Χρωματιστό, νοσταλγικό, τρυφερό, υπέροχο, το φιλμ του Γουες Αντερσον «Moonrise Kingdom» έκανε το ιδανικό άνοιγμα χθες στο φεστιβάλ. Η ιστορία ενός μικρού προσκόπου κι ενός κοριτσιού που αφού δεν χωράνε πουθενά αποφασίζουν να το σκάσουν μαζί στο ονειρικό νησί του Νιου Πένζανς στα 1965, μοιάζει με την επιτομή του κόσμου του Αντερσον και είναι μαζί η καλύτερη ταινία του από την εποχή της «Οικογένειας Τανενμπάουμ». Ενα υπέροχα στιλιζαρισμένο κινηματογραφικό συμπάν, που όμως χωρά εντός του χαρακτήρες, ιστορία, θλίψη, αγάπη, υπέροχες μουσικές. Α-ξι-α-γά-πη-το!
Ο δικτάτορας Αλαντίν της Γουαντίγια ήταν ανάμεσα στους καλεσμένους (ή ίσως όχι) των Καννών χτες. Ο Σάσα Μπάρον Κοέν, επισκέφθηκε την Κρουαζέτ με την καμήλα του και φωτογραφήθηκε μπροστά στο ξενοδοχείο Carlton, αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για τη διαφήμιση της καινούριας ταινίας του «The Dictator».
H δεύτερη ταινία του διαγωνιστικού χτες, το «After the Battle» του του Γιουρσί Νασράλα, είναι ένα πολιτικό δράμα με φόντο τον απόηχο της Αραβικής Ανοιξης και των γεγονότων της πλατείας Ταχρίρ. Μια πολιτικοποιημένη διαφημίστρια κι ένας «παραστρατημένος» οδηγός τουριστών στις πυραμίδες σε μια ιστορία που θέλει να μιλήσει για επείγοντα και σημαντικά θέματα, αλλά το κάνει μάλλον αδιάφορα, πλησιάζοντας σχεδόν τη λογική μιας σαπουνόπερας.
Σήμερα το πρωί, το «De Rouille et de Os» του Ζακ Οντιάρ, δίχασε μάλλον την αίθουσα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ικανότητα του Οντιάρ να κάνει σπουδαίο σινεμά, όμως το φιλμ του δεν κατόρθωσε να κρατήσει σταθερά τη δύναμή του από την αρχή ως το τέλος, εναλλάσσοντας αληθινά σπουδαίες στιγμές με άλλες που φλέρταραν με τα κλισέ του μελό. Ακόμη κι έτσι όμως οι εικόνες του, οι εξαιρετικές ερμηνείες των Μαριόν Κοτιγιάρ και του Ματίας Σένερτς, αρκούν για να παρακολουθήσει κανείς αυτή την ιστορία έρωτα, απώλειας, τεχνητών ποδιών και σωματικής βίας με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος...
Πρόθυμος πάντα να σοκάρει, προβοκάτορας και μάλλον όχι ιδιαίτερα ανθρωπιστής ο Αυστριακός Ούρλιχ Ζάιντλ παρουσίασε το πρώτο μέρος της τριλογίας του «Paradies: Liebe» στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Η ιστορία μιας πενηντάρας γυναίκας από την Αυστρία που ταξιδεύει στην Κένυα για να ανακαλύψει ότι ναι μεν ο έρωτας των μαύρων αγοριών αγοράζεται εύκολα αλλά κι ότι η εκμετάλλευση έχει δύο πρόσωπα. Σκληρό, αλλά παραδόξως μετρημένο, το «Paradies: Liebe» έχει τη μορφή μιας σειράς από βινιέτες που ξετυλίγουν αργά αλλά αποκαλυπτικά την σκληρή πλευρά τόσο των δυτικών όσο και των ντόπιων «ηρώων» του.
