Μια παράσταση της Ορέστειας σε ένα θέατρο διακόπτεται από ομάδα νεαρών με όπλα, οι οποίοι ανακοινώνουν ότι απόψε η ιστορία του έργου μπορεί να έχει διαφορετική κατάληξη. Και την οποία καλούν τους θεατές να βρουν μαζί τους.
Η πρώτη μεγάλου μήκους του Γιώργου Ζώη, σκηνοθέτη δύο εξαιρετικών, πολυβραβευμένων ταινιών μικρού μήκους, αντλεί την αφορμή της από την επίθεση μιας ομάδας Τσετσένων ανταρτών το 2002 σε ένα θέατρο της Μόσχας. Τα πρώτα λεπτά εκείνης της εισβολής οι θεατές σαστισμένοι δεν ήξεραν αν αυτό που βλέπουν είναι μέρος της παράστασης ή όχι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Η γνώση αυτής της ιστορίας, σε συνδυασμό με την ταινία, δημιουργεί μια σειρά από προσδοκίες που ίσως θα ήταν καλύτερα να αφήσετε έξω από την αίθουσα εξαρχής. Το φιλμ του Ζώη δεν είναι ένα θρίλερ με τη συνηθισμένη σημασία της λέξης κι αν είναι, είναι βαθιά υπαρξιακό κι εσωτερικό. Το δεύτερο σκέλος αυτής της ιστορίας, οι στιγμές της απώλειας κάθε βεβαιότητας για το αν αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια ή αναπαράσταση, αληθινό ή τεχνητό, είναι ίσως το κλειδί που ανοίγει την κατά τα άλλα κρυπτική αυτή ταινία. Τοποθετημένη σε ένα θέατρο, με τους θεατές και τους ηθοποιούς να αλλάζουν ρόλους, με ένα μύθο ισχυρό, παντοδύναμο, καθοριστικό, να αποδομείται ή να επιβεβαιώνεται και πάλι θριαμβευτικά, το «Interruption» απαιτεί να διακόψεις τη μηχανική ροή της ύπαρξής σου και να αναρωτηθείς για το πού εσύ στέκεσαι. Για το τι εσύ θα έκανες. Για το ρόλο που εσύ παίζεις. Θεατής ή ηθοποιός; Θύτης ή θύμα; Δεν είναι τυχαίο πως στη σκηνή του θεάτρου της ταινίας παίζεται μια κλασική αρχαία τραγωδία. Κάθε τραγωδία είναι μια παραβολή κι αυτή η ταινία μια ακόμη μεγαλύτερη. Η «αίθουσα» στην οποία εσύ βρίσκεσαι δεν είναι απαραίτητα κλειστή κι όμως είσαι εγκλωβισμένος. Όσοι κι όσα σε «σκηνοθετούν» δεν κρατούν πιστόλι, αλλά δεν τολμάς να τους εναντιωθείς. Κι αντίθετα από το θέατρο, ο deus ex machina δεν εμφανίζεται και η κάθαρση δεν σε λυτρώνει. Κάπως έτσι ο Γιώργος Ζώης στήνει ένα φιλμικό αίνιγμα που σε προκαλεί να το αποκρυπτογραφήσεις για να ανακαλύψεις την πολιτική, ανατρεπτική του φύση. Όμως αυτό το θεαματικά ατμοσφαιρικό φιλμ είναι περισσότερο εγκεφαλικό απ’ όσο θα έπρεπε για να γίνει αληθινά δυνατό και την ίδια στιγμή σμιλεύει περισσότερο τη φόρμα αντί να ακονίζει την αιχμηρότητα των ιδεών του. Και κάπως έτσι σε αφήνει μετέωρο να αναγνωρίζεις την τόλμη και το θάρρος του, μα και αμήχανο απέναντι σε μια υπερβολικά εστέτ θεώρηση του σινεμά.
Υπάρχουν μερικές ταινίες, στις οποίες είναι δύσκολο να ανακαλύψεις κάποιο εμφανές ψεγάδι, που να μπορείς να κατηγορήσεις για λάθη ή σημαντικά προβλήματα, για στραβοπατήματα ή κακές προθέσεις. Κι όμως κάτι λείπει. Και η έλλειψη είναι πασιφανής και ουσιαστική. Κάπως έτσι ενώ όλα μοιάζουν στη σωστή τους θέση στο «Κορίτσι από τη Δανία», από τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια μέχρι τις αξιοθαύμαστες ερμηνείες κι από την αφηγηματική γραμμή μέχρι την ηθική του στάση απέναντι σε ένα εν δυνάμει φορτισμένο θέμα, το φιλμ δεν κατορθώνει να σε παρασύρει, να σε συγκινήσει, να σε πείσει. Υπερβολικά προσεκτικό και υπολογισμένο, παραμένει μια αξιοπρόσεκτη, καλοφτιαγμένη βιογραφία για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, που δυστυχώς, αντίθετα από τον ήρωά του, δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό ή ανατρεπτικό.
Δύο άντρες από την Μπουρκίνα Φάσο θα περάσουν παράνομα στην Ιταλία αναζητώντας μια καινούρια, καλύτερη ζωή.
