Στην Ελλάδα του σήμερα, ένας άντρας μπλέκεται σε μια φασιστική οργάνωση, μια κοπέλα ερωτεύεται έναν πρόσφυγα από τη Συρία, ένα στέλεχος επιχείρησης ξεκινά μια σχέση με τη γυναίκα που έρχεται να «εξυγιάνει» την εταιρεία στην οποία δουλεύει και μια παντρεμένη γυναίκα ερωτεύεται ένα φιλέλληνα Γερμανό που γνωρίζει στο σούπερ μάρκετ.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Χριστόφορου Παπακαλιάτη είναι σινεμά για το κοινό. Με έμφαση στο σινεμά. Όχι κακοσκηνοθετημένη τηλεόραση σε μεγάλη οθόνη, αλλά μια ταινία που ξέρει να χτίζει σωστά μια ιστορία, μια αφήγηση, έναν ολόκληρο κόσμο. Και που, οποία έκπληξη για ένα φιλμ φτιαγμένο για τη μεγάλη μάζα των θεατών, δεν φοβάται να γίνει πολιτικό. Ναι, το «Ένας άλλος κόσμος» μπορεί να στρογγυλεύει τις γωνίες, μπορεί κατά στιγμές να φλερτάρει υπερβολικά με μια φωτογενή (ακόμη και τουριστική) εικόνα της Αθήνας και της Ελλάδας, μπορεί να είναι συχνά υπερβολικά προφανές και έντονα μελοδραματικό, αλλά δεν φοβάται να πάρει θέση και να μιλήσει με τρόπο αληθινό για πράγματα που έχουν σημασία. Μια πράξη ακόμη μεγαλύτερης αξίας στο πλαίσιο μιας ταινίας που θα μπορούσε να είναι απλά «σινεμά για διασκέδαση». Όμως στην ταινία του Παπακαλιάτη υπάρχουν ήρωες που πιστεύεις, υπάρχουν σκηνές που βγάζουν αυθεντικό συναίσθημα και συγκίνηση και μια αλήθεια που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Μπορεί ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής να είναι η αφορμή της ταινίας, μια ρομαντική ιδέα για την αγάπη (που τουλάχιστον στην τρίτη ιστορία του φιλμ γίνεται πραγματικά συγκινητική), όμως μιλά την ίδια στιγμή για την Ελλάδα της κρίσης με έναν τρόπο που έχει και δύναμη και αμεσότητα. Και την τύχη να παίρνει ζωή από μερικούς εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Τζέι Κέι Σίμονς ή ο Μηνάς Χατζησάββας, αλλά κυρίως η Μαρία Καβογιάννη, η οποία είναι απλά εξαιρετική και στην οποία ανήκει η πιο δυνατή και ουσιαστική σκηνή της ταινίας, μια σκηνή που ακόμη κι από μόνη της θα αρκούσε για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της.
Βραβευμένη στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, η ταινία του Ρώσου Γιούρι Μπίκοφ «Ο ηλίθιος» (Durak) ακολουθεί την ιστορία ενός υδραυλικού που όταν καλείται να επισκευάσει μια βλάβη σε μια εργατική πολυκατοικία ανακαλύπτει ότι το κτίριο κινδυνεύει να γκρεμιστεί από στιγμή σε στιγμή. Μόνο που κανείς δεν είναι πρόθυμος να κάνει κάτι για αυτό. (Από 17/12) >>> Η Κατρίν Ντενέβ είναι μια δικαστικός που χτίζει μια μητρική σχέση με ένα αγόρι που βρίσκεται συχνά στα δικαστήρια ανηλίκων στην τρυφερή ταινία της Εμανουέλ Μπερκό «Με το κεφάλι ψηλά» (La Tête Haute) που άνοιξε το φετινό φεστιβάλ των Καννών. (από 17/12) >>> Ο Ιταλός Πάολο Τζούκα στήνει μια μαύρη (κι ασπρόμαυρη) κωμωδία στο στιλιζαρισμενο «Διαιτητή» (L’Arbito) με φόντα τη χειρότερη ομάδα στην τρίτη κατηγορία της Σαρδηνίας, έναν παίχτη με ταλέντο κι έναν έκπτωτο διαιτητή. (από 17/12) >>> Στην προϊστορική εποχή πριν ακόμη οι δεινόσαυροι εξαφανιστούν, ένα μικρό αγόρι κι ένας Απατόσαυρος θα γίνουν φίλοι και μαζί θα αντιμετωπίσουν το μεγάλο άγνωστο κόσμο στη νέα ταινία κινούμενων σχεδίων της Pixar «Ο καλόσαυρος» (The Good Dinosaur) που υπογράφει ο Πίτερ Σον. (από 17/12)
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
