Πριν έρθεις εσύ

«Με ρωτάνε συχνά τι με οδήγησε στο να γράψω ένα ρομάντζο με ήρωα έναν άνθρωπο καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η αλήθεια είναι ότι έχω στο οικογενειακό μου περιβάλλον δύο άτομα με τέτοιες ανάγκες, που χρειάζονται παρακολούθηση και βοήθεια εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Και αυτό σε βάζει σε πολλές σκέψεις για την ποιότητα της ζωής τους. Είναι μία πολύ δύσκολη ζωή για τους ίδιους, αλλά και για όσους τους φροντίζουν. Κι εκεί σκέφτεσαι τι είδους άνθρωπος θα γίνεις αν είσαι σε αυτή τη θέση και πως τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα, υπάρχουν και γκρίζες ζώνες. Δεν λέω περισσότερα για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο και δεν ξέρουν το τέλος, αλλά ας πούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι του ήρωα είναι μία ακραία απόφαση.

» Ο ήρωάς μου Γουίλ είναι ένας άνθρωπος πολύ αθλητικός και δραστήριος πριν πάθει το ατύχημα και μείνει τελείως παράλυτος. Στις προθέσεις μου ήταν να περάσω ένα μήνυμα περί κριτικής. Μακάρι να ζούσε ο καθένας τη ζωή του όπως θέλει, όσο καλύτερα μπορεί, χωρίς να κρίνει τους άλλους και τις αποφάσεις τους.

» Στάθηκα τρομερά τυχερή με τους ηθοποιούς που επιλέχθηκαν για να υποδυθούν τους ήρωές μου. Ξέρεις, μου είχαν προλογίσει την Εμίλια Κλαρκ ως Καλίσι και ήμουν λίγο κάπως, αλλά μετά τη συνάντησα και είπα, Θεέ μου, αυτή είναι η Λου. Είναι λίγο αδέξια και αστεία και αυθόρμητη. Όσο για τον Σαμ, με κάνει και κλαίω μόνο που τον βλέπω, καταλαβαίνεις πώς το λέω αυτό ε;

» Γράφοντας αυτό το βιβλίο άλλαξα κι εγώ η ίδια. Ας πούμε εγώ φοβόμουν να πετάξω, είχα να μπω σε αεροπλάνο δέκα χρόνια, δεν ταξίδευα εξαιτίας αυτού του φόβου. Και μετά σκέφτηκα τη θεία μου που είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορεί να πάει πουθενά και σκέφτηκα... Εκείνη δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Εγώ την έχω και τη χαραμίζω. Κι έτσι πίεσα τον εαυτό μου και ξανάρχισα να πετάω και να που πέταξα ως το Χόλιγουντ και προέκυψε αυτή η ταινία. Μερικές φορές αξίζει να ξεβολεύεσαι.

» Συνήθως πριν καθίσω να γράψω ένα βιβλίο ξαπλώνω στο πάτωμα και φαντάζομαι όσα συμβαίνουν στο βιβλίο, τα βλέπω μπροστά μου σαν ταινία. Οπότε αν μία σκηνή δεν ρολάρει καλά την αλλάζω πριν φτάσω στο χαρτί. Μετά κάθομαι και γράφω. Έχοντας εργαστεί ως δημοσιογράφος, είμαι συνηθισμένη να γράφω οπουδήποτε. Γράφω στο πάτωμα, στο δρόμο, μέσα σε ένα τρένο. Συνήθως όμως γράφω σε ένα γραφείο που νοικιάζω πάνω από ένα κομμωτήριο – μου αρέσει η μυρωδιά του καμένου μαλλιού, τι να πω; Αν δουλεύεις όλη την ώρα από το σπίτι καταλήγεις να δουλεύεις λίγο και να καθαρίζεις πολύ. Έχουμε και σκύλους, γάτες, κότες άλογα, όλο και ένα από αυτά κάνει φασαρία ή με χρειάζεται.

» Η σκηνοθέτις της ταινίας Θία Σάροκ πιστεύει πως βάσισα την αστεία, αφελή και με εξωφρενικές στιλιστικές επιλογές ηρωίδα μου, τη Λου, σε εμένα την ίδια αφού όποτε με βλέπει σκοντάφτω, ρίχνω την τσάντα μου ή κάνω ένα αστείο που πιάνω μόνο εγώ.

» Έχω βαρεθεί τις ηρωίδες με τα τακούνια και τις ασορτί designer τσάντες. Μου αρέσουν τα κορίτσια που έχουν δύο παιδιά πριν από τα εικοσιπέντε και ντύνονται από μαγαζιά με ρούχα από δεύτερο χέρι και ζουν συνηθισμένες ζωές. Και μου αρέσουν οι ιστορίες με συνηθισμένους ανθρώπους ως πρωταγωνιστές απίστευτων ιστοριών».

» Δεν ήθελα το βιβλίο μου να είναι καταθλιπτικό. Να σου προκαλεί λύπη ναι, αλλά όχι καταθλιπτικό. Ήθελα να υπάρχει μία αχτίδα φωτός στο τέλος, να δίνει στον κόσμο ελπίδα».

» Ο μεγαλύτερος κριτής μου στην οικογένεια ήταν ο σύζυγός μου. Ο ταλαίπωρος, είναι ειλικρινής και μου λέει τη γνώμη του κι αν δεν μ’ αρέσει κάνω δύο μέρες να του μιλήσω. Ε, βαρέθηκε ο άνθρωπος και σταμάτησε να μου κάνει κριτική».

» Θυμάμαι πώς ένιωσα όταν είδα την ταινία. Τη δεύτερη φορά κοιτούσα τους πάντες γύρω μου. Κλαίνε; Γελάνε; Γιατί δεν κλαίνε, τι συμβαίνει, τι έκανα λάθος; Γιατί δεν τους συγκίνησα; Δεν τους αρέσει; Γιατί δεν κλαίνε! Ευτυχώς στο τέλος τους είδα όλους κλαμένους και ησύχασα».

Στην ταινία παίζουν η Εμίλα Κλαρκ και ο ωραίος Σαμ Κλάφλιν («Αγώνες πείνας», «Με αγάπη») και θα βγει στις αίθουσες στις 4/8. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδ. Ψυχογιός.