Με Λένε J.A.C.E.

Just Another Confused Elephant - Άλλος ένας μπερδεμένος ελέφαντας. Όταν σου ζητάνε να μιλήσεις για μια ταινία που τέλειωσε αναρωτιέσαι γιατί δεν τα λέει όλα η ίδια η ταινία, που έχει μια αυτόνομη παρουσία και μια δική της ζωή, καθώς και οι ήρωές της οι οποίοι με σάρκα και οστά απευθύνονται κατευθείαν στους θεατές. Ειδικά όταν η ταινία βασίζεται στις ζωές υπαρκτών ηρώων που ζουν ανάμεσά μας. Ας μιλήσει ο πρωταγωνιστής, που αρνείται σε ολόκληρη την ταινία να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα και διάλεξε για nickname ένα αρκτικόλεξο. Μενέλαος Καραμαγγιώλης ή Μ.Κ.

Σόμα Μπαντέκας. H απαγωγή του μικρού J.A.C.E.

Tο όνομά μου προέκυψε από κάτι αρχικά σε ένα απόκομμα εφημερίδας. Με λένε J.a.c.e. (Just Another Confused Elephant - Άλλος ένας μπερδεμένος ελέφαντας). Δεν κατάλαβα πού το πήγαινε o σκηνοθέτης, πού βρήκε το απόκομμα, αλλά άρχισε να με ψάχνει αμέσως στα πρόσωπα που συναντούσε. Έκλεβε τις ιστορίες τους, τις έγραφε, τις διόρθωνε, τις ξανάλλαζε, έβαζε από πάνω τίτλους “σκηνή 5, εσωτερικό, ορφανοτροφείο, νύχτα” κι η ζωή μου έγινε σενάριο. Ύστερα ένας ζωγράφος βρήκε ένα πρόχειρο πρόσωπο για μένα κι ένα λογότυπο-σφραγίδα. Αλλά η ταινία δεν έβρισκε χρήματα στην Ελλάδα κι άρχισαν να ψάχνουν συμπαραγωγούς στα φεστιβάλ με κράχτη την ιστορία μου. Τότε κατάλαβα πως οι σκηνοθέτες γίνονται αδίστακτοι όταν θέλουν να κάνουν μια ταινία και μπορούν να παρλάρουν ασταμάτητα.

Αγγελική Μαργέτη. Η Μαρία έφηβη. Έμαθε να σκοτώνει από μικρή, πριν αγαπήσει τον J.A.C.E.

Η ορφάνια μου συγκίνησε, στήθηκε η συμπαραγωγή της ταινίας κι άρχισαν να ψάχνουν τον ηθοποιό που θα με έπαιζε στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη, στα Τίρανα, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη. Νέοι ηθοποιοί έλεγαν τα λόγια μου, σιωπούσαν όπως εγώ, πάσχιζαν να νιώσουν όπως εγώ. Όπως ο Elio Germano, που πήρε το βραβείο στις Κάννες, ή ο Jan Cornet που πρωταγωνίστησε στο “Δέρμα που κατοικώ” του Αλμοντοβάρ· αλλά J.a.c.e. δεν ήτανε κανείς τους. Ώσπου στο Σαράγιεβο ένας ηθοποιός κατάφερε να παίξει τη ζωή μου καταρχήν με τα μάτια του.

Η κρίση είχε αρχίσει να σκιάζει επικίνδυνα την Ευρώπη, όλοι φοβήθηκαν το ρίσκο, η ταινία πήγαινε για ματαίωση κι ο σκηνοθέτης πήρε σβάρνα τις τράπεζες να βρει δάνεια για να μη σταματήσει η ταινία. Πολλοί στοιχημάτιζαν ότι δεν θα γίνει. Μαζί με τα δάνεια ήρθε και ο Σόμα για να γίνει ο μικρός J.a.c.e. και να παίξει τις δύσκολες σκηνές από την παιδική μου ηλικία στα πρώτα γυρίσματα της ταινίας στο Σύνταγμα, σε μια Αθήνα βομβαρδισμένη γεμάτη ματατζήδες παραταγμένους.