Η ταινία του Τζόνας Καρπινιάνο δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη, όταν η ιστορία της μοιάζει να αντικατοπτρίζει κάτι από την πραγματικότητα μιας κατακλυσμένης από το κύμα προσφύγων Ευρώπης. Γυρισμένη πριν τη μαζική έξοδο των Σύριων προς το βορρά και τη δύση, η «Mediterranea» πιθανότατα κοιτάζει την κατάσταση με λιγότερο μελανά χρώματα απ’ ό,τι έχει πλέον, αλλά κατορθώνει να συλλάβει την αλήθεια μιας επώδυνης κατάστασης, με αυθεντική ματιά, και την ένταση ενός σχεδόν ντοκιμαντερίστικου φιλμ. Δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες, στα βλέμματα και αποφεύγοντας το υπερβολικό δράμα, το «Mediterranea» χτίζει τρισδιάστατα πορτρέτα των ηρώων του και κοιτάζει μια δύσκολη κατάσταση δίχως διδακτισμό και δίχως να προσποιείται ότι έχει τη λύση για οτιδήποτε...
Ένας νεαρός μποξέρ με «βαρύ» όνομα ζητά από τον Ρόκι Μπαλμπόα να τον προπονήσει κυνηγώντας το όνειρό του.
Ο Ρόκι Μπαλμπόα έχει γράψει τη δική του κινηματογραφική ιστορία, ξεκινώντας με την πρωτότυπη ταινία του 1976 –με 2 υποψηφιότητες για Oscar για τον Σιλβέστερ Σταλόνε– και συνεχίζοντας με μια σειρά από σίκουελ που όμως δεν ήταν όλα αντάξιά της. Αυτό εδώ το reboot, που σπρώχνει την ιστορία σε ένα διαφορετικό μονοπάτι, δίνει στον Σταλόνε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του και την ίδια στιγμή αποτελεί ένα ικανοποιητικό κομμάτι σινεμά για το μεγάλο κοινό. Βεβαίως τίποτα δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μερικές φορές το γνώριμο δεν μπορεί να είναι και απολαυστικό. Κι αν το μποξ είναι ένα σπορ που απολαμβάνετε, τότε το «Κριντ» δεν θα σας φανεί ακριβώς... «Ρόκι», αλλά σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσει.
Η ολοκαίνουρια Καινή Διαθήκη (Le tout nouveau testament) **
Ο θεός υπάρχει και ζει στις Βρυξέλλες. Και είναι απαίσιος τύπος. Η κόρη του το σκάει από το σπίτι, αφού πρώτα διαρρεύσει σε όλους την ημερομηνία του θανάτου τους.
Η καινούργια ταινία του Βέλγου σκηνοθέτη της «Όγδοης μέρας» και του «Τοτό ο ήρωας» είναι μια διαφορετική, ανάποδη ανάγνωση του μύθου της δημιουργίας και της χριστιανικής οπτικής πάνω στον κόσμο, μα κυρίως είναι ένα φιλμ για τους ανθρώπους, την πολυπλοκότητα, τη γοητεία, τις παραξενιές τους. Ευρηματική από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο, τόσο πολύ που να αγγίζει τα όρια του εξουθενωτικού, αυτή η «Καινή Διαθήκη» είναι γεμάτη οπτικά γκαγκς και ιδέες, χιούμορ και εξυπνάδα, σε τέτοιο βαθμό ώστε η ουσία της να θάβεται κάτω από τη φόρμα. Κατά στιγμές θυμίζει ταινία κινουμένων σχεδίων παιγμένη από ανθρώπους και, ναι, προσπαθεί να είναι τόσο γλυκιά κι αξιαγάπητη, που τελικά καταλήγει γλυκερή....
Ακόμη
>>> Μια νεαρή κοπέλα προσλαμβάνεται ως νταντά, για να ανακαλύψει ότι το αγόρι που θα πρέπει να φροντίζει είναι στην πραγματικότητα μια πορσελάνινη κούκλα στην οποία οι «γονείς του» φέρονται σαν να είναι ζωντανή στο θρίλερ του Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ «The Boy» >>> Οι σκίουροι του «Ο Άλβιν και η παρέα του» φτάνουν στην τέταρτη κινηματογραφική τους περιπέτεια στο «Ο Άλβιν και η παρέα του: Σκίουροι στο δρόμο» (Alvin and the Chipmunks: The Road Chip) του Ουόλτ Μπέκερ, στο οποίο τα σκιουράκια προσπαθούν να σταματήσουν τον αγαπημένο τους άνθρωπο Ντέιβ από το να κάνει πρόταση γάμου στην καλή του. Όχι, ούτε εμείς έχουμε ιδέα...>>> Αλλά υπάρχουν και χειρότερα, αφού οι «ταινίες» της Μπάρμπι εξακολουθούν να βγαίνουν στις αίθουσες και γονείς εξακολουθούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους να τις δουν. Αυτή τη φορά σειρά έχει το «Barbie & Οι Μυστικοί Πράκτορες» (Barbie: Spy Squad) «σκηνοθετημένο» από τον Ζέκε Νόρτον.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
