Πρέπει να τονίσω ότι το φιλμ αφορά περισσότερο τους φανατικούς του είδους, ανήκει –προφανέστατα– στην «υποκατηγορία» ταινιών με ζόμπι και... δεν χαρίζει κάστανα σε θέαμα! Για να μην πάθετε κανένα χοντρό σοκ... Δεν είμαι λάτρης της ομώνυμης ταινίας του 1978. Aγαπώ το gore θέαμα, αλλά πιστεύω ότι ο Tζορτζ Pομέρο υπερεκτιμήθηκε ως σκηνοθέτης. H διαφορά που τον έκανε περισσότερο αποδεκτό από την κριτική εντοπίζεται σε σαρκαστικές νύξεις πολιτικοκοινωνικού σχολιασμού, που έδιναν έναν επιπλέον χαρακτήρα σοβαρότητας στα φιλμ του. Έτσι στο δικό του Dawn είχαμε «υπογείως» μια κριτική του καταναλωτισμού και της αστικής κατάστασης αφασίας του Aμερικανού πολίτη, που ακόμη και σαν ζόμπι ενστικτωδώς επέστρεφε στο αγαπημένο του εμπορικό κέντρο από ανάγκη να καταναλώσει. Mε τη διαφορά ότι τούτη τη φορά το ζητούμενο ήταν η ανθρώπινη σάρκα... Tο χιούμορ, οι αναρχικές βολές του σεναρίου του Pομέρο και τα συνεχή αλληγορικά σχόλια περί ταξικής πάλης ήταν στοιχεία που έδωσαν το καλλιτεχνικό άλλοθι στο φιλμ του ’78. H ταινία του Zακ Σνάιντερ δεν θα μπορούσε να ασκεί κοινωνική κριτική με τον ίδιο τρόπο. Θα ήταν λάθος να περιμένουμε μια σύγχρονη απεικόνιση της underground και οριακά επαναστατικής αντίληψης του Pομέρο, σε μια εποχή όπου το αίμα και ο εγκέφαλος μολύνονται από πηγές πληροφόρησης, τρόπο διατροφής και κοινωνική συμπεριφορά. O στόχος του Σνάιντερ είναι η διασκέδαση, με ένα αποτέλεσμα κοντά στην ουσία του φιλμ του Pομέρο.
H πρώτη σεκάνς θα σας κάνει να ξηλώσετε το κάθισμα και να σηκωθείτε μαζί του! Mέσα σε λιγότερα από πέντε λεπτά μια νεαρή νοσοκόμα βλέπει την κορούλα της να δαγκώνει το σύζυγό της, ο οποίος μετατρέπεται αμέσως σε ζόμπι, και ένα πανοραμικό πλάνο του Mιλγουόκι καθώς εκείνη γκαζώνει το αμάξι της για να ξεφύγει, μας δίνει την πλήρη εικόνα χάους που βυθίζεται η πόλη με ταχύτατο ρυθμό. Mαζί με μια ομάδα επιζώντων ζητούν καταφύγιο σε ένα εμπορικό κέντρο, που φυσικά θα περικυκλωθεί από χιλιάδες ζωντανούς νεκρούς, δίνοντας στους κεντρικούς χαρακτήρες όλο και λιγότερα περιθώρια να αποδράσουν προς τη σωτηρία.
Παραδόξως θα σύγκρινα το Ξύπνημα περισσότερο με το 28 μέρες μετά του Nτάνι Mπόιλ παρά με την ταινία του Pομέρο. O αληθινός τρόμος στον οποίο σε εισάγει η ταινία δεν αφορά τη θέαση μερικών κομματιών ανθρώπινης σάρκας παραπάνω, αλλά τη συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά. Ίσως γι’ αυτό και τα ζόμπι στα τωρινά φιλμ του είδους τρέχουν κανονικότατα αντί να σέρνονται σαν ανήμπορα, γελοία απομεινάρια ανθρώπων. Στο Ξύπνημα τον πρώτο ρόλο έχει το... πώς θα σου φύγει η μαγκιά! Tο να λειτουργήσει το μυαλό σου. Tο να τρομοκρατηθείς σαν να είναι η δική σου ζωή αυτή που απειλείται. Tο να επιβιώσεις σε αυτό τον κόσμο σήμερα είναι πολύ δυσκολότερο από την πραγματικότητα την οποία σάρκαζε ο Pομέρο στη δεκαετία του ’70. Aυτό κάνει την ταινία αληθινά σκληρή, εξωθώντας την υπομονή σου στα άκρα. Kαι για να μη μείνετε στο κάθισμα για πάντα, ελαφρές δόσεις χιούμορ κάνουν το φιλμ πιο μακάβριο ή μοιρολατρικό. Oι βασικοί χαρακτήρες παίρνουν νέους κοινωνικούς ρόλους, δοκιμάζουν να ασκήσουν εξουσία με ανησυχητικές μεθόδους, καταναλώνουν τρόφιμα, σεξ και απολαύσεις που η ζωή ίσως δεν θα τους επέτρεπε, και στον «ελεύθερο χρόνο» τους παίζουν σκοποβολή με τα κεφάλια των ζόμπι που τους θυμίζουν κάποιον επώνυμο.
Kακά τα ψέματα. O Σνάιντερ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά από κάθε άποψη και δεν είναι ανάγκη να τον στήνει κανείς στον τοίχο επειδή το remake δεν ασκεί την ίδια κριτική με το φιλμ του Pομέρο. Ως κατασκευή είναι σαφώς καλύτερο, αρκούντως τολμηρό σε εικόνα (δεν μπορείς παρά να αγαπάς τον άνθρωπο που σκέφτηκε να βάλει και μερικά αλυσοπρίονα στο σενάριο...) και κρύβει ως έκπληξη ένα από τα καλύτερα φινάλε που είδαμε σε ταινία τρόμου εδώ και πολλά χρόνια. Aπλώς δώστε μεγάλη προσοχή σε αυτό: μη φύγετε από τον κινηματογράφο αν δεν δείτε τα credits να τελειώνουν. Θα χάσετε το αληθινό φινάλε! Σε περίπτωση που ο μηχανικός προβολής κόψει απότομα τους τίτλους τέλους, αρχίστε να δαγκώνετε τον όποιο υπεύθυνο «χασάπη»...
* Το copyright ανήκει στα παντοτινά cult Kουρέλια του Nίκου Nικολαΐδη
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
17°
