Σε ένα μικρό χωριό στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, πέντε αδελφές που ζουν με τη γιαγιά τους θα κλειστούν στο σπίτι από το θείο τους με σκοπό να παντρευτούν βιαστικά, όταν την τελευταία μέρα του σχολείου μια γειτόνισσα θα τις δει να παίζουν στη θάλασσα με αγόρια.
Βραβευμένο με το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας στην κατηγορία του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, οι «Ατίθασες» μπορεί να διαδραματίζονται στην Τουρκία και να μιλούν τούρκικα, έχουν όμως αναμφίβολα μια ευρωπαϊκή κινηματογραφική αισθητική και νοοτροπία. Το σενάριο, γραμμένο από τη σκηνοθέτρια και την Άλις Γουινοκούρ, κατορθώνει να συλλαμβάνει την οπισθοδρομική νοοτροπία ενός απομονωμένου, κολλημένου στο παρελθόν τόπου και των ανθρώπων που το κατοικούν, και μαζί το ατίθασο πνεύμα των νεαρών ηρωίδων, δίχως εύκολα κατηγορώ ή διδακτισμούς. Χτίζοντας πάνω στην ατμόσφαιρα και στις εξαιρετικά ώριμες –παρά το νεαρό της ηλικίας τους– ερμηνείες των πέντε πρωταγωνιστών της, η Εργκιβέν κατορθώνει να στήσει μια ταινία που ακόμη κι αν σε ωθεί στα όρια της ηθικής εξέγερσης με τα όσα συμβαίνουν στα πέντε κορίτσια, κατορθώνει να αφήνει χώρο πάντα στην ελπίδα και την αισιοδοξία και να δοξάζει τη δύναμη μιας ομάδας γυναικών που αντιστέκονται στην καταπίεση μιας συντηρητικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Κάπως έτσι αυτό το φιλμ σεξουαλικής αφύπνισης και συναισθηματικής (και πολιτικής) ενηλικίωσης βρίσκει το νόημα και το λόγο ύπαρξής του – ακόμη πιο ουσιαστικός σε μια χώρα σαν την Τουρκία. Μπορεί συχνά να είναι λίγο πιο «στρογγυλεμένο», λίγο πιο χαριτωμένο και «ελαφρύ» απ’ όσο θα άξιζε στην ιστορία, όμως ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο και μια ταινία που έχει όχι μόνο κάτι σημαντικό να πει, μα και μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα για να το εκφράσει.
Λυρικό και πολιτικό ντοκιμαντέρ που συνθέτει σε μια γοητευτική ιστορία τη μυθική διάσταση του νερού, τη γεωγραφία της Χιλής, την ιστορία των ιθαγενών της και τη χούντα του Πινοσέτ.
Ο Πατρίσιο Γκουσμάν είναι ένας από τους σπουδαίους ντοκιμαντερίστες των ημερών μας και η προηγούμενη ταινία του «Nostalgia for the Light» αποτελεί ένα φιλμ σταθμό, προσωπικό, πολιτικό και αναμφίβολα σπουδαίο. Το «Μαργαριταρένιο κουμπί» κινείται στο ίδιο ύφος, αν και αντί για την έρημο της Ατακάμα αυτή τη φορά εξερευνά τον ωκεανό που αποτελεί το μεγαλύτερο φυσικό σύνορο της Χιλής και την ιστορία των πρώτων κατοίκων της χώρας που ζούσαν σε απόλυτη αρμονία με αυτόν, φτάνοντας ως τη δικτατορία του Πινοσέτ και τους ανθρώπους που βρήκαν στο νερό έναν υγρό τάφο. Γοητευτικό και μαγευτικό, αλλά και σκληρό, το φιλμ του Γκουσμάν δεν είναι τίποτα παρά ένα ευρηματικό κομμάτι σινεμά κάπου ανάμεσα σε ημερολόγιο κι κινηματογραφικό δοκίμιο γεμάτο υπέροχες εικόνες ιδέες κι αφορμές για σκέψη.
Η ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Λανς Άρμστρονγκ, εφτά φορές νικητή του ποδηλατικού αγώνα Tour de France και της μοιραίας σχέσης του με τα αναβολικά.