Το «Reality» είναι η πρώτη ταινία του Ματέο Γκαρόνε μετά τα «Γόμορρα» και δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Η ιστορία ενός ιδιοκτήτη ψαράδικου στη Νάπολη που παθιάζεται με την ιδέα ότι μπορεί να είναι ένας από τους παίκτες της νέας σεζόν του Ιταλικού Big Brother, είναι μαζί μια διασκεδαστική κωμωδία και μια (λίγο προφανής) κριτική της τηλεοπτικής εμμονής με τα reality. Εκεί που πετυχαίνει περισσότερο όμως είναι στο να χτίσει ένα τρυφερό μα αληθινό πορτρέτο των λιγότερο ευνοημένων κατοίκων της Νάπολης, της ζωής και των ονείρων τους που τις περισσότερες φορές δεν έχουν ευτυχή κατάληξη.
Όχι μια ολοκληρωμένη ταινία, αλλά κάτι σαν προσχέδιο για ένα φιλμ που δεν έγινε ποτέ, είναι το διάρκειας μιας ώρας πείραμα του Απιτσατπόνγκ Βιρεσετάκουν «Mekong Hotel». O Ταιλάνδός σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί του, προβάρουν σκηνές από ένα φιλμ με ήρωες ένα εξωγήινο φάντασμα διψασμένο για αίμα και την κόρη της, που καταλήγει θύμα της. Οι γνωστές ιδέες του σκηνοθέτης για τη φύση, την μετεμψύχωση τον κόσμο των πνευμάτων επανέρχονται, αλλά το φιλμ είναι εκ προοιμίου ατελές και αποσπασματικό.
Ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει στο χωριό του παππού του στα παράλια της μαύρης θάλασσας, για να ακολουθήσει (για πέντε χρόνια) την κατασκευή μιας χωματερής που μολύνει το υπέδαφος, τον υδροφόρο ορίζοντα και την θάλασσα της περιοχής. Καταγράφοντας τους αγώνες των κατοίκων να την εμποδίσουν και στη συνέχεια αφού αποτύχουν να δοκιμάσουν να την κλείσουν ή έστω να λειτουργήσει με κάποιες στοιχειώδεις προδιαγραφές, το φιλμ φιλοδοξεί να χρησιμοποιήσει ένα τοπικό παράδειγμα για να βοηθήσει στην αφύπνιση των θεατών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, ενός εξορκισμού που κατέληξε στον θάνατο μιας κοπέλας σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι λίγο έξω από το Βουκουρέστι, το «Beyond the Hills» του Κριστιάν Μουντζίου, είναι μια ταινία αντάξια του δημιουργού του «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες, 2 Μέρες». Όχι τόσο μια αιχμηρή κριτική στην θρησκεία όσο μια παραβολή για τις σκοτεινές συνέπειες της τυφλής πίστης, την συχνά καταστροφική δύναμη της αγάπης, με απουσία οποιασδήποτε ελπίδας. Ηρωίδα του μια νεαρή κοπέλα που επιστρέφει στην Ρουμανία για να πάρει μαζί της τον μόνο άνθρωπο που αγάπησε, την φίλη της που μεγάλωσαν (κι ερωτεύτηκαν) στο ορφανοτροφείο, για να ανακαλύψει ότι η καρδιά της ανήκει πλέον στον Ιησού. Λιτό αλλά συγκλονιστικό, το φιλμ του Μουντζίου ίσως τραβά λίγο περισσότερη ώρα απ όση χρειαζόταν, αλλά παραδίδει μια πραγματικά έντονη εμπειρία.
