Ένα λαμπερό χαμόγελο κι ένα ακόμη πιο λαμπερό ταλέντο μάς συστήνονται μέσα από έναν κόντρα ρόλο στην ταινία του Γιώργου Γκιπαπέππα, που βγαίνει από σήμερα στις αίθουσες.
Κατάγεται από την Κύπρο, σπούδασε υποκριτική στην Ελλάδα, χορό και μουσική στην Αμερική, ζει και δουλεύει στην Αθήνα και στην «Πόλη των Παιδιών» υποδύεται τη Ναντίν, μια γυναίκα από το Ιράκ, που γεννά, σχεδόν μόνη, ένα παιδί σε μια ξένη πόλη.
Πώς ξεκινάς στ’ αλήθεια να υποδυθείς κάτι τόσο μακρινό από την πραγματικότητά σου; «Στην αρχή, για να μην πανικοβληθώ, ασχολήθηκα με τα πρακτικά. Βρήκα τη Φουζιέ και τον Μαγκντί, ένα ζευγάρι Ιρακινών που ζουν στην Αθήνα τα τελευταία 15 χρόνια, κι άρχισα να μαθαίνω για τη ζωή τους, την κουλτούρα τους και τη γλώσσα. Παράλληλα προσπαθούσα να μάθω όσο πιο πολλά μπορούσα για την εγκυμοσύνη και τη γέννα. Μίλησα με φίλες μητέρες, γιατρούς, διάβασα πολλά στο διαδίκτυο. Και συνειδητοποίησα πόσο μοναχικό είναι το θαύμα τού να φέρεις στον κόσμο το παιδί σου» λέει η Κίκα.
«Όταν πια άρχισα να μετράω τις μέρες ανάποδα προς το γύρισμα, ένιωσα μια αληθινή συμπόνια προς τη Ναντίν. Συνειδητοποίησα ότι, μάλλον, θα ήμουν η μόνη που θα της δινόταν ποτέ η ευκαιρία να την υπερασπιστεί. Στα γυρίσματα αισθάνθηκα πως βρισκόμουν σε ένα δικαστήριο κι από μένα εξαρτιόταν η τύχη αυτής της κοπέλας. Έπρεπε με ό,τι είχα να κερδίσω τη μάχη γι’ αυτήν, γιατί μόνο εγώ μπορούσα. Κατάλαβα πόσο μικρό είναι το μυαλό και η λογική μπροστά στην καρδιά σε τέτοιες καταστάσεις».
Για την ερμηνεία της, ή καλύτερα για την εντυπωσιακή μεταμόρφωσή της, κέρδισε πριν μερικούς μήνες το βραβείο πρώτου Γυναικείου Ρόλου στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού στις Νύχτες Πρεμιέρας, γιατί, ναι, αυτή είναι η πρώτη της ταινία. «Ήμουν σαν παιδί που κοιτάει κάτι πρώτη φορά με τα ματιά του ορθάνοιχτα. Κι αυτό μού έδωσε μια ελευθερία. Βέβαια, ό,τι κατάφερα, είχε να κάνει με τη στήριξη και την καθοδήγηση του Γιώργου [Γκικαπέππα], με την πίστη του. Σε αυτόν τα οφείλω όλα».
Αν κάτι άλλαξε την ίδια, ήταν η εμπειρία του φιλμ, η διαδρομή που διένυσε μέσα από το ρόλο της: «Συνειδητοποίησα τη μοναξιά των μεταναστών. Συνειδητοποίησα τη μοναξιά της γέννας, αυτού του θαύματος του να φέρνεις το παιδί σου στον κόσμο» λέει. «Αν σκεφτεί κανείς πως η ιστορία αυτή είναι αληθινή, συνέβη στο Παγκράτι το 2009, θα σοκαριστεί. Κι αισθάνθηκα πιο μικρή, κατάλαβα τι πάει να πει η φράση “σταγόνα στον ωκεανό”. Έτσι, τα θέματα που με απασχολούσαν κατά καιρούς και θεωρούσα τεράστια, έγιναν κι αυτά μικρά».
Η ταινία μπορεί να βγαίνει σήμερα στις αίθουσες γνωρίζοντάς μας τη ζωή της ηρωίδας που υποδύεται, η Κίκα όμως, ακόμη κι αν τη δείτε στην οθόνη να μιλά άψογα τα ιρακινά («η γλώσσα μου άρεσε παρά πολύ, η μουσική τους μου θύμιζε την κυπριακή διάλεκτο» λέει), βρίσκεται πλέον στην Αθήνα τού τώρα κάνοντας πρόβες με τον Νίκο Μαστοράκη για την «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων» του Μπρεχτ, «ένα έργο κομμένο και ραμμένο στην εποχή που διανύουμε» όπως λέει. Εντούτοις, η θετική της διάθεση και το μεταδοτικό ζωντανό της χαμόγελο δείχνουν μάλλον κάτι από την ίδια τη νοοτροπία της απέναντι στη ζωή. «Νομίζω ότι οι μέρες που ζούμε είναι το άλλο μισό ενός κύκλου. Πιστεύω πως κάθε θετική περίοδος ακολουθείται από μια αρνητική, κι αυτό συνεχίζεται. Αυτό που περνάμε τώρα είναι η φυσική συνέχεια αυτού που δημιουργήσαμε και εκτίουμε την ποινή μας μέχρι να το ξαναθυμηθούμε». Ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν ξεκινάει να δουλεύει στην Ελλάδα σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, η Κίκα δηλώνει πως δεν το μετανιώνει. «Στην Ελλάδα ήρθα με πολλή χαρά μετά την Αμερική. Δεν το έχω μετανιώσει. Εδώ βρήκα ανθρώπους που έγιναν στην πορεία η “οικογένειά” μου σ’ αυτό που αναζητώ, χωρίς αυτό το ίδιο να μπορώ να το βάλω σε λέξεις. Στην Αθήνα της κρίσης συνειδητοποίησα ότι αυτό που μένει, αφού όλα φαινομενικά έχουν χαθεί, είναι το πιο μεγάλο, το πιο σημαντικό». Και με κάποιον τρόπο, μέσα από το φωτεινό ταλέντο της, η Κίκα σε πείθει πως ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, η θέληση και η τέχνη είναι ικανές να γεννήσουν κάτι ουσιαστικό κι ελπιδοφόρο. Όπως και η Ναντίν, η ηρωίδα που υποδύεται στην «Πόλη των Παιδιών», που γεννά ένα παιδί, μόνη κι αντιμέτωπη με όλα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