Ο πρωταγωνιστής ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ντόπινγκ στην ιστορία του σύγχρονου αθλητισμού γίνεται «ήρωας» της νέας ταινίας του Στίβεν Φρίαρς, ο οποίος ξέρει πώς να κάνει εξαιρετικά biopic, έστω κι αν τo «Πρόγραμμα» δεν αγγίζει το ύψος άλλων ταινιών του Φρίαρς βασισμένες σε αληθινές ιστορίες, όπως για παράδειγμα τη «Βασίλισσα». Κυρίως γιατί ο Άρμστρονγκ στην ταινία μοιάζει απόλυτα μονοδιάστατα, αφοσιωμένος στην εμμονή του με τη νίκη, με το να είναι πρώτος με κάθε τίμημα. Το οποίο βεβαίως μπορεί να είναι η απόλυτη αλήθεια, αλλά δεν βοηθά στο να χτιστεί ένας πιο βαθύς χαρακτήρας. Ακόμη κι έτσι όμως η ταινία βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, καθώς ο Φρίαρς ξέρει να κάνει μεστό, χορταστικό σινεμά ακόμη κι όταν η ματιά του δεν είναι τόσο διαπεραστική όσο θα ήθελες.
Ένα ζευγάρι Αμερικάνων φτάνει σε ένα χωριό στην παραλιακή Γαλλία. Εκείνος, συγγραφέας, αναζητά ηρεμία για να γράψει, αλλά στην ουσία προσπαθούν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και τη σχέση τους.
Υπέροχα τοπία, υπέροχα σκηνικά, υπέροχα κοστούμια. Η καινούργια ταινία της Αντζελίνα Τζολί, η οποία παρακολουθεί νοσταλγικά όμορφους ανθρώπους να τρώνε τις σάρκες τους κάτω από το μεσογειακό ήλιο, θα ήθελε να θυμίζει ένα ευρωπαϊκού τύπου ψυχόδραμα, αλλά αντί για αυτό αναδίδει τον αέρα μιας ταινίας υπερβολικά ερωτευμένης με τον εαυτό της και εντελώς ψεύτικης. Ο Μπραντ Πιτ και κυρίως η Αντζελίνα δεν υποδύονται αλλά μάλλον ποζάρουν και το σενάριο καταλήγει να είναι εντελώς σχηματικό, μια απλή αφορμή για να ξετυλιχθεί μια μπανάλ ιστορία που ακολουθεί μια ολοκληρωτικά προβλέψιμη διαδρομή. Ένας καλός εναλλακτικός τίτλος για την ταινίας θα μπορούσε να είναι «Ποιος βαριέται τη Βιρτζίνια Γουλφ».
Ακόμη
>>> Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δοκιμάζει να κάνει μια σουρεαλιστική κωμωδία η οποία διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας δεξίωσης σε μια κοσμική βίλα στην «Κόρη του Ρέμπραντ»* ½ Ένας κριτικός τέχνης από την Ιταλία φιλοδοξεί να δει τον Ρέμπραντ που ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει στην κατοχή του, αλλά μέχρι τότε περνά την ώρα του συνομιλώντας με τους υπόλοιπους καλεσμένους περί τέχνης και ζωής, περί ανέμων και υδάτων. Δυστυχώς το φιλμ μοιάζει πρόχειρο και ασπόνδυλο κι ακόμη χειρότερα, ελάχιστα αστείο. Μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που θα ξεφύγει στη σλάπστικ κωμωδία και τον τουρτοπόλεμο, από τον οποίο δεν γλιτώνει κανείς, ούτε καν ο σκηνοθέτης.
>>> Τα τέρατα που ένας συγγραφέας φαντάζεται για τις ιστορίες τρόμου που γράφει ξεφεύγουν από τις σελίδες των βιβλίων του και σπέρνουν τον τρόμο σε μια μικρή πόλη στην (εφηβική) κωμωδία τρόμου του Ρομπ Λέτερμαν «Ανατριχίλες» (Goosebumbs) ** ½. Χαριτωμένο και συχνά αστείο, φιλοδοξεί να θυμίζει τις παιδικές περιπέτειες της δεκαετίας του ’80, όπως τα «Goonies».
>>> H Καλλιόπη Λεγάκη καταγράφει τις ιστορίες ανθρώπων που έχουν βιώσει ή ζουν με ψυχικές ασθένειες, αλλά και τον τρόπο που η κοινωνία τους αντιμετωπίζει στο «Ψ»**. Προσωπικές και άμεσες, ειλικρινείς και συχνά συγκινητικές, οι αφηγήσεις τους έχουν τη δύναμη μιας αλήθειας που δεν βλέπεις συχνά καθαρή μπροστά σου.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
5°