Το «Lawless» του Tζον Χίλκοουτ από την άλλη, μπορεί να είναι μια από τις πιο υψηλού βεληνεκούς ταινίες του φετινού διαγωνιστικού, αλλά καταλήγει μάλλον να απογοητεύει. Μια ιστορία για «το πως χτίστηκε η Αμερική» μέσα από την εγκληματική δραστηριότητα τριών αδελφών που φτιάχνουν παράνομο ουίσκι στην διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης και του «νόμου» που αναλαμβάνει να τους σταματήσει, το «Lawless» έχει στιβαρότητα, σταρ, ιδέες, αλλά δεν έχει ένταση, ουσιαστικό δράμα, ρυθμό. Γραμμένο απο τον Νικ Κέιβ και με τους Τομ Χάρντι, Σάια ΛαΜπέφ, Τζέισκα Τσαστέιν, Γκάι Πιρς στους βασικούς ρόλους, μοιάζει με μια καλοφτιαγμένη μα τόσο τυπική ταινία για την αμερικάνικη κληρονομιά της βίας, που μοιάζει ιδωμένη δεκάδες φορές και πολύ καλύτερα στο παρελθόν.
Τρίτη ταινία για τον 23χρονο Καναδό Ξαβιέ Ντολάν, τρίτη συμμετοχή στο φεστιβάλ των Καννών. Οχι στο διαγωνιστικό (κάτι για το οποιο δεν σταμάτησε να παραπονιέται), αλλά στο παράλληλο τμήμα του Un Certain Regard. Το «Lawrence Anyways» είναι η ιστορία ενός άντρα, ερωτευμένου με την κοπέλα του, μα τόσο καταπιεσμένου από το φύλο του που αποφασίζει επιτέλους να κάνει το σωστό: να το αλλάξει. Μπορεί όμως ο έρωτας ενός άντρα και μιας γυναικάς να επιβιώσει όταν και οι δυο είναι πλέον γυναίκες και τι στ' αλήθεια σημαίνει μια τέτοια ριζική αλλαγή. Ο Ντολάν βάζει στο τραπέζι μερικά ουσιαστικά ερωτηματικά για την φυσιολογικότητα και την επιθυμία, για την ίδια την κοινωνία μας, μα καταλήγει να τα αντιμετωπίσει επιφανειακά και πρόχειρα. Η φιλοδοξία της ταινίας του είναι αξιοθαύμαστη, όχι όμως και η εμμονή του να σκηνοθετεί σαν να γυρίζει βίντεο κλιπ ή να φωτογραφίζει τους πρωταγωνιστές του για σαλόνια μόδας.
Στην εβδομάδα κριτικής, το «Broken» του πρωτοεμφανιζόμενου στο σινεμά, θεατρικού σκηνοθέτη Ρούφους Νόρις, είναι δίχως αμφιβολία ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που σκοντάφτει και παραπατά, λίγο πριν το τέλος. Η ιστορία τριών οικογενειών σε μια γειτονιά του Λονδίνου, αλλά κυρίως ενός υπέροχου νεαρού κοριτσιού, είναι μια ευρηματική ιστορία ενηλικίωσης κυρίως μέσα από μαθήματα γεμάτα πόνο. Σκληρή, αλλά και όμορφη με την ομορφιά των μικρών καθημερινών πραγμάτων, μπορεί να μην τελειώνει με τον τρόπο που θα ήθελες, αλλά ακόμη κι έτσι σηματοδοτεί την άφιξη ενός αληθινά ενδιαφέροντα σκηνοθέτη.
65ο Φεστιβάλ Καννών: Ημέρα τέταρτη
Έχοντας εντυπωσιάσει με την πρώτη του ταινία, την «Οικογενειακή Γιορτή», ο Δανός Τόμας Βίντερμπεργκ προσπαθούσε για χρόνια να κάνει κάτι αντάξιο της, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το «The Hunt» είναι επιτέλους αυτή η ταινία! Η ιστορία ενός δασκάλου σε ένα νηπιαγωγείο μιας μικρής κωμόπολης που κατηγορείται ότι κακοποίησε ένα μικρό κοριτσάκι κι όλοι αποφασίζουν να πιστέψουν ότι αυτή είναι η αλήθεια, είναι μια διαφορά μια από τις καλυτερες ταινίες του διαγωνιστικού. Λιτή, στιβαρή, με έναν εξαιρετικό Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια συγκλονιστική ιστορία για την ικανότητα του ψέματος να διασπείρεται σαν ιός, να μολύνει και να καταστρέφει.
