Η αληθινή ιστορία του πιλότου Σάλι Σάλεμπέργκερ ο οποίος το 2008 προσγείωσε δίχως θύματα ένα αεροπλάνο στον ποταμό Χάντσον της Νέας Υόρκης.
Οι ταινίες του Κλιντ Ίστγουντ δεν υπολείπονται ηρώων, όμως στο «Sully» ο ορισμός ενός ήρωα αποτελεί κάτι που αμφισβητείται ισχυρά. Ο πιλότος που υποδύεται ο Τομ Χανκς είναι σωτήρας στα μάτια των 155 ανθρώπων που επέβαιναν στην πτήση 1549 της US Airways και η οποία λίγο μετά την απογείωσή της από το αεροδρόμιο La Guardia της Νέας Υόρκης χτυπήθηκε από ένα σμήνος πουλιών. Για τους ανθρώπους που ελέγχουν τις συνθήκες του ατυχήματος όμως, ίσως είναι απλώς ένας άνθρωπος που πήρε μια λανθασμένη απόφαση, βυθίζοντας τελικά ένα αεροπλάνο στο νερό κι όχι δοκιμάζοντας να το προσγειώσει σε ένα από τα κοντινά αεροδρόμια. Αυτό που κάνει έναν άνθρωπο ήρωα είναι λοιπόν το διακύβευμα του φιλμ, που σε αντίθεση με άλλες πολύ πιο ξεκάθαρες στην τοποθέτησή τους ταινίες του Ίστγουντ, είναι πολύ πιο χαμηλότονο και μετρημένο. Με κάποιο τρόπο ακριβώς όπως κι ο πρωταγωνιστής του Τομ Χανκς, που δίνει μια ακόμη στιβαρή ερμηνεία λίγο πολύ στο ίδιο μήκος κύματος που βρίσκονται σχεδόν όλες οι ταινίες του. Το «Sully» προς τιμήν του δεν είναι ένας all American θρίαμβος ενός ανθρώπου απέναντι στις συνθήκες ή στους «χαρτογιακάδες», μα μια προσωπική δικαίωση της ανθρώπινης διαίσθησης κι ένα χορταστικό κινηματογραφικό ταξίδι, που αντίθετα από την αληθινή ιστορία δεν έχει ιδιαίτερες αναταράξεις.
Ο Αρνό Ντεπλεσάν είναι ένας αναμφίβολα ικανός τεχνίτης της κινηματογραφικής αφήγησης, μα συχνά κι ένας σκηνοθέτης που χάνεται σε μια διάθεση ελαφρώς πιο «βερμπαλιστική» απ’ όσο θα άξιζε στις ιστορίες του. Όμως τα «Χρυσά μας χρόνια», ακόμη κι αν είναι το έργο ενός μεσήλικα σκηνοθέτη, είναι η πιο φρέσκια, άμεση και ευθεία ταινία του. Την ίδια στιγμή είναι σαγηνευτικά περίπλοκη στον τρόπο που ξετυλίγεται, ένα σχεδόν «προυστικό» κινηματογραφικό γλύκισμα για την ενηλικίωση, τον πρώτο έρωτα, τη μνήμη, την ταυτότητα.
Όλα όσα μάθαμε μαζί (Tudo Que Aprendemos Juntos) **
Ένας ταλαντούχος βιολιστής καταλήγει να παραδίδει μαθήματα σε ένα δημόσιο σχολείο στις φτωχογειτονιές του Σάο Πάολο και μέσα από την εμπειρία βρίσκει ξανά τη δική του έμπνευση.
Καλοφτιαγμένο και «ρυθμικό», το φιλμ του Σέργιο Ματσάντο είναι μαζί και απόλυτα προβλέψιμο, μια ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο η μουσική μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο και μαζί πώς οι άνθρωποι μπορούν να εμπνεύσουν ένα μουσικό. Χτισμένο πάνω σε μια πολύ συγκεκριμένη φόρμουλα από την οποία δεν παρεκκλίνει σχεδόν καθόλου, το «Όλα όσα μάθαμε μαζί» παρακολουθείται με ενδιαφέρον αλλά δεν προσφέρει τίποτα καινούριο, ούτε συγκινεί ή σε εμπνέει όσο θα ήθελε.
Ακόμη
Ο Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ οδηγεί με φρενήρεις ρυθμούς το άρμα της νέας κινηματογραφικής εκδοχής του «Μπεν Χουρ» (Ben Hur)* σε μια ταινία δίχως λόγο ύπαρξης, που συντρίβεται με χειρότερο τρόπο απ’ ό,τι τα αμαξίδια των δρομέων στις φτιαγμένες σχεδόν αποκλειστικά από CGI αρματοδρομίες.
>>> Το «Hands of Stone: Μαζί ως την κορυφή» του Τζόναθαν Τζαμπούκοβιτς ακολουθεί τη ζωή του διάσημου μποξέρ Ρομπέρτο Ντουράν. Η πλέον διάσημη στιγμή του ήταν τον Ιούνιο του 1980, οπότε αναμετρήθηκε με τον θρυλικό Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ, κατακτώντας τον παγκόσμιο τίτλο. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο υποδύεται τον μάνατζέρ του, αν αυτό λέει κάτι.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