Χρήστος Λούλης Ποιος απειλεί τον πατέρα του J.A.C.E.;

Όταν βρεθήκαμε σε ένα χωριό έξω από τα Σκόπια, εκεί όπου θα γίνονταν οι πρώτοι έξι φόνοι της ιστορίας, εγώ άρπαξα την Άλμα από το χέρι και το σκάσαμε σε ένα rave πάρτι στα σύνορα, στο ποτάμι που γυρίστηκε ο “Καιρός των Τσιγγάνων” του Κουστουρίτσα. Από κει και πέρα η ζωή μου είχε το ίδιο ενδιαφέρον με τα γυρίσματα της ταινίας. Οι φόνοι συνεχίζονταν, έμαθα πώς πυροβολείς στο σινεμά και μπήκα στην εφηβεία. Στη ζωή μου μπουκάρανε τσίρκα, ελέφαντες, ακροβάτες, τυφλά άλματα με μαύρη κουκούλα, παράνομοι που κλέβουν παιδιά, χαμένοι πατεράδες, θετοί γονείς (είχαν παίξει λέει σε ταινίες των Φελίνι, Παζολίνι, Αντονιόνι, Τίκβερ), φόνοι που δεν έκανα, γυναίκες που με παράτησαν, γυναίκες που με ξαναβρήκαν, αυτοί που με κυνηγούσαν από μικρό, αστυνομικοί που ήθελαν να με συλλάβουν, αυτός που έπρεπε να σκοτώσω, αυτός που ίσως με γλίτωνε στο τέλος.

Diogo Infante. Για το φόνο του καταζητείται ο J.A.C.E.

Αυτή είναι η ιστορία μου και δεν έχει σημασία αν τελικά γλίτωσα ή όχι. Σημασία έχει πως όταν κάνουν τη ζωή σου ταινία μοιάζει να αποκτάει διαφορετικό νόημα, τη βλέπεις από απόσταση, φοβάσαι και διστάζεις λιγότερο. Και κυρίως ελπίζεις, παρότι όλα σου δείχνουν πως είσαι καταδικασμένος.

Σε μία από τις πιο δύσκολες σκηνές της ταινίας δεν ήρθαν οι κομπάρσοι έγκαιρα, το φως έπεφτε και η ταινία δεν θα είχε φινάλε. Μαζεύτηκαν περίεργοι που χασκογελούσαν με το γύρισμα, ο σκηνοθέτης μού ’πε να αρχίσω να τρέχω σαν τρελός ανάμεσά τους κι εκείνος με το συνεργείο έτρεχαν κι ούρλιαζαν από την άλλη πλευρά για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου. Οι σινεφίλ αναγνωρίζουν σ’ αυτή τη σκηνή την εξαιρετική διεύθυνση πλήθους και λένε την ταινία υπερπαραγωγή. Εμείς όλοι ξέρουμε πως έπρεπε κάθε τόσο να στήνουμε πατέντες κάθε είδους για να γυριστεί η ταινία.

Γιώργος Μέλλος Ο  J.A.C.E. έφηβος μαθαίνει το τυφλό άλμα

Καμιά γυναίκα στα Σκόπια δεν δεχόταν να παίξει τη μάνα μου γυμνόστηθη, που να με θηλάζει μωρό, και τότε η πιο διάσημη ποπ σταρ της χώρας είπε “θα το κάνω”. Έβγαλε το στήθος της, αλλά εγώ έκλαιγα γοερά όταν τη σκότωναν κι αναγκάστηκαν να ντύσουν μια κούκλα με τα ρούχα μου για να τελειώσει η σκηνή.

Όταν έπρεπε να σκοτωθεί ο πατέρας μου με πιάσανε τα γέλια – ίσως γιατί δεν ήθελα μάλλον να μείνω ορφανός. Έβαλα μπρος το κόλπο που κρατάς τα μάτια ανοιχτά και βουρκώνουν (έτσι μ’ άφηναν να κοιμηθώ πιο αργά όταν ήμουν πιο μικρός) και ξαναγυρίσαμε τη σκηνή.