Εξαιρετικός, αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη και ο Μικαελ Χάνεκε με το «Amour». Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μεγαλοαστών, ζει μια αξιοζήλευτη, εκλεπτυσμένη ζωή στον δυαδικό κόσμο του, μέχρι την στιγμή που ένας εισβολέας -η αρρώστια-, θα ταράξει την γαλήνη τους συθέμελα. Η σύζυγος θα πάθει ένα μικρο εγκεφαλικό και στη συνεχεία ένα άλλο, χειροτερεύοντας διαρκώς. Ο άντρας της θα την φροντίσει, αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει η αγάπη του; Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και η Εμανουέλ Ριβά (η γυναίκα από το «Χιροσίμα Αγάπη μου») είναι σπαρακτικοί σε αυτή την υπέροχη καταγραφή της φθοράς ενός έρωτα, που όμως δεν σηματοδοτεί απαραίτητα το τέλος του, αλλά ίσως την κορύφωσή του.
Έχοντας κερδίσει το Μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ του Sundance το «Beasts of the Southern Wild» του Μπεν Ζάιτλιν χειροκροτήθηκε για ώρα, από μια αίθουσα να στέκεται ολόκληρη όρθια, στην πρώτη προβολή του στις Κάννες. Με ηρωίδα ένα εξάχρονο κοριτσάκι που ζει με τον άρρωστο πατέρα της σε ένα μικρό νησί έξω από τα φράγματα του κόλπου της Λουιζιάνα, σε μια κοινότητα όπου κανένας από τους κανόνες της «πολιτισμένης» κοινωνίας δεν ισχύει, το φιλμ δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα κομμάτι μαγείας, που καταλύει κάθε αντίσταση. Ιστορία ενηλικίωσης, παραβολή για την οικολογική κρίση, γνωριμία με μια υπέροχη ηρωίδα, το φιλμ του Ζάιτλιν αγγίζει την κινηματογραφική ποίηση και ξεχωρίζει με την ποιότητα ενός παράδοξου, χειροποιήτου αριστουργήματος.
Ο γιος του Ντέιβιντ Κρόνεμεπεργκ, Μπράντον είναι κι αυτός στις Κάννες (όπως κι ο πατέρας του) με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Antiviral». Ενα φιλμ επιστημονικής φαντασίας για μια εποχή (προφανώς όχι πολύ μακρινή) στην οποία η μανία για τους celebrities έχει φτάσει σε τόσο οριακό σημείο, ώστε οι θαυμαστές του να μην αρκούνται σε ένα αυτόγραφο, αλλά να πληρώνουν για να κολλήσουν τις αρρώστιες τους. Ο ήρωας του «Antiviral» δουλεύει σε μια τέτοια κλινική, αλλά είναι την ίδια στιγμή προμηθευτής ιών σε ένα κύκλωμα πειρατείας, μια αποδοτική δουλειά μέχρι την στιγμή που θα βρεθεί να κινδυνεύει να πεθάνει από έναν ιό που μοιάζει ανεξέλεγκτος. Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα ενός θρίλερ, ο Κρονεμπεργκ κάνει μια ενδιαφέρουσα σκοτεινή σάτιρα για την κουλτούρα των διάσημων, δανείζεται πολλές αναφορές από το σινεμά του πατέρα του, αλλά χρειάζεται μάλλον λίγο ακόμη χρόνο γα να βρει μα ξεκάθαρη δική του φωνή.
