Η πρώτη ταινία του πρωταγωνιστή του «The Artist» μετά το Όσκαρ είναι μια σπονδυλωτή κωμωδία για την αθεράπευτη εμμονή των ανδρών με την απιστία. Το «6 και 1 Απιστίες» αφηγείται επτά ιστορίες σκηνοθετημένες από διαφορετικούς σκηνοθέτες (ανάμεσά τους και τον ίδιο τον Ντιζαρντέν, αλλά και το σκηνοθέτη του στο «Artist» Μισέλ Χαζαναβίσιους), που φιλοδοξούν να χαρτογραφήσουν την ανικανότητα των αρσενικών να δεσμευτούν μέσα από διαφορετικές οπτικές, αλλά με σταθερό γνώμονα το χιούμορ. Η ATHENS VOICE συνάντησε τον πρωταγωνιστή (και σκηνοθέτη) Ζαν Ντιζαρντέν στις Κάννες, εκεί όπου ένα χρόνο πριν το αστέρι του ανυψώθηκε μετεωρικά, και μιλήσαμε μαζί του για την Αμερική, το Όσκαρ και φυσικά για τη δική του σχέση με το... θέμα της ταινίας.
Τι ξέρετε λοιπόν για την απιστία;
Για την απιστία; Δεν ξέρω πολλά. Εσείς τι ξέρετε;
Θα έλεγα όχι πολλά, επίσης. (γέλια)
Ασφαλώς έχω βιώσει την απιστία στο παρελθόν, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και μέσα από τις ιστορίες φίλων μου που ζούσα από κοντά ή από τις διηγήσεις τους. Ασφαλώς το θέμα δεν είναι κάτι αληθινά πρωτότυπο, είναι κάτι που έχει γεννήσει αμέτρητες ταινίες ή θεατρικά έργα, πράγμα που από μόνο του λέει κάτι. Αυτό που με ενδιέφερε σε αυτή την ταινία είναι ότι η απιστία είναι κάτι που μπορεί την ίδια στιγμή να είναι αστείο και δραματικό μαζί. Αυτό ακριβώς θέλαμε να εξερευνήσουμε με αυτή την ταινία.
Γιατί διαλέξατε το Λας Βέγκας σαν τον τόπο που διαδραματίζεται η ιστορία που σκηνοθετήσατε εσείς στο φιλμ;
Είναι μια Ντίσνεϊλαντ για ενηλίκους. Ότι συμβαίνει εκεί, είναι γνωστό ότι μένει εκεί. Και νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο σουρεαλιστικό, παράλογο τέλος σε μια τέτοια ταινία από το να καταλήξουμε στο Λας Βέγκας και να γίνει εκεί, αυτό που γίνεται στο φιλμ. Ήταν κι ένας εξαιρετικός τρόπος για να τελειώσει μια ταινία σαν αυτή και όχι απλά κάτι που λειτουργεί σαν ανατροπή ή έκπληξη. Είμαι βέβαιος ότι οι άντρες που πηγαίνουν από τη μια γυναίκα στην άλλη έχουν μια λανθάνουσα τάση ομοφυλοφιλίας.
Πώς ήταν το να είστε και από τις δύο πλευρές της κάμερας για πρώτη φορά;
Πολύ απλό, γιατί γνώριζα τους πάντες που δούλευαν στην ταινία, έχουμε όλοι συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και το να κάνεις μια σπονδυλωτή ταινία είναι μάλλον πολύ πιο εύκολο. Ήμασταν όλοι φίλοι στα γυρίσματα και ήταν κάτι σαν ένα διασκεδαστικό πείραμα για μένα.
Αυτό που θα ήθελα, θα ήταν να κάνω κάτι διαφορετικό. Να μπορώ να δίνω ώθηση σε κάποια σχέδια, σε ταινίες που με ενδιαφέρουν, αλλά δεν βιάζομαι να γίνω σκηνοθέτης. Πέραν του ότι χρειάζεται μια σειρά από τεχνικές γνώσεις που δεν έχω ακόμη, δεν θέλω να αφήσω προς το παρόν την κανονική δουλειά μου. Μου αρέσει η θέση μου σαν ηθοποιός, αγαπώ την υποκριτική πολύ για να την εγκαταλείψω τόσο γρήγορα.
Και το Χόλιγουντ; Φαντάζομαι ότι θα έχετε ήδη προτάσεις. Το σκέφτεστε να μετακομίσετε εκεί;
Κοιτάξτε, το Χόλιγουντ είναι μια θαυμάσια μηχανή, αλλά είναι φτιαγμένο από τους Αμερικάνους για τους Αμερικάνους. Πάντα θα βρίσκομαι στο περιθώριο του Χόλιγουντ, ακόμη κι αν δουλέψω εκεί. Πάντα θα είμαι ένας Γάλλος ηθοποιός, η γλώσσα θα είναι ένα πρόβλημα. Είμαι περήφανος που είμαι Γάλλος και θέλω να συνεχίσω να προσφέρω στο γαλλικό σινεμά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θελήσω να πω μια ιστορία στο Χόλιγουντ κάποτε. Αλλά ξέρετε, από την άλλη, υπάρχουν δύο είδη Χόλιγουντ. Υπάρχει το λαμπερό Χόλιγουντ των βραβείων και των σπουδαίων ταινιών, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο Χόλιγουντ που δεν είναι τόσο γεμάτο λάμψη.
Δεν είναι μια πρόκληση όμως να κερδίσετε κάποτε ένα ακόμη Όσκαρ για μια αμερικάνικη ταινία;
Ασφαλώς, αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει. Δεν είναι κάτι που αναζητώ. Ένα βραβείο μπορεί να έρθει, αλλά δεν είναι κάτι που μπορείς να κυνηγήσεις. Το «The Artist» ήταν νομίζω μια ειδική περίπτωση, κάτι που δεν περιμέναμε να πάρει τις διαστάσεις που πήρε. Και η περίοδος των Όσκαρ εξακολουθεί να είναι μια πολύ μπερδεμένη περίοδος της ζωής μου. Και προσπαθώ να θυμάμαι μόνο τα καλά της πράγματα..
Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας από την ίδια εποχή πέρσι, όταν το «Artist» μόλις ξεκινούσε την πορεία του μέχρι σήμερα; Στην καθημερινότητά της δεν έχει αλλάξει καθόλου. Αλλά στη δουλειά μου είναι διαφορετικά τα πράγματα. Το Όσκαρ, η επιτυχία της ταινίας, μου έχουν δώσει μια ελευθερία που δεν είχα πριν.
Και σκοπεύετε να μείνετε πιστός στην κωμωδία;
Όχι απαραίτητα. Θέλω να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα. Λέμε συχνά ότι κάποιοι ρόλοι είναι κόντρα, αλλά δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Σαν ηθοποιός νομίζω ότι οφείλεις να μπορείς να παίζεις κάθε ρόλο, από το δράμα μέχρι την κωμωδία, και αυτό προσπαθώ να κάνω. Μπορεί να έχω καταχωρηθεί στη συνείδηση κυρίως των δημοσιογράφων σαν ένας κωμικός ηθοποιός, αλλά νομίζω ότι σιγά σιγά αυτή η νοοτροπία αρχίζει να αλλάζει.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
