Πίτερ Στρίκλαντ- Ένας Βρετανός στα Καρπάθια Όρη

Βρετανός από Ελληνίδα μητέρα, γύρισε την πρώτη του ταινία στη Ρουμανία.

Βρετανός από Ελληνίδα μητέρα, γύρισε την πρώτη του ταινία στη Ρουμανία. Η «Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα» τον μεταμόρφωσε εν μία νυκτί στην ανακάλυψη του περσινού φεστιβάλ του Βερολίνου και του χάρισε «την πρώτη καλή στιγμή μετά από δεκάξι ανάποδα χρόνια». Το budget της ταινίας ήταν η κληρονομιά που του άφησε ένας αποθανών θείος του. «Έπρεπε να αποφασίσω αν θέλω να αγοράσω ένα διαμέρισμα ή να γυρίσω μια ταινία» λέει, κι ευτυχώς για όλους αποφάσισε το δεύτερο.

Μεγάλωσα στο Ρίντινγ, μια πόλη που είναι διάσημη μόνο και μόνο επειδή ο Όσκαρ Ουάιλντ φυλακίστηκε εκεί. Ζώντας σε μια τέτοια πόλη δεν σκέφτεσαι ότι μεγαλώνοντας μπορείς να γίνεις κινηματογραφιστής. Είναι αποδεκτό να σκέφτεσαι ότι θα γίνεις γιατρός ή θα δουλέψεις σε τράπεζα, αλλά όχι στο σινεμά. Πάντα όμως ήμουν το παράξενο παιδί στη μικρή μου πόλη.

Μεγάλωσα βλέποντας Ταρκόφσκι, Χέρτζογκ, Παρατζάνοφ, και το μυαλό μου γυρνούσε από τότε σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό. Θα έλεγα όμως ότι η ταινία που άλλαξε την ζωή μου ήταν το “Eraserhead” του Ντέιβιντ Λιντς. Θυμάμαι ακόμη το πού και το πότε το είδα για πρώτη φορά.

Το σινεμά είναι εθισμός. Είναι σαν να είσαι αλκοολικός. Εξαιτίας του κατέστρεψα σχέσεις, την οικονομική μου κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είναι αυτό που πάντα ήθελα, αυτό στο οποίο είμαι καλός. Το δύσκολο με το σινεμά είναι όταν δεν δουλεύεις. Ακριβώς το αντίθετο από όλες τις άλλες δουλειές.

Η ιδέα πίσω από την ταινία μου δεν ήταν αρχικά «γεωγραφικά προσδιορισμένη». Ήξερα ότι ήθελα να μιλήσω για την εκδίκηση και τη συγχώρεση, για θέματα που κυλάνε βαθιά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, αλλά οι λεπτομέρειες ήταν θολές. Γυρίσαμε στη Ρουμανία για πολλούς λόγους. Είχε να κάνει με το ότι κόστιζε φθηνότερα, με το ότι ερωτεύτηκα τον τόπο, ότι ήξερα αρκετούς από τους ανθρώπους και κυρίως την πρωταγωνίστριά μου.

Οι άνθρωποι αγαπούν την ιδέα ενός outsider που τα καταφέρνει, αλλά μόνο αφού κάνει επιτυχία. Η «Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα» είχε γυριστεί δυο χρόνια πριν προβληθεί στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Προσπαθούσα να βρω τα χρήματα για να την ολοκληρώσω αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Η προβολή της στο Βερολίνο άλλαξε τα πάντα. 

Μετά από χρόνια αρνήσεων από τα επίσημα χρηματοδοτικά όργανα της Αγγλίας, τώρα πια τα πράγματα δείχνουν πιο εύκολα. Έχω μια ιδέα για την επόμενη ταινία, αλλά είναι ακόμη σε αρχικά στάδια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δουλέψω με τον Κιθ Γκρίφιθς, τον παραγωγό των αδελφών Κουέι και του Γιαν Σβανκμάγιερ. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ενθουσιασμένος.