65ο Φεστιβάλ Καννών. Ημέρα Πέμπτη
Ποτέ ο Αλεν Ρενέ δεν υπήρξε λάτρης του κινηματογραφικού νατουραλισμού, αλλά στην τελευταία του ταινία «Vou n' Avez Rien Encore Vu», σχεδόν εγκαταλείπει το σινεμά για κάτι που μοιάζει με κινηματογραφημένο θέατρο. Με αφορμή το θάνατο ενός θεατρικού συγγραφέα, μια ομάδα ηθοποιών (ο γνώριμος θίασος των ερμηνευτών του Ρενέ υποδύεται τον εαυτό του) συγκεντρώνονται στο σπίτι του ακολουθώντας τις τελευταίες επιθυμίες του. Εκεί θα παρακολουθήσουν τις κινηματογραφημένες πρόβες μιας παράστασης (της Ευρυδίκης του Ανούιγ) στην οποία όλοι έχουν παίξει. Και καθώς η παράσταση ξετυλίγεται στην οθόνη θυμούνται τους ρόλους τους και τους ερμηνεύουν εκεί. Ο Ρενέ στήνει ένα παιχνίδι ανάμεσα στο θέατρο και το σινεμά, συγκεντρώνει τους ηθοποιούς του σαν σε μια αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση, που ίσως κρύβει ένα ενδιαφέρον για τους ίδιους, για τους φίλους του «προχωρημένου» θεάτρου και τους ανά τον κόσμο ηθοποιούς, αλλά παραμένει χαρακτηριστικά αδιάφορο και βαρετό για οποιονδήποτε άλλο.
Επιστρέφοντας στην κωμωδία, αλλά κρατώντας πάντα την ουσία του κοινωνικού του σινεμά, ο Κεν Λόουτς κάνει την πιο ανέλπιστα feel good ταινία του φετινού διαγωνιστικού. Το «Angel's Share» είναι η ιστορία του Ρόμπι ενός νεαρού που έχει μπλεξίματα με το νόμο ο οποιος κερδίζει ή καλύτερα φτιάχνει ο ίδιος μια δεύτερη ευκαιρία όταν ανακαλύπτει ότι έχει μια εξαιρετική μύτη για τα αρώματα του ουίσκι. Γεμάτο χαρακτήρες που «μυρίζουν» αληθεια και θεματικές που το ξεχωρίζουν από μια συνηθισμένη χαριτωμένη κωμωδία, το φιλμ του Λόουτς δεν είναι απλά διασκεδαστικό και αστείο, αλλά κυρίως γεμάτο ανθρωπιά, θετική διάθεση και ελπίδα.
Βασιμένο στην αληθινή ιστορία τεσσάρων αμπορίτζιναλ κοριτσιών που στα τέλη του εξήντα φτιάχνουν ένα φωνητικό γκρουπ συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό και καταλήγουν να τραγουδούν για τα αμερικάνικα στρατεύματα στο Βιετνάμ το «The Sapphires» του Γουέιν Μπλερ είναι πάνω απ όλα μια ταινία με...soul. Με τέσσερις ηρωίδες με εξαιρετική φωνή και τον αξιαγάπητο απολαυστικό Κρις Ο'Ντάουντ στον ρόλο του ατζαμή ατζέντη τους, το φιλμ είναι από εκείνα που σε κερδίζουν με την καλή τους διάθεση, την προβλέψιμη αλλά ακόμη κι έτσι καλογραμμένη διαδρομή της ιστορίας τους και στην συγκεκριμένη περίπτωση την εξαιρετική μουσική του. Μην εκπλαγείτε αν το δείτε να μεταμορφώνεται σε ανέλπιστη επιτυχία. Εχει όλα τα απαραίτητα συστατικά.
