Ο Βέρνερ Χέρτζογκ ανέκαθεν έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση σε ιστορίες εγκλεισμού και σε αληθινούς πρωταγωνιστές. Το 1968 επισκέπτεται την Κρήτη για τα γυρίσματα της ταινίας “Signs of life”, μαθαίνει για την Σπιναλόγκα και τον Καρεκλά και αποφασίζει να γυρίσει το 12λεπτο ντοκιμαντέρ που ακολουθεί. Ο γερμανός σκηνοθέτης είχε βρει έναν ζωντανό Κάσπαρ Χάουζερ (1974) αρκετά χρόνια πριν γυρίσει την συγκλονιστική ταινία με τον ομώνυμο τίτλο.
Πολύ πριν η Σπιναλόγκα γίνει της μόδας μέσω του βιβλίου της Hislop και της μεταφοράς του στην τηλεόραση, ο Χέρτζογκ είχε ήδη ανακαλύψει μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είχε για πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Καρεκλά (Αντώνης Παπαδάκης). O Παπαδάκης γεννήθηκε το 1893 στα Περβόλια Ρεθύμνου ήταν καρεκλάς στο επάγγελμα –εξ ου και το παρατσούκλι- και υπέροχος λυράρης ενώ η σούστα του έχει γίνει κλασσική λόγω των πολλών γυρισμάτων της. Ο Παπαδάκης πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στη Σπιναλόγκα και όταν το νησί έκλεισε, αρνούταν να γυρίσει πίσω και παρέμεινε μόνος του, τρεφόμενος με σαύρες και αγριόχορτα. Μετά από καιρό οι τοπικές αρχές τον έφεραν πίσω δια της βίας και αυτός κλείστηκε σπίτι του, αρνούμενος να μιλήσει. Εκφραζόταν μέσω της μουσικής του.
Για πολλοστή φορά Ισραήλ και Παλαιστίνη βουτάνε τα χέρια τους στο αίμα και είναι η κατάλληλη στιγμή για μια ταινία που δείχνει με ιδιαίτερη ευαισθησία και ψυχραιμία αρκετές όψεις του προβλήματος. Απέσπασε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 2008. Λογικό. Πρόκειται για μια ταινία με πρωτόγνωρα ισορροπημένη και βαθιά ανθρώπινη οπτική για την πολύχρονη διαμάχη Ισραήλ και Παλαιστίνης. Κεντρικός χαρακτήρας μια Παλαιστίνια που έχει κτήμα με λεμονιές. Μόνο που ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ έρχεται να μείνει δίπλα της και θεωρώντας ότι οι λεμονιές μπορεί να «κρύβουν» κινδύνους αποφασίζει να τις κόψει. Η πρωταγωνίστρια Hiam Abbass δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία και ο σκηνοθέτης Eran Riklis καταφέρνει να αποφύγει σχεδόν όλες τις παγίδες του εθνικισμού και της οργής.
Η Hadia Tajik και το νορβηγικό σινεμά
Στην Ελλάδα οι αρχηγοί της τρικομματικής κυβέρνησης δεν μπορούν να επιλέξουν ούτε καν μια στοιχειώδη μεταναστευτική πολιτική που να εντάσσει τους μετανάστες που αποδεδειγμένα προτιμούν τη χώρα μας. Στη Νορβηγία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα αλλά μια γυναίκα πακιστανικής καταγωγής καταφέρνει να φέρει άνθηση στο σινεμά της χώρας.
Η Hadia Tajik γεννήθηκε στη Νορβηγία το 1983, από γονείς Πακιστανούς και είναι πλέον υπουργός Πολιτισμού και μάλιστα η πρώτη μουσουλμάνα βουλευτής του νορβηγικού κοινοβουλίου. Επίσης κατέχει το ρεκόρ μικρότερης ηλικίας υπουργοποίησης στην Νορβηγία. Τι έχει καταφέρει; Το μπάτζετ για τον κινηματόγραφο έχει φθάσει στα 100 εκατομμύρια ευρώ αφού πρόσφατα η Tajik το αύξησε κατά 5.1 εκ. ευρώ. Δίνει χρήματα για προώθηση, νέες ταινίες, σειρές ποιότητας στην κρατική τηλεόραση και έχει καταφέρει σταδιακά να βάλει το νορβηγικό σινεμά στον παγκόσμιο χάρτη. Πρόσφατα το Φεστιβάλ του Μόντρεαλ είχε τέσσερις νορβηγικές ταινίες στο διαγωνιστικό του τμήμα.
Cinefage* [σινεφάζ] (ο/η) όρος γαλλ. αργκό: αυτός/η που παρακολουθεί ταινίες ανεξαρτήτως είδους
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
17°
