Γιατί αγαπάμε την «Joy», δηλαδή την Jennifer Lawrence;

Αν αυτή είναι η πιο ελπιδοφόρα ηθοποιός της γενιάς της, θέλουμε να τη δούμε να εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις που τη συνοδεύουν. Η Jennifer Lawrence του πολυσυζητημένου «Joy» (που παίζεται αυτό το μήνα στα Novacinema), η Jennifer Lawrence  των «The Hunger Games», η Jennifer Lawrence του οσκαρικού «Silver Linings Playbook», η Jennifer Lawrence του «X-Men», η Jennifer Lawrence του «American Hustler»: η Jennifer Lawrence είναι μια ηθοποιός – χαμαιλέοντας με την ικανότητα να αλλάζει χίλια πρόσωπα και το ταλέντο να μετακινείται από τα blockbuster στους ρόλους ερμηνειών, αλλά η βασικότερη συνισταμένη παραμένει σταθερή: η Jennifer Lawrence είναι το πιο σπέσιαλ κορίτσι του σύγχρονου σινεμά. Μάλιστα με την υπηρεσία Nova On Demand, χωρίς καμία επιπλέον χρέωση, μπορούμε να βρίσκουμε ακριβώς «την Jennifer που θέλουμε» ή να ανακαλύπτουμε τα καλύτερα φιλμ και σειρές, ακριβώς σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. 

Την Jennifer την αγαπάμε γιατί: διαθέτει περίσσεια ταλέντου, ξεχειλίζει νατουραλιζέ γοητεία, είναι προικισμένη με υγιές σεξαπίλ και όσο τσαμπουκά είναι απαραίτητος για να επιβιώσει ένα εικοσαεξάχρονο κορίτσι στην αχαλίνωτη κοινωνία του θεάματος.  Καμιά άλλωστε δεν έχει φάει τα μούτρα της με τόση χάρη. Η μεγαλόπρεπη πτώση της στα σκαλιά του Dolby Theater στο Λος Άντζελες τη νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου του 2013, όταν της απονεμήθηκε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «Silver Linings Playbook», δεν αποτέλεσε το μοναδικό ευτράπελο κατά την πιο μεγάλη βραδιά της ζωής της. Νωρίτερα, έξω από την αίθουσα, δήλωσε ότι «λυσσάει στην πείνα», αναζητώντας υποψήφιο για να τον αγγαρέψει ώς τα McDonald’s. Όταν δε τη ρώτησαν τι φοράει, αποκρίθηκε: «Τι εννοείς; Αυτό είναι το από πάνω και αυτό είναι το από κάτω». Και φυσικά, υπάρχει και το περίφημο στιγμιότυπο του middle finger, το οποίο δεν δίστασε να υψώσει προς κάθε ενδιαφερόμενο στο πρες ρουμ της Ακαδημίας.

Γιατί το έκανε, αυτό και τόσα άλλα ξεκαρδιστικά περιστατικά που την ανεβάζουν στην εκτίμηση του κοινού ως «μιας από μας»; Γιατί όχι; Όταν είσαι η Jennifer Lawrence, μια εικοσιδυάχρονη πιτσιρίκα από το Κεντάκι η οποία διεκδίκησε το πρώτο της Όσκαρ το 2010 με το «Winter’s Bone», μια ανεξάρτητη παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλών ερμηνευτικών στάνταρ, προφανώς σε παίρνει να κάνεις κάτι τέτοια. Έχοντας μάλιστα πάρει σπίτι σου το βραβείο τρία χρόνια αργότερα, χάρη σε μια φαινομενικά ανάλαφρη ταινία, που σε πλάσαρε από την πρεμιέρα της στα φαβορί, και ενώ λίγους μήνες πριν υποδύθηκες μια προλετάρια τοξοβόλο στην πλέον εμπορική παραγωγή της σεζόν, τότε μάλλον καθοδηγείσαι από άστρο που αψηφά τους νόμους της διασημότητας.

Στο «Joy» βλέπουμε την Jennifer Lawrence να δοκιμάζεται και πάλι στην ιδιοσυγκρασία των οριακών χαρακτήρων. Δυσλειτουργικές οικογένειες, διασαλευμένες προσωπικότητες, ποικιλώνυμα χούγια -σπανίως τόσες πολλές εμμονές συναρμολογήθηκαν για να φτιάξουν μια τόσο ψυχαγωγική ταινία που να συμπυκνώνει παράλληλα σημαντικό νόημα. Ένα life affirming φιλμ, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το οποίο φιλοξενεί και τα πιο προβεβλημένα στελέχη του δοκιμασμένου καστ του «Silver Linings Playbook»: Οι Bradley Cooper και Robert DeNiro δεν λείπουν από το «Joy», γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένα πολύ ενδιαφέρον παρεάκι έχει στελεχωθεί εδώ. Μάλιστα τις απολαυστικές σκηνές του «Joy» μπορούμε να τις χαρούμε ακόμα καλύτερα πατώντας pause & play, κάνοντας rec και rewind, με τις επιπλέον δυνατότητες που προσφέρει η Nova.

Με την κουπ εποχής και τα γυαλιά ηλίου που θα σεργιανίσεις όλα τα vintage stores για να βρεις, και με την ίδια ακέραια, αναντίρρητα ταλαντούχα και αξιολάτρευτα αλαφροΐσκιωτη ερμηνεία στο μέσο όλης αυτής της σινεφίλ πανδαισίας, το «Joy» περνά στα κινηματογραφικά αλμανάκ πρωτίστως χάρη στην Jennifer Lawrence ως Joy Mangano, της καπάτσας, αυτοδημιούργητης working class hero που αρνήθηκε να το βάλει κάτω σε καιρούς κρίσης… Υπάρχει ένα επιμύθιο εδώ. Don’t ever change, Joy. Ούτε εσύ, Jennifer Lawrence.