Το «Confessions of a Child of the Century» της Σιλβί Βερέντ βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Αλφρέντ ντε Μισέ, θέλει να είναι μια ρομαντική εκλεπτυσμένη ταινία για την τυραννία του έρωτα και την ανικανότητα ενός ρομαντικού ήρωα να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο στα πρόθυρα μιας αλλαγής, αλλά καταλήγει να είναι μια μάλλον βαρετή και γεμάτη πόζα επίδειξη αδιάφορων δραμάτων που δεν σε νοιάζουν και δεν σε αγγίζουν στο ελάχιστο. Ο Πίτερ Ντόχερτι των «Libertines», υποδύεται έναν... libertine στο Παρίσι του... που προσπαθεί να βρει νόημα στην γεμάτη πάρτι και γυναίκες ζωή του. Όταν θα ερωτευτεί την τριαντάρα χήρα Σαρλότ Γκενσμπουργκ θα κάνει τα πάντα να την κατακτήσει, αλλά τι θα συμβεί όταν στ αλήθεια τα καταφέρει; Στ αλήθεια; Ποιος νοιάζεται;
65ο Φεστιβάλ Καννών. Ημέρα έκτη
Έχοντας να κάνει ταινία από το 1999, ο Λεος Καράξ, πάλαι ποτέ παιδί θαύμα και νυν μυστηριώδης φιγούρα του γαλλικού σινεμά, είχε από την αρχή, βάλει με το «Holy Motors» το μεγάλο ερωτηματικό στην πρόταση των φετινών Καννών. Όταν η ταινία του προβλήθηκε επιτέλους, τα μάτια μας έλαμψαν μπροστά στη θεά ενός απροσδόκητου αριστουργήματος. Η ιστορία ενός άντρα που στην διάρκεια μιας μέρας ταξιδεύει με την λιμουζίνα/καμαρίνι του στο Παρίσι, παίζοντας ρόλους για τα μάτια ενός αόρατου κοινού, είναι ένα φιλμ που ξεχειλίζει εκρηκτικές ιδέες, υπέροχες κι αλλόκοτες εικόνες, γέλιο, συγκίνηση, μεγαλείο. Μια παραβολή για το σινεμά, την ζωή και το σημείο που συναντιούνται, το «Holy Motors» χωράει με την ίδια ευκολία την Κάιλι Μινόγκ και την Εύα Μέντες, μέχρι τρισδιάστατα πλάσματα σε ερωτικές περιπτύξεις και από την θλίψη του θανάτου, μέχρι την ευφορία του να ζεις μέσα στο σινεμά. Απλά ανεπανάληπτο.
«H Αμερική δεν είναι χώρα, είναι επιχείρηση. Δώσε μου τα λεφτά μου». Οι πληρωμένοι δολοφόνοι δεν καταλαβαίνουν από οικονομική κρίση, ακόμη κι αν οι πελάτες τους στο «Killing them Softly» του Αντριου Ντόμινικ τους κάνουν παζάρια. Ο Μπραντ Πιτ βεβαίως, με τα μαλλιά του βαμμένα μαύρα κολλημένα πίσω και ύφος που δεν σηκωνει αστεία, δεν είναι ο άνθρωπος στον οποίο θες να κάνεις παζάρια σε αυτή την (υπέρ)βίαιη, (υπέρ)στυλιζαρισμένη ταινία που χρησιμοποιεί το οργανωμένο έγκλημα για να μιλήσει για την κατάσταση της Αμερικής τις παραμονές των εκλογών που ανέδειξαν τον Ομπάμα πρόεδρο της χώρας. Οι έξυπνοι διάλογοι και οι «βρώμικοι» χαρακτήρες υπερισχύουν της δράσης που θα περίμενες, αλλά όταν έρχεται, είναι απλά οργιαστικά θεαματική.
Το «Io e Te», του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, σηματοδοτεί κι αυτό την επιστροφή του δημιουργού του στο σινεμά μετά από μια επίσης μεγάλη απουσία. Καθηλωμένος πλέον σε αναπηρική πολυθρόνα ο Ιταλός δημιουργούς επιστρέφει στη χώρα του για να κάνει την πρώτη ταινία στη γλώσσα του μετά από 30 χρόνια. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νικολό Αμανίτι, το «Io e Te» είναι η ιστορία ενός αγοριού που χρησιμοποιεί ως πρόφαση μια σχολική εκδρομή για να μείνει μόνος, μακριά από την ανάγκη να είναι «κανονικός», στο υπόγειο της πολυκατοικίας του. Μόνο που μια ξαφνική επίσκεψη από την ετεροθαλή αδελφή του που έχει τα δικά της, σοβαρά προβλήματα, θα τον βοηθήσει να δει τα πράγματα από μια διαφορετική ματιά και να αντιμετωπίσει τη ζωή με μεγαλύτερο θάρρος σε αυτή την λιγάκι αφελή, μα αναμφίβολα τρυφερή και γλυκιά ταινία.
