Μέσα στους πολλούς ήμουν κι εγώ που πήγαν και το είδαν το “Soul Kitchen”. Και έχω να δηλώσω ότι συμφωνώ με τους συναδέλφους που το περιέγραψαν ως ευχάριστη ανάμνηση από την περίοδο των γιορτών, ως feelgood hot και κωμωδία καταστάσεων και όλα. Θα ήθελα ωστόσο να προσθέσω δυο λόγια στα γραφόμενά τους, με αφορμή τον κεντρικό ήρωα του φιλμ Ζήνο Καζαντζάκη.
Ο οποίος τραβάει των παθών του τον τάραχο καθόλη τη διάρκεια του “Soul Kitchen”. Μπλέκει με έναν παλαβό σεφ, μπλέκει με το φυλακόβιο αδερφό του, μπλέκει με την καλή του, μπλέκει με έναν Κινέζο που του πηδάει την καλή του, μπλέκει με έναν καρχαρία του real estate, μπλέκει με το υγειονομικό, μπλέκει με την εφορία, δεν υπάρχει ούτε ένας κάτοικος ή υπηρεσία του Αμβούργου που να μην του γυρίζει τα μέσα έξω του Καζαντζάκη.
Και κάπου εκεί ξεκινάει η «κωμωδία καταστάσεων» και γελάει ο κόσμος (κι εγώ γέλασα!) και περνάει ευχάριστα και καθαρτικά το εκατόλεπτο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η συμπεριφορά του Ζήνου απέναντι σε όλες τις μικρές και μεγάλες συμφορές που τον βρίσκουν. Αντί να κωλοκάτσει στη μέση του δρόμου και να κλείσει την κυκλοφορία, αντί να ζητήσει άμεσα διορισμό στο Δημόσιο, αντί να απαιτήσει ενημέρωση για το τι ακριβώς κάνει το κράτος, ο κύριος Καζαντζάκης σηκώνει τα μανίκια.
Ως άλλος Οδυσσέας του μύθου, ως φρέσκος Αλέξης Ζορμπάς, χρησιμοποιεί την ευστροφία του, την καπατσοσύνη του και την πονηριά του για να βγει από τις κάθε είδους δύσκολες θέσεις. Δεν χάνει το θάρρος του, δεν χάνει την πίστη του, δεν χάνει τη μαγκιά του ακόμη και στις χειρότερες στιγμές, δεν απελπίζεται, γιατί βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι εκείνος εκεί ο μαλάκας που είπε ότι «η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς» δεν ήταν εντέλει και τόσο μαλάκας, αλλά είχε μια άκρη με τη μοίρα και τους συνοδοιπόρους της.
Το ξέρει ο Καζαντζάκης και είναι καιρός, νομίζω, να το ξαναθυμηθούμε και εμείς. Και να του στήσουμε ένα virtual άγαλμα, να τον αποδεχθούμε και να τον αναδείξουμε σε νέο (και παντοτινό, εδώ που τα λέμε) σύμβολο του ελληνικού έθνους. Μάλιστα, ο γάτουλας Ζήνος απ’ το Αμβούργο, που φτάνει στο χείλος του γκρεμού, κοιτάει κάτω και κάνει το πηδηματάκι προς τα πίσω την κρίσιμη στιγμή, πρέπει να γίνει το πρότυπο του Έλληνα και να αποχωρήσει από το βάθρο ο δανειοφάγος δημοσιοϋπαλληλίσκος του Σημιτισμού!
Και για να μην παρεξηγηθώ από τίποτε ΜΚΟ με περίεργα ονόματα, όταν λέω Σημιτισμού δεν εννοώ τη Μοσάντ και τις παραφυάδες της, εννοώ το όραμα του Κώστα Σημίτη για μια white collar country, όπου έντεκα μύρια Έλληνες θα απασχολούνται είτε στο Δημόσιο είτε στον τομέα Service και ένα μύριο ξένοι θα κάνουν τις δουλειές που απαιτούν ιδρώτα και σφιγμένα τα δόντια. Συγγνώμη, αλλά ούτε στην Αμερική της αποβιομηχάνισης και του outsourcing δεν δούλεψε αυτό το σχήμα και τρέχει τώρα ο Ομπάμα να σώσει τα άσωστα. Και περιμέναμε εμείς ότι εφόρου ζωής θα τρέχει ο μισθός κάθε πρώτη και δεκαπέντε του μηνός;
Διά ταύτα; Διά ταύτα επιστρέφουμε στα πανάρχαια ιδανικά της φυλής. Βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει, βάζουμε τα πόδια μας να τρέξουν, βάζουμε και λίγο πλάτη όταν χρειαστεί, έστω κι αν μας βαρέσει το λουμπάγκο, όπως τον Ζήνο Καζαντζάκη. Έτσι επέζησε ο Έλλην (και η Ελληνίς!) διαμέσου των αιώνων, έτσι θα ζήσει και τώρα. Ειδάλλως, όπως θα έλεγε και ο Βλαδίμηρος, το τελευταίο λαμόγιο θα κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου γραφειοκράτη.
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
10°
