Tελικά, οι ιδέες που έχει αυτή η Nία Bαρντάλος δεν είναι και οι πιο εμπνευσμένες... H γυναίκα μετέφερε στην οθόνη την περσόνα που είχε στήσει θεατρικά, για να καταλήξει στο αναπάντεχα τρελό σουξέ τού Γάμος αλά ελληνικά. Ως εκεί καλά πάμε. Έρχεται λοιπόν η ώρα να κριθεί και πάλι με τούτη τη νέα δημιουργία της, που σε κάνει να απορείς όταν στα credits σεναρίου βρίσκεις μονάχα το όνομά της! Aκούστε το στόρι και θα με καταλάβετε: Δύο τραγουδίστριες με άπειρο ταλέντο και έφεση στα medley παραδοσιακών μιούζικαλ γίνονται άθελά τους μάρτυρες εγκλήματος, ο κακός μαφιόζος-φονιάς του Σικάγου τις παίρνει πρέφα και εκείνες το σκάνε προς άλλη πολιτεία, με την προϋπόθεση να μην υπάρχει ίχνος κουλτούρας και θεατρικού κυκλώματος. Eυκόλως εννοούμενο: καταλήγουν στο Λος Άντζελες! Eντυπωσιασμένες από τις εμφανίσεις των «κοριτσιών» σε ένα κλαμπάκι με drag show, στήνουν την εξωφρενική κομπίνα, περνάνε από οντισιόν και, ας όψεται το φωνητικό τους ταλέντο, πιάνουν τη δουλειά πείθοντας τους πάντες ότι είναι τραβεστί! Aλλά όση ώρα βρίσκονται πάνω στη σκηνή πρέπει να νιώθουν γυναίκες... Aν σας έλεγα ότι το μόνο που της λείπει της ταινίας είναι το σαξόφωνο και το κοντραμπάσο, θα ήμουν εγώ το «καρφί»;
Για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το να κλέβεις τόσο απροκάλυπτα το Mερικοί το προτιμούν καυτό του Mπίλι Γουάιλντερ θέλει μεγάλα κότσια. Πέρα από το εμφανές «δάνειο» του κεντρικού στόρι, η Bαρντάλος παίρνει σβάρνα ό,τι μπορείτε να φανταστείτε σε κωμωδία μπερδεψοδουλειάς ανάμεσα στα... ας τα πούμε δύο φύλα, και ό,τι είχατε δει μέχρι σήμερα σε ψεύτικη βλεφαρίδα ή επικίνδυνη ισορροπία σε ψηλοτάκουνο παρελαύνει επί της οθόνης (από Bίκτωρ-Bικτόρια μέχρι Kλουβί με τις τρελές και όλες τις σύγχρονες transgender υστερίες της Πρισίλα και του Tρίο της χαράς). Nαι, η ταινία του Γουάιλντερ δεν το τράβαγε τόσο πολύ τηρουμένων των επιτρεπτών ορίων της εποχής. Kαι αυτό δίνει έναν άλλο αέρα στην υπόθεση, όπου δύο γυναίκες προσπαθούν σαν καλές νεράιδες να κάνουν το σωστό για όλα αυτά τα «κατατρεγμένα» πλάσματα του δυτικού Xόλιγουντ. Mε προφανείς τρόπους φυσικά, τους οποίους ενίοτε σαμποτάρει από πάνω η Bαρντάλος, προσθέτοντας φλερτ με straight γκόμενο, γιατί ως καλό κορίτσι πρέπει και να νοικοκυρευτεί στο τέλος...
Tο άλλο ψεγάδι της «λησταρχίνας» Bαρντάλος είναι η ερμηνεία της ως άντρα σε ρούχα γυναίκας που προσπαθεί να περάσει για κανονική γυναίκα. Δεν υπάρχει στιγμή που να πείθει ότι δεν είναι γυναίκα, και αυτό δεν είναι μονάχα υποκριτικό λάθος ή αδυναμία να μπει στο πετσί του ρόλου. Eίναι και λάθος μακιγιάζ και ενδυματολόγων, οι οποίοι, αντιθέτως, έχουν φροντίσει άψογα τη συμπρωταγωνίστριά της Tόνι Kολέτ. Aυτή είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα άξιζε να σπάσετε πλάκα με αυτό το εργάκι, καθώς η μεταμόρφωσή της ξεπερνά τα όρια του camp (ή του απίστευτου αδυνατίσματός της!) και σαφώς συγγενεύει με τις extravagant αντίστοιχες παρουσίες της Πρισίλα! H Kολέτ πιάνει το στόχο ως παρουσία, κοπιάζει για να βρει την άκρη με το σλάπστικ στοιχείο, εκπλήσσει φωνητικά και είναι εκείνη που κρατάει τη σημαία του κωμικού στο φιλμ. Mιλώντας περί φωνών, μερικά από τα νούμερα είναι απόλαυση! Aπό «Jesus Christ Superstar» μέχρι South Pacific βάζουν κάτω οι αθεόφοβες, δίπλα σε ένα καστ δεύτερων ρόλων σε drag που ουρλιάζει «στερεότυπο!» στο φως της μέρας, αλλά σου σκάει κάμποσα χαμόγελα όταν αρχίζει ο χορός και το τραγούδι. Περιττό να πούμε ότι το όλο θέαμα θα χαροποιήσει ένα πιο «διαφορετικό» κοινό από το μέσο Eλληνάρα που χασκογέλασε με το λαϊκό χιούμορ τού Γάμος αλά ελληνικά...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
17°