65ο Φεστιβάλ Καννών. Ημέρα έβδομη
Προφανώς υπήρχαν σοβαροί λόγοι που το κλασσικό μυθιστόρημα της beat λογοτεχνίας, το «On the Road» του Τζακ Κέρουακ δεν είχε μεταφερθεί μέχρι σήμερα στο σινεμά. Ο Βάλτερ Σάλες, έχοντας γράψει ήδη πολλά χιλιόμετρα στον κινηματογραφικό δρόμο με τα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας», δοκιμάζει το παράτολμο επιχείρημα, για να χάσει όμως πολύ γρήγορα την σωστή διαδρομή και τη θέα του προορισμού του. «Πηγαίνει κάπου ή απλά πήγαινες;» ρωτά κάποιος τον ήρωα στην αρχή του φιλμ και δυστυχώς η απάντηση στο ερώτημα σε ότι αφορά το φιλμ βρίσκεται μάλλον στο πρώτο κομμάτι της ερώτησης. Δίχως να κατορθώνει να αποδώσει την φλόγα μιας γενιάς, την ανάγκη που την έσπρωξε στο δρόμο, δίχως καν να σχηματίσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, κινηματογραφεί επεισόδια, ερωτικές περιπτύξεις, ναρκωτικά και τσιτάτα από το βιβλίο, με τρόπο φωτογενή και απόλυτα αδιάφορο. Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του φετινού φεστιβάλ.
Από την άλλη οι «ένορκοι» δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε απόφαση για το «Post tenebras Lux» του Κάρλος Ρεϊγάδας, ένα αναμφίβολα πανέμορφο, αλλά θεματικά πιο θολό κι από λασπωμένο νερόλακκο. Μια οικογένεια μεγαλοαστών, απομονωμένοι σε ένα πανέμορφο, πανάκριβο σπίτι στην μέση του πουθενά, βιώνουν την προβληματική ζωή τους στο τώρα και στο μέλλον(;) ή ίσως σε δυο διαφορετικές πραγματικότητες, δίπλα στους ντόπιους και την δική τους διαφορετική όψη της ζωής. Υπέροχα φωτογραφημένο, ενδιαφέρον ως ένα art project, μερικές φορές υπερβολικά μπερδεμένο κι άλλες εξωφρενικά προφανές (μια επίσκεψη από έναν φωσφορίζοντα διάβολο;), το «Post Tenebras Lux» σε αφήνει ξεκρέμαστο μή δίνοντάς σου αρκετούς λόγους για να το πάρεις αληθινά στα σοβαρά.
Το σπονδυλωτό «7 Dias en la Habana» φιλοδοξεί να καταγράψει κάτι από το χρώμα και το άρωμα της πρωτεύουσας της Κούβας, αλλά το κάνει δυστυχώς μάλλον με τρόπο τουριστικό και προβλέψιμο. Η μουσική, τα παλιά αυτοκίνητα, τα όμορφα κορίτσια (που τις περισσότερες φορές είναι πόρνες, ή αγόρια) αποτελούν την γραμμή που ενώνει τα ταινιάκια σκηνοθετών όπως ο Γκασπάρ Νοέ, ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, ο Πάμπλο Τραπέρο. Κάποια από τις ταινίες είναι καλύτερες από τις άλλες, μια δυο είναι μάλλον βαρετές, αλλά η τελική αίσθηση όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες σπονδυλωτά φιλμ, για το Παρίσι τη Νέα Υόρκη ή όποιο άλλο μέρος του κόσμου, είναι πως είναι πέρα απ οτιδήποτε άλλο ολοκληρωτικά αχρείαστα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
18°
