Ουζερί Τσιτσάνης

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, η ταινία του Μανούσου Μανουσάκη είχε την ευκαιρία να αφηγηθεί μια δυνατή ερωτική ιστορία με φόντο μία από τις πιο τραγικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας και να φωτίσει μια πλευρά της κατοχής, την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Όμως το «Ουζερί Τσιτσάνης», παρά τις καλές προθέσεις του, δεν κατορθώνει να γίνει η ταινία που θα άξιζε σε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας, αλλά δυστυχώς, ούτε καν μια ερωτική ιστορία που μπορεί να σε παρασύρει. Και παρά τον τίτλο της που βάζει τον Βασίλη Τσιτσάνη σε πρώτο πλάνο, τόσο η δική του ιστορία όσο και η μουσική του παραμένουν στο περιθώριο, απλό ντεκόρ και σποραδική μουσική υπόκρουση. Το πρόβλημα με το φιλμ του Μανούσου Μανουσάκη είναι ότι παρά τις σποραδικές στιγμές συγκίνησης που σπανίως πετυχαίνει, στο μεγαλύτερο μέρος του μοιάζει αναληθοφανές και «τηλεοπτικό», περιορισμένο σε κοντινά πλάνα που προσπαθούν να νικήσουν την αδυναμία να στηθεί μια αληθινά πειστική ταινία εποχής και σε σκηνικά που δεν πετυχαίνουν πάντα να αποδώσουν μια αυθεντική εικόνα. Κι ακόμη και οι ερμηνείες μοιάζουν αδύναμες και ασυντόνιστες σε ένα φιλμ που δεν κατορθώνει σχεδόν ποτέ να σε παρασύρει ή να σε κάνει να νιώσεις το πάθος, την τραγικότητα και την ένταση της ιστορίας του.