Κινηματογραφος

Αντίο στον Νίκο Παναγιωτόπουλo

Στα 74 του χρόνια, έφυγε από την ζωή ένας από τους σπουδαίους σκηνοθέτες του Ελληνικού σινεμά.Στα 74 του χρόνια, έφυγε από την ζωή ένας από τους σπουδαίους σκηνοθέτες του Ελληνικού σινεμά.

Υπήρξε ένας από τους πιο «εργατικούς» δημιουργούς του του νέου ελληνικού κινηματογράφου, αφήνοντας πίσω του 17 ταινίες που διατρέχουν με γοητευτική αυθάδεια τα κινηματογραφικά είδη. Από την κωμωδία μέχρι το δράμα κι από το μιούζικαλ έως το θρίλερ, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έκανε ταινίες που δεν έμοιαζαν με τίποτα, αλλά μάλλον έδιναν σχήμα στον υπέροχο, γοητευτικό τυφώνα ιδεών που έμοιαζε να στριφογυρίζει ασταμάτητα στο κεφάλι του.

Ταινίες άλλοτε παιχνιδιάρικες, άλλοτε σκοτεινές, άλλοτε βαθιές, μερικές φορές ελαφριές σαν τον αφρό της ίδιας της ζωής, πάντα όμως ενδιαφέρουσες. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος μοιάζει να έκανε σινεμά με την ίδια ευκολία που άλλοι ανασαίνουν. Με την ίδια ευκολία που μιλώντας μαζί του ένιωθες ότι διαβάζεις ένα βιβλίο, γεμάτο χιούμορ, ευφυΐα, αποφθέγματα.

Η τελευταία του ταινία «Η Κόρη του Ρέμπραντ» βγήκε στις αίθουσες πριν λίγες μόλις εβδομάδες, αλλά ο Παναγιωτόπουλος είχε ήδη αρχίσει γυρίσματα για την επόμενη. Στους δρόμους της Αθήνας, την οποία χαρτογράφησε συχνά στο σινεμά του, από το «Delivery» μέχρι το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα», ή τα «Οπωροφόρα της Αθήνας».

Μαζί χαρτογράφησε την ανθρώπινη κατάσταση, τις πιο βαθιές αλλά και αστείες στιγμές της, την ελληνική πραγματικότητα, το εφήμερο και το σπουδαίο, κάτι απ όλα αυτά που έμοιαζε να σκέφτεται συνεχώς πίσω από το σκανταλιάρικο χαμόγελό του, πίσω από μια ατάκα που πάντα είχε να πει.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1941 στην Μυτιλήνη και σπούδασε σκηνοθεσία στην Αθήνα και το Παρίσι. Έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους «Τα Χρώματα της Ιριδας» το 1974 ενώ το 1978 «Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» κέρδισαν την Χρυσή Λεοπάρδαλη στο φεστιβάλ του Λοκάρνο. Ακολούθησαν ταινίες όπως το «Μελόδραμα», το «Ονειρεύομαι τους Φίλους μου», «Ο εργένης», «Αυτή η Νύχτα Μένει», «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη», «Η Λιμουζίνα».

Δεκαεφτά συνολικά φιλμ που διαφέρουν τόσο μεταξύ τους, όσο επίσης μοιάζουν. Που συνθέτουν μια φιλμογραφία αποκαλυπτική για τον κινηματογραφικό -κι όχι μόνο- κόσμο ενός ανθρώπου με νου οξυδερκή, με ιδέες ερεθιστικές και μια πάντα ανήσυχη ματιά για την ζωή και το σινεμά.

Φιλμογραφία

Τα χρώματα της Ίριδας