Ακόμα θυμάμαι τη φορά που ο σκηνοθέτης ξενύχτησε στην κρεαταγορά για να βρει τα σφαγμένα ζώα όπου θα με έκρυβαν οι απαγωγείς μου, αλλά είχα φρικάρει και παραλίγο να μη γίνει η σκηνή, θυμάμαι πώς μου ’μαθαν οι Βραζιλιάνοι ακροβάτες να σκαρφαλώνω ψηλά στην τέντα του τσίρκου και να κάνω άλμα στα τυφλά, πώς πρωτοσυνάντησα τον έρωτα, το ξύλο που ’φαγα από τους μπράβους γιατί άγγιξα λάθος γυναίκα, τους σκεϊτεράδες που με έκρυψαν για να μη με συλλάβει η αστυνομία, πώς κάναμε γυρίσματα στο χειρουργείο με χειρουργικές στολές και μάσκες, πώς μαχαίρωσα αυτόν που με κυνηγούσε, πώς έκανα φίλο έναν αγριεμένο ελέφαντα, τα θυμάμαι καλά όλα αυτά που με έκαναν J.a.c.e.

Κοντά στα σύνορα, ένα rave πάρτι. Είναι οι πρώτες εικόνες της Ελλάδας του ’90 που θα δει ο J.A.C.E.

Ποιος από σας δεν ένιωσε ποτέ μπερδεμένος και σε αδιέξοδο; Εγώ την ιστορία μου και τα μπερδέματά μου τα ζω καθημερινά. Εσείς θα τα δείτε στην ταινία. Οι ηθοποιοί που ’παιξαν στα επεισόδια της ζωής μου, λένε πως το ένιωσαν αληθινά. Δεν ξεχνάω το δάκρυ που κύλησε από το μάτι του αδίστακτου εχθρού μου την ώρα που μαθαίνει πως πέθανε η αγάπη του. Εκεί κατάλαβα πως ακόμα και στις ταινίες μπορεί να ενσωματωθεί η ζωή ατόφια, πως όλοι πονάνε κάποτε και πως η εκδίκηση παίρνεται και χωρίς φόνους. Κι όλα αυτά σε μια ταινία όπου 23 φόνοι γίνονται μπροστά στο φακό.

Ρίξτε μια ματιά στη ζωή μου και αναρωτηθείτε τι είναι η ζωή, τι είναι οι ταινίες και τι χρειάζεται ο κινηματογράφος ειδικά σε όσους ζουν δύσκολες ζωές σαν τη δική μου. Δεν με νοιάζει που την κάνατε ταινία γιατί στους δρόμους τη γυρίσατε, εκεί που ζούσα μια ζωή, κι ελπίζω –παρόλο που τα παρακολουθείτε όλα αυτά ασφαλείς σε πολυθρόνες αναπαυτικές– να καταλαβαίνετε πόση μαγκιά έχει το να ζεις αληθινά και να αναμετριέσαι καθημερινά κυρίως με ό,τι σε φοβίζει. Όλοι μας είμαστε “Άλλος Ένας Μπερδεμένος Ελέφαντας” κι αυτό είναι που κάνει τη ζωή μας περιπετειώδη σαν τις ταινίες και ίσως περισσότερο.

Info: Η ταινία J.A.C.E. κυκλοφορεί αυτή την Πέμπτη 8/11 στους κινηματογράφους. Σκηνοθεσία: Μ.Καραμαγγιώλης. Σενάριο: Μ. Καραμαγγιώλης σε συνεργασία με τον Νικόλα Πανουτσόπουλο. Με τους: Alban Ukaj, Στεφανία Γουλιώτη, Αργύρη Ξάφη, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Μηνά Χατζησάββα, Κόρα Καρβούνη, Ακύλλα Καραζήση, Γιάννη Τσορτέκη, Diogo Infante, Χρήστο Λούλη κ.ά.

Η ταινία παίχτηκε στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Τόκιο, του Βερολίνου, του Βουκουρεστίου (όπου κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής) και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης (Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τη Στεφανία Γουλιώτη).