχυρών κρατών που επιχειρούν με τη βοήθεια των κορυφαίων επιστημόνων τους να κατανοήσουν τις προθέσεις των «εισβολέων». Μια γλωσσολόγος θα πετύχει να έρθει σε επαφή μαζί τους και όλες οι σκηνές που «συνομιλεί» μαζί τους είναι αφοπλιστικές και συναισθηματικά φορτισμένες ενώ τα ειδικά εφέ εντυπωσιάζουν για το ρεαλισμό της επαφής με το άγνωστο.
9) Αυτό είναι πάρτι! (Πάρτι με λουκάνικα)
Για εκλεκτούς προσκεκλημένους και με πρωταγωνιστές κάποια προϊόντα που κοσμούν τα ράφια των σούπερ μάρκετ (λουκάνικα, μαγιονέζες, χυμοί, ψωμάκια, φυστικοβούτυρα, τσιπς κ.λπ.) το όργιο του σεξ που δίνεται λίγο πριν από το τέλος του φιλμ είναι χαμένο ανάμεσα σε αφράτες καμπύλες, ζουμιά που λερώνουν, κραυγές ηδονής και άλλες ομορφιές που κάνουν ακόμη και την πιο hard core ερωτική ταινία να μοιάζει με σκετσάκι του κατηχητικού, γράφοντας το επιμύθιο μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων αυστηρώς ακατάλληλη για παιδιά!
10) Και στην ούγια... Ταραντίνο (Οι Μισητοί Οκτώ)
Στη θαμμένη στο χιόνι ορεινή καλύβα του μετεμφυλιακού Γουαϊόμινγκ συναντώνται όλοι οι ήρωες της «αμερικανικής ιστορίας», μαζί με τα πιο αγαπημένα κλισέ του ταραντινικού σύμπαντος. Για δύο ώρες σχεδόν ο «μια κατηγορία μόνος του» αμερικανός σκηνοθέτης, φλυαρεί για να οδηγήσει το στόρι του σε μια από τις πιο αριστοτεχνικά δομημένες χορογραφίες αίματος που είδαμε φέτος στη μεγάλη αίθουσα. Κλειστοφοβία, σασπένς που σιγοβράζει, μια χιτσκοκική παραβολή γύρω από το who is who, αναφορές σε Λεόνε, Φορντ, Κορμπούτσι και Πέκινπα και ιδού τα συστατικά μιας τροπαιούχου «σινεθεατρικής» σεκάνς, βουτηγμένης στο αίμα και το χιόνι. Όλα στην υπηρεσία της ταραντινικής μαεστρίας